Ζώντας στη Γαρίτσα και τον Ανεμόμυλο
Η Λιάνα Βραχλιώτη γράφει για την επικαιρότητα στα άλση.
Λατρεύω τα μαγαζιά του άλσους και με τους περισσότερους μαγαζάτορες έχω φιλικές σχέσεις.
Κι ας μη με βλέπουν πλέον συχνά, λίγο η χοληστερίνη, λίγο η απαγόρευση αλατιού, καθώς δεν έρχεται μόνο του το άτιμο, όταν είναι να βγω, τους επιλέγω.
Ήταν μέρος της ζωής μου , μέρος της ζωής μας, μέχρι πρόσφατα.
Το καλοκαίρι στα τραπέζια τους, το χειμώνα καμμιά πίτσα στο σπίτι, καμμιά πίτα απ' όλα χωρίς πατάτες, καμμιά γίδα βραστή τις Πέμπτες ( όχι εγώ, το έτερο μέλος της οικογένειας), τη βγάζαμε και την έβγαζαν αρμονικά και νόστιμα.
Μέχρι που ήρθαν τα καινούργια δεδομένα να με συγχίσουν.
Τα τελευταία χρόνια, άνοιξαν νέα μαγαζιά, με νέες αντιλήψεις.
Η βασική, ανοίγουμε την άνοιξη, - κάποια ακόμα αργότερα - και κλείνουμε με τα πρωτοβροχια - κάποια νωρίτερα.
Τον χειμώνα τίποτα, ούτε μια πίτα στο χέρι, ούτε ένα ντελίβερι.
Και θέλουν ο μισός σκάρτσο χρόνος, να θρέψει τον υπόλοιπο.
Διαμαρτυρονται για αυτό και ζητούν περισσότερα μέτρα.
Θέλω να τους καταλάβω και για αυτό τους ρωτάω.
- Όταν αποφάσισαν να νοικιάσουν τα -μικρότατα είναι η αλήθεια - μαγαζιά, ήξεραν πόσα πόσα τετραγωνικά μέτρα άλσους δικαιούνται;
- Πήραν μολύβι και χαρτί, να δουν τι νοίκι θα πληρώνουν το χρόνο, τι προσωπικό χρειάζονται, πόσο ρεύμα, νερό κλπ έξοδα και να υπολογίσουν αν βγαίνουν;
Τρεις το ξύδι τρεις το λάδι.
Αν όχι, ποιός τους φταίει και τώρα απειλούν πως αν δεν πάρουν τα 100 μέτρα θα κάνουν τα μαγαζιά μπαρ και τρέμε γειτονιά;
Λοιπόν φίλοι μου, αν δε βγαίνετε, βάλτε ένα ψήστη κι ένα λαντζέρη το χειμώνα να φτιάχνει πίτες να βγάζετε τα έξοδα του χειμώνα, ή ψάξτε αλλού μεγαλύτερα μαγαζιά.
ΛΙΑΝΑ ΒΡΑΧΛΙΩΤΗ
