Στα Τέμπη Δεν Πάμε Όπου Βγει

Πρώτον: Λίγες μέρες πριν το δυστύχημα, εμφανίσθηκε στην Βουλή ένας υπουργός αλαζών έναντι της αντιπολίτευσης και απερίσκεπτος έναντι ρητών προειδοποιήσεων για την ασφάλεια των τρένων. Διέψευσε ο υπουργός, αυθωρεί και παραχρήμα, τις προειδοποιήσεις. Η αλαζονεία αυτή καθ’ εαυτή δεν διώκεται στην χώρα μας, διώκεται όμως η παραπληροφόρηση. Το υπό του συγκεκριμένου υπουργού ρηθέν στην Βουλή ότι «διασφαλίζεται η ασφάλεια των σιδηροδρόμων» τι ήταν, αν όχι παραπληροφόρηση; Αντικειμενικά και χωρίς δόλο και πρόθεση.

Δεύτερον: Η σπουδή να μπαζωθεί ο χώρος του δυστυχήματος, κατά παραβίαση του πρωτοκόλλου που προβλέπει αυστηρό αποκλεισμό του σχετικού χώρου. Οι αστυνομικές και ανακριτικές αρχές δέον να φράσσουν τον χώρο για να εργασθούν απρόσκοπτα οι πραγματογνώμονες. Εδώ, σε ένα δυσκίνητο ελληνικό δημόσιο, βρέθηκαν εντός ολίγων ωρών τα μέσα μεταφοράς και οι χώροι εναπόθεσης των τεκμηρίων, υλικών και σωματικών. Και βρέθηκαν τα τεκμήρια αυτά, μετά από μήνες, από τους ίδιους τους συγγενείς σε σκόρπια χωράφια. Από τους συγγενείς και όχι από την πολιτεία! Μέσα στα τεκμήρια αυτά υπήρξαν και μέλη και γενετικό υλικό των θυμάτων. Προσβολή νεκρού, νεκρών. Το ερώτημα που αναφύεται: Γιατί αυτή η πρωτοφανής βιασύνη και ποια η ακριβής διαδρομή αυτής της βεβιασμένης απόφασης αλλοίωσης του χώρου; Εδώ μπορεί να εμφιλοχωρεί ο δόλος και η πρόθεση. Και, πάντως, πανικός και ανευθυνότητα κολάσιμη.

Τρίτον: Ο πρωθυπουργός, τακτικιστής και στρατηγιστής (έναντι μιας ανύπαρκτης τακτικά και στρατηγικά αντιπολίτευσης), δεν κατάλαβε ότι εδώ δεν αρκούσε επιδερμική και επικοινωνιακή διαχείριση. Πήρε δύο χρόνια στον πρωθυπουργό να σκύψει το κεφάλι στους γονείς. Την επομένη, άρχισαν πρωτοκλασάτοι υπουργοί να βάλλουν πάλι κατά της Καρυστιανού, μητέρας που πρωτοστατεί στην διερεύνηση των ευθυνών. Την μεθεπομένη, κανένα δεν επανέφερε στην τάξη ο κ. Μητσοτάκης. Προσποιητή θλίψη υπουργών, μέγας ο πόνος για το κόμμα. Εδώ, ενδεχόμενος δόλος και πρόθεση δεν διώκονται, αλλά δεν είναι όλα θέμα τακτικής.

Τέταρτον: Η αντιδεοντολογική σπουδή Μητσοτάκη, να αποφανθεί για την αποκλειστική ευθύνη του ανίκανου σταθμάρχη και κανενός άλλου θεσμικού, ακολουθήθηκε από μια σειρά επίσημων ψεμάτων για την διαβόητη «717». Σύμβαση που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε η «717», για να αποσοβηθεί το δυστύχημα. Τελευταίο αμυντικό επιχείρημα Άδ. Γεωργιάδη ότι, και η «717» αν είχε ολοκληρωθεί, το δυστύχημα πάλι θα μπορούσε να συμβεί με τέτοιο σταθμάρχη! (Η εν λόγω σύμβαση υπεγράφη τον Σεπτέμβριο του 2014 και είχε προϋπολογισμό 41 εκατ. ευρώ και προθεσμία υλοποίησης δύο ετών. Προέβλεπε την αναβάθμιση του συστήματος σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης στον άξονα Αθήνας - Θεσσαλονίκης. Μέχρι την ημέρα του δυστυχήματος, και ενώ είχαν μεσολαβήσει οκτώ παρατάσεις, η ολοκλήρωση του έργου παρέμενε σε εκκρεμότητα.)

Πέμπτον: Η «Εξεταστική Επιτροπή για τη Διερεύνηση του Εγκλήματος των Τεμπών» λειτούργησε μονοκομματικά, όπως βεβαίως αναμενόταν, αφού ο πρόεδρός της, Μαρκόπουλος, με δεδομένη πλειοψηφία, απέρριψε την πρόσκληση ουσιωδών μαρτύρων. Προστάτευσε δε τον απολογούμενο Καραμανλή από κάθε δύσκολη ερώτηση, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να μετατραπεί σε τιμητή της αντιπολίτευσης που τόλμησε και πάλι να αμφισβητήσει ένα Καραμανλή. Όπως τότε, στην Βουλή πριν το δυστύχημα, και όσο ακόμη υπήρχε χρόνος για να σωθεί ο κόσμος. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η εν λόγω Εξεταστική δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του κοινοβουλίου. (Και, βεβαίως, όλοι θα ανατριχιάζουν με το ειδεχθές χιούμορ Μαρκόπουλου που, όπως είπε, «η Επιτροπή αποδεικνύεται γουρλίδικη, αφού δύο από τα μέλη της έγιναν υπουργοί!»!!!)

Έκτον: Ωρύεται ο Άδ. Γεωργιάδης υπερασπιζόμενος τον Καραμανλή. Μιλάει ο πρώην βουλευτής του Λ.Α.Ο.Σ. για δημοκρατία. Για την δημοκρατία που έκρινε και επανεξέλεξε στις Σέρρες τον εν λόγω πολιτικό, όπως λέει. (Ίδια άποψη είχε εκφράσει και ο πρωθυπουργός.) Νόμιμα όλα αυτά, όχι όμως και ηθικά. «Η δημοκρατία είναι ένα πολύ κακό σύστημα, αλλά το καλύτερο που δαιθέτουμε!» (Τσόρτσιλ). Δεν θα την εγκαταλείψουμε ποτέ την δημοκρατία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σε κρίσιμες στιγμές δεν έχει κάνει κρίσιμα λάθη. Δημοκρατικά εξελέγησαν ναζί και φασίστες, δημοκρατικά οι Αθηναίοι καταδίκασαν σε θάνατο τον Σωκράτη, δημοκρατικά και το πλήθος διάλεξε τον Βαραβά αντί του Ιησού, κ. Γεωργιάδη. Νόμιμα αλλά και ανήθικα, Πόντιε Πιλάτε!  

ΥΓ: Παρακαλώ, όχι τραγωδία! Δράμα είναι. Και δυστυχία είναι. Στην τραγωδία τα θύματα μετέχουν κατά άμεσο τρόπο στην δράση και φέρουν προσωπική ευθύνη για το φοβερό τέλος τους. Στα Τέμπη είχαμε ανυποψίαστα θύματα. Θύματα αθώα από την αρχή μέχρι το τέλος. Και, από την άλλη, στα Τέμπη είχαμε θύτες υποψιασμένους και ύποπτους, που έπαιξαν τις ζωές μας κορώνα-γράμματα. Κυβέρνησαν ή διόρισαν με το σύνθημα «Πάμε κι όπου βγει!». Σύνθημα που δεν το όρισε κάποια ανεξιχνίαστη μοίρα τούτης της χώρας.