Το μη πολιτικό ως πολιτικό και ο ΣΥΡΙΖΑ

Τα συμβαίνοντα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι υπό μία έννοια συμπτώματα μιας απολίτικης (apolitique) συμπεριφοράς. Απολίτικος ο εκπεσών ηγέτης, απολίτικοι όμως και οι όψιμοι κατήγοροί του – αυτοί που μέχρι πρότινος αρνούντο να δουν το πολιτικό βιογραφικό του εκπεσόντος. Υμνητής του Μπάιντεν και αρθρογράφος στον υπερ-συντηρητικό «Εθνικό Κήρυκα» υπέρ των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (Μητσοτάκη προ δεκαετίας) ο δηλών ως φορολογική έδρα τον φορολογικό παράδεισο της πολιτείας του Ντελαγουέρ. Τα συμβαίνοντα στον ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή, είναι, υπό μία άλλη έννοια, εκδήλωση ενός βαθύτατα πολιτικού προβλήματος της χώρας. Η προαγωγή του απολίτικου είναι τελικά πράξη πολιτική με βαθύτατες πολιτικές συνέπειες.

Είναι πολιτική το απολίτικο κι ας φαίνεται ότι δεν είναι. Το να μην ασχολείσαι με τον πόλεμο, το να μην ασχολείσαι με την οικονομία, το να μην ασχολείσαι με τα θεσμικά της χώρας, το να μην ασχολείσαι με τις προμήθειες όπλων, το να μην ασχολείσαι με την ακρίβεια, το να μην ασχολείσαι με την μονοπρόσωπη – και καθ’ υπόδειξη – εξωτερική πολιτική της χώρας (που στέλνει όπλα π.χ. στην Σαουδική Αραβία, χωρίς να ρωτήσει κανένα!), όλα αυτά είναι πολιτική.

Πολιτική η συμμετοχή, πολιτική όμως και η αποχή από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Πολιτική υπέρ αυτών που θα καλύψουν το κενό που αφήνεις εσύ δια της αποχής και της ενασχόλησής σου με τα προσωπικά σου ζητήματα. Και επειδή ο συντάκτης του παρόντος (για λόγους αρχής) δεν συνωμοσιολογεί, δεν αποδίδει την όλη κατάσταση σε οργανωμένο σχέδιο διάλυσης ενός ιστορικού χώρου της αριστεράς εκπορευόμενο από την Αμερική. Πρόκειται απλώς για μια παλιά ασθένεια της αριστεράς, όταν αυτή, λόγω προϊούσης κοπώσεως, περνάει ξαφνικά από την υπερ-πολιτικοποίηση των εσωτερικών ιδεολογικών συγκρούσεων στους από-πολιτικοποιημένους και άχρωμους προσωπικούς διαγκωνισμούς.

Όχι δεν φταίει ο Κασσελάκης. Ο άνθρωπος, παρά τις πολλές αντιφατικές μεταξύ τους δηλώσεις, σε ένα πράγμα ήταν σαφής και καθόλου αντιφατικός: Θα ήταν ο ηγέτης που δεν θα ανεχόταν καμία διαφωνία, γιατί έτσι, αυταρχικά, διοικούνται και οι εταιρείες στις οποίες ο ίδιος δούλεψε. (Το ότι το σύγχρονο management προτείνει και άλλες αρχές, δημοκρατικότερες, είναι ένα άλλο ζήτημα που εκφεύγει του παρόντος.) Δεν μπορεί να μη το κατάλαβαν αυτό οι μπαρουτοκαπνισμένοι του κόμματος όταν με ύφος αυστηρό ο εκπεσών, πριν εκπέσει, απευθυνόμενος προς αυτούς, τους είπε περίπου τα εξής: «Όποιος δεν συμφωνεί, να σηκωθεί όρθιος να το δηλώσει τώρα!». Ήταν όλοι παρόντες και όλοι χαμήλωσαν το βλέμμα, κάνοντας κάπως αμήχανα πως κοίταζαν το κινητό τους! Και ο «αψύς» Πολάκης ήταν εκεί και ο μη αψύς Φάμελος ήταν εκεί και όλοι και όλες ήταν εκεί και, όμως, κανείς, καμία δεν μίλησε για το ύφος και το ήθος του ανδρός.

Όχι δεν φταίει ο Κασελάκης. Αυτός έδειξε από την αρχή αυτό που θα γινόταν μετά. Προβολή της ιδιωτικής του ζωής και του ιδιωτικού του πλούτου και, την ίδια ώρα, απαξίωση ακόμη και αυτών που τον ανέδειξαν και τον στήριξαν. Κατηγόρησε ευθέως τον προκάτοχό του στην ηγεσία του κόμματος για ατασθαλίες, έδιωξε σοβαρά στελέχη με εμπειρία σε δύσκολους τομείς (όπως του εργατικού δικαίου), επί των οποίων ο ίδιος έχει πλήρη άγνοια, έδιωξε και επανέφερε με συνοπτικές διαδικασίες τον «αψύ» Πολάκη, έδιωξε και ανεπανόρθωτα διέσυρε με συνοπτικές διαδικασίες την Λινού, υιοθετώντας τις κατηγορίες του «αψύ» Πολάκη και ρίχνοντας το «αριστερό» τεκμήριο αθωότητας στον κάλαθο των αχρήστων. Και σε όλα αυτά τα ανοίκεια για τον χώρο, η εσωκομματική αντίδραση υπήρξε ασθενής ή και ανύπαρκτη.

ΥΓ.1: Το προηγούμενο άρθρο μου είχε τίτλο «Σύντροφοι Κουράσατε!». Ο επίλογος αυτού του άρθρου θα μπορούσε να έχει κάτι από ξεκούραση. Π.χ. «Χαλαρώστε και ξεκουρασθείτε σύντροφοι!» Η Ιστορία γράφεται μια φορά. Όλα τα άλλα είναι θέμα ερμηνειών κι μεθερμηνειών.

ΥΓ.2: Η διαρκής επίκληση του ηγέτη Κασελάκη στην «αδιαμεσολάβητη» επικοινωνία με τον λαό είναι χαρακτηριστικό δείγμα κοινού λαϊκισμού. Πάντως δείγμα αριστεροσύνης δεν είναι. Λέγεται «βοναπαρτισμός».

ΥΓ.3: Ο Λουί Ναπολεόν Βοναπάρτης (Louis-Napoléon Bonaparte), ανιψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα, υπήρξε πρόεδρος της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας (1848-1852) και αργότερα αυτοκράτορας της Γαλλίας ως Ναπολέων Γ΄ (1852-1870). Στηρίχθηκε στη δημοφιλία του ονόματος Βοναπάρτη και εφάρμοσε βοναπαρτιστικές πολιτικές, συγκεντρώνοντας εξουσία στα χέρια του και καταργώντας την δημοκρατία για να ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Ο βοναπαρτισμός χαρακτηρίζεται από την αποφυγή των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κυρίαρχο γνώρισμα η «αδιαμεσολάβητη» επικοινωνία με τον λαό.

ΦΩΤΟ@ALEXANDROS VLACHOS/ΑΠΕ-ΜΠΕ