Για τον Γιώργο Κοντό

Όταν ένας  άνθρωπος φεύγει από τη ζωή και είχες την τύχη να τον γνωρίσεις από μικρός σαν άνθρωπο και σαν δάσκαλο, τότε οι μνήμες ανασύρονται από το βάθος του χρόνου. Μοιραία ψάχνεις λέξεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και να φέρεις στην επιφάνεια την ψυχή του αποθανόντος.

Μιλώντας για το Γιώργο Κοντό και ξαναβλέποντας τη ζωή του, οι λέξεις που αυθόρμητα βγαίνουν είναι: ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΦΙΛΟΤΙΜΟ, ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Μέσα από όλες αυτές τις λέξεις προβάλλει και η καλλιτεχνική φύση. Καλλιτέχνης στη δουλειά του (ξυλουργός – επιπλοποιός), δεξιοτέχνης στη μουσική (μουσικός και δάσκαλος) στα αγνά και φτωχά χρόνια της Μαντζάρου και φίλος  αλλά και συνεργάτης του αείμνηστου αρχιμουσικού και πατέρα μου Στέφανου Δολιανίτη.

Μα η εικόνα που μένει, είναι η ξεχωριστή αγαπημένη του βέσπα που μέχρι τέλος φρόντιζε με πολύ μεράκι, το ακκορντεόν του και η ιδιαίτερη φυσαρμόνικά του που θα την έχει μαζί του στο ταξίδι του.

Ο ίδιος με τη σεμνότητα που τον διέκρινε σίγουρα ποτέ δεν επεδίωξε τη δημοσιότητα και την προβολή. Έτσι όπως έζησε, έφυγε. Αν και θα του άξιζε το κάτι παραπάνω…
Οι παλιοί και αγνοί Μαντζαρίτες θα σε θυμούνται πάντα με αγάπη.
Καλό ταξίδι, παρέα με τη φυσαρμόνικά σου… Σίγουρα θα έχετε πολλά να πείτε με τους φίλους σου εκεί ψηλά…

ΣΠΥΡΟΣ ΣΤ. ΔΟΛΙΑΝΙΤΗΣ