Η κρίση των πυραύλων της Κούβας (1962) και ο νέος ψυχρός πόλεμος

Πλησιάζουμε επικίνδυνα σε μια επανάληψη της κρίσης των πυραύλων της Κούβας και μια νέα πυρηνική εμπλοκή με τη Ρωσία. Παρ όλα αυτά  τα αμερικανικά ΜΜΕ σιωπούν και καμία συζήτηση δεν λαμβάνει χώρα.

Stephen F. Cohen, (professor emeritus of Russian studies at NYU and Princeton) 2016

 

Έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από την κρίση της Κούβας του 1962 και ένα πράγμα παραμένει αναλλοίωτο: τα ανθρώπινα κίνητρα, ο ανθρώπινος παράγοντας. Σήμερα, 2016, η ηγεσία της Δύσεως είναι μια άλλη, διαφορετική σε ποιότητα και συμπεριφορά ηγεσία. Όχι πως τα ανθρώπινα κίνητρα άλλαξαν στη διάρκεια αυτών των ετών - αυτά παραμένουν αναλλοίωτα απ’ αιώνων. Απλούστατα οι ηγέτες της εποχής εκείνης είχαν μόλις βιώσει την καταστροφική εμπειρία του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Ήταν προσεκτικότεροι. Σήμερα έχουμε απομακρυνθεί από τον πόλεμο και όσο απομακρυνόμαστε από τον τελευταίο πόλεμο, λέγουν κάποιοι ρεαλιστές, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε τον επόμενο.

Στην προεδρεία των ΗΠΑ δεν υπάρχει σήμερα ένας Τζων Κέννεντυ. Ο πρόεδρος είχε τότε αντισταθεί γενναία στις απαιτήσεις των στρατιωτικών και εν γένει των σκληροπυρηνικών, για άμεση επίθεση και βομβαρδισμό των εγκαταστάσεων των ρωσικών πυραύλων, απόβαση αμερικανικού στρατού και κατάληψη του νησιού. Είναι γεγονός ότι η στάση του αυτή τον έκανε να φοβηθεί ακόμη και ένα πραξικόπημα ανατροπής του από τους συνεργάτες του. Είναι γνωστό ότι ο Κέννεντυ αποζητούσε τρόπους που θα σταματούσαν τον ψυχρό πόλεμο με την Σοβιετική Ένωση. Χρησιμοποιούσε ο Κέννεντυ - μαζί με τον αδερφό του Ρόμπερτ - εμπιστευτικά κανάλια επικοινωνίας με τον Χρουτσώφ γι αυτό τον σκοπό στη διάρκεια αλλά και μετά τη λήξη της κρίσης. Δύο φορές ο Κέννεντυ πρότεινε στους ρώσους την υπογραφή συμφωνίας διατήρησης του status quo την οποία όμως το Κρεμλίνο απέρριψε διότι πίστευε ότι ο σοσιαλισμός προέλαυνε σε παγκόσμια κλίμακα. Η φιλειρηνική στάση αυτή του Κέννεντυ προκάλεσε λίγο αργότερα, όπως υποστηρίζουν έγκυροι αναλυτές, τη δολοφονία του.

Σήμερα στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ έχομε έναν άνθρωπο που δεν κατάφερε να πραγματώσει αυτά για τα οποία του δόθηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Πράγματι, ένας μαύρος κατάφερε να γίνει πρόεδρος, αλλά πρόεδρος με τη θέληση και  υπό την εποπτεία των λευκών στρατηγών και των νεοσυντηρητικών ιεράκων. Είναι σαφές ότι κάθε προσπάθεια, έστω και η ελάχιστη του Μπάρακ Ομπάμα για συνεργασία με τη Ρωσία - έστω στο μέτωπο της Συρίας - υποσκάπτεται από τους νεοσυντηρητικούς και πολεμοκάπηλους (war party) που βρίσκονται και στα δύο κόμματα. Πέρα απ’ αυτά ωστόσο, ο Ομπάμα συνέχισε την πολιτική του προκατόχου του και ετοιμάζεται να δώσει τη σκυτάλη στην πιο επικίνδυνη και, για πολλούς,  διεφθαρμένη φυσιογνωμία του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, τη Hillary Clinton. Υποστηριζόμενη από το στρατιωτικό, βιομηχανικό και τραπεζικό κατεστημένο είναι σχεδόν σίγουρο ότι η Κλίντον θα εκλεγεί πρόεδρος. Ο Donald Trump, ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος θα έχει τη μοίρα του Τζων Κέννεντυ, για τον απλούστατο λόγο ότι από την αρχή ακόμα της προεκλογικής του εκστρατείας - πέραν των λαϊκίστικων υπερβολών του - επανειλημμένα  διαγγέλλει ότι θέλει αρμονικές σχέσεις με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Με άλλα λόγια ο Τράμπ θέλει να ανατρέψει το status quo του “νέου ψυχρού πολέμου” ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει θερμός. Αυτό είναι απαράδεκτο για το στρατιωτικό - βιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Αυτή η στάση του τον έχει καταστήσει υποψήφιο μιας άγριας δολοφονίας,  όχι απαραιτήτως με τον τρόπο που εξολοθρεύτηκε ο  Τζών Κέννεντυ, αλλά μιας δολοφονίας της προσωπικότητας του. Όλο το σύστημα των ΜΜΕ έχει βαλθεί να τον εξολοθρεύσει ως πολιτική παρουσία φτάνοντας στο εξωφρενικό σημείο να τον θεωρεί πράκτορα της Ρωσίας. Αλλά ας επιστρέψουμε σ αυτήν που τα προγνωστικά τη φέρνουν κιόλας πρόεδρο των ΗΠΑ.

Η υποψήφιος αυτή, μια πλήρως αποτυχημένη υπουργός εξωτερικών της πρώτης θητείας Ομπάμα, φορτωμένη και η ίδια, αλλά και ο σύζυγός της Μπιλ με σωρεία σκανδάλων, περιβάλλεται από συμβούλους οι οποίοι διαπνέονται από μια φιλοπόλεμη διάθεση και με έναν μοναδικό αντικειμενικό σκοπό: να υποτάξουν τη Ρωσία. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι ο Robert Kagan, οι αξιότιμες κυρίες Victoria Nuland ( σύζυγος του προαναφερθέντος και νυν υφυπουργός επί των ευρωπαϊκών υποθέσεων και υποψήφια για το υπουργείο εξωτερικών στην περίπτωση που επικρατήσει η Κλίντον),  Samantha Power και  Susan Rice, καθώς και η Michele Flournoy μαζί με τη  μέντορα της Hillary, πρώην υπουργό εξωτερικών, Madeleine Albright. Η γραία Ολμπράιτ είχε μάλιστα φτάσει στο σημείο να πει ότι όποια γυναίκα δεν ψηφίσει τη Hillary θα πάει στην κόλαση! Τα πρόσωπα αυτά είναι αδιάλλακτα και επιθετικότατα όσο και η ίδια η Hillary η οποία μεταξύ άλλων έχει αποκαλέσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν, Χίτλερ. Πολύ επιτυχημένα ο έγκριτος δημοσιογράφος Pepe Escobar  αποκάλεσε τις προαναφερθείσες κυρίες, American Harpies (αμερικάνες Άρπυιες)! Αυτή η ομάδα είναι η dream team που σκοπεύει να συνάξει η Κλίντον αν βγει πρόεδρος και που σκοπό έχει την αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα, αδιαφορώντας αν αυτό θα φέρει την κατάσταση πλησιέστερα σε μια πυρηνική σύγκρουση.  

Από την άλλη μεριά η διαφορά με το 1962 έγκειται στο ότι δεν έχομε μια ισχυρή ΕΣΣΔ αλλά μια Ρωσία με πολλά προβλήματα και με τη Δύση να την έχει κυριολεκτικά κυκλώσει με σκοπό όχι μόνο την ταπείνωσή της αλλά την υποταγή της. Το ουκρανικό ζήτημα είναι ένας βρόχος στο λαιμό της Ρωσίας και οι προσπάθειες να ενταχθούν στο δυτικό στρατόπεδο και άλλες περιφερειακές, της τελευταίας, χώρες δεν σταματά.

Η επόμενη προεδρία στις ΗΠΑ θα δείξει αν ο κόσμος θα πάει προς πόλεμο ή προς ένα νέο consensus μεταξύ των δύο μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων. Στην ουσία πλησιάζουμε σταθερά  σε μια επανάληψη της κρίσης της Κούβας, αλλά σε μια αντιστροφή των ρόλων. Δεν είναι η Ρωσία που εγκαθιστά βάσεις διηπειρωτικών πυραύλων 80 μίλα από τις ακτές των ΗΠΑ, αλλά οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση που κυκλώνουν τη Ρωσία εγκαθιστώντας τις περίφημες βάσεις “αμυντικών συστημάτων” στη Πολωνία και Βουλγαρία και περιπολώντας στα σύνορα κυριολεκτικά της Ρωσίας. Το πυραυλικό αμυντικό σύστημα που εγκαθιστούν στην ανατολική Ευρώπη μπορεί να αχρηστέψει  ανταποδοτικά πυρηνικά κτυπήματα εκ μέρους της Ρωσίας, κάνοντας ένα πρώτο κτύπημα (από τη μεριά του ΝΑΤΟ), με νέους διηπειρωτικούς πυραύλους, θεωρητικά εφικτό. Αυτό, δυστυχώς το πιστεύουν πολλοί νεοσυντηρητικοί (neocons). Η αδικαιολόγητη αυτή πίστη στις αμυντικές δυνατότητες μπορεί πολύ εύκολα να συντελέσει στην έκρηξη του πολέμου. Η δήλωση από την πλευρά του ΝΑΤΟ ότι  «τα πυρηνικά δεν υπάρχουν για να προκαλέσουν  πόλεμο αλλά για να τον αποκλείσουν» είναι παντελώς αστήρικτη και αστεία.

*Ο Ζέφυρος A. Καυκαλίδης είναι συγγραφέας και νομικός. Γεννήθηκε στο Κάιρο το 1948. Σπούδασε φιλοσοφία και νομικά  στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι γιος του ψυχιάτρου Αθανάσιου Καυκαλίδη ο οποίος ασχολήθηκε με την ψυχοθεραπεία με χρήση ψυχοδηλωτικών.

Για το βιβλίο του Στέφανος Ξένος: Σκηνές από το δράμα του ελληνισμού σε Ανατολή και Δύση 1821-1894 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 2001.

Έχει πραγματοποιήσει ανακοινώσεις σε Διεθνή Συνέδρια Φιλοσοφίας και Ψυχολογίας καθώς και δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά του εξωτερικού. Είναι μέλος της International Society of Prenatal and Perinatal Psychology and Medicine