Ιογενείς επιπλοκές

Το πεδίο της μάχης, το παλαιό πεδίο της μάχης, το σπίτι, όπου έλαβαν χώρα συγκλονιστικές αναμετρήσεις μας, με τη μάνα και τον πατέρα μας, με τη γυναίκα και τα παιδιά μας, με τον εαυτό μας, αναγνωρίζεται και θεσμοθετείται, επί τέλους, ως αυτό που είναι: το έδαφος της πραγματικής εποποιίας του σύγχρονου ανθρώπου. Τόση βουή από τις βιοτικές ασχολίες ή από τους δρόμους των ποικίλων διεκδικήσεων, από τους χώρους σύναξης, διασκέδασης ή διαλόγου, τόσα επιχειρήματα για μικρές ή μεγάλες σκέψεις και ιδέες, μας έκαναν να ξεχνάμε (ή να παρηγοριόμαστε) πως μια συγκλονιστική καθημερινή  αναμέτρηση γίνεται εντός. Πίσω από τις κλειστές πόρτες. Το κύριο, οι αναμετρήσεις με τον εαυτό μας.

Τώρα ήρθε ο καιρός της ομολογίας. Το σπίτι είναι το πεδίο μας.

Προσοχή. Μη χάσουμε τσάμπα δυνάμεις σε πρόσκαιρες αντιπαραθέσεις. Έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Πάρτε θέσεις και οχυρώστε τα ευάλωτα σημεία. Ο καναπές δεν βλέπει μόνο στην οθόνη. Κι επειδή τον λοιδωρήσαμε τόσο πολύ, μπορεί να μας ξερνάει. Ψυχραιμία. Προγραμματίστε διάβασμα, ταινίες, ήπιες δημιουργικές συζητήσεις, τρυφερές σκηνές, δώστε περιεχόμενο σε ένα χρόνο που έμοιαζε χαμένος, ξανασκεφτείτε τον εαυτό σας και τις απορίες του, δώστε νόημα στο υπάρχω.

Καθότι οι μάχες αυτές δεν λήγουν χωρίς συνέπειες. 

Μαντεύω, μετά τη λήξη της αναμέτρησης, πολλές αναπηρίες. Κάποιοι θα κουτσαίνουν, κάποιοι θα μιλούν μόνοι στο δρόμο, κάποιοι θα μελετάνε το κενό, χώρια εκείνοι που θα χωρίσουν. Οι μάχες έχουν απώλειες.      

Αλλά, προσοχή, την ώρα που εμάς μας κλείνει στο σπίτι ο ιός, ο Μητσοτάκης και οι δικοί του, εγχώριοι και αλλοδαποί, κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Παίρνουν μέτρα. Επιδοτούν ασύστολα τις ιδιωτικές κλινικές, παίρνουν μέτρα εναντίον των διαδηλώσεων, οι εργοδότες απολύουν και οι εκδότες κάνουν πάρτι με την αφέλεια των θεατών, οι Γερμανοί κατάσχουν φορτία με πολύτιμο υγειονομικό υλικό, επιβάλλουν μέτρα για να μη φεύγουν εφόδια από τη χώρα τους, αρνούνται να εκδοθεί ευρωομόλογο να ανασάνουν κάπως οι οικονομίες κ.ο.κ.

(Το γερμανικό πακέτο στήριξης φτάνει τα 756 δισ., το 22% του γερμανικού ΑΕΠ, ενώ τα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σε μια Ελλάδα με σύστημα Υγείας πολύ πιο αδύναμο από το γερμανικό και μια οικονομία γονατισμένη από τα Μνημόνια, μόλις αγγίζουν τα δύο δισ., το 1,1% του ελληνικού ΑΕΠ).

Και κατά τ’ άλλα ένα μπάχαλο. Γιατροί-νοσηλευτές προσλαμβάνονται ελλιπώς, ΜΕΘ αυξάνονται ελλιπώς, οργάνωση στον ΕΟΔΥ που παραπέμπει σε ερασιτέχνες, υπουργείο σε αυτόματο πιλότο, επιδόματα στο χάος. Αλλά όλα καλύπτονται με το «μένουμε σπίτι».  

Μας οχύρωσαν σε μια ανοχύρωτη χώρα, μας ενοχοποίησαν - πόσο βάσιμα, πόσο αβάσιμα τι να σας πω, δεν τους εμπιστεύομαι, ακόμα κι όταν πείθομαι πως το μέτρο είναι χρήσιμο και αναγκαίο - και μας αποστόμωσαν. Έτσι κάθε μέτρο που παίρνουν το βρίζουμε διαδικτυακά, ως δευτερεύον, κάτω από την πίεση του πρωτεύοντος.

Όπως εκείνο ο περίφημο «μαζί τα φάγαμε», κουβαλάμε την ενοχή, «εμείς τον μεταδίδουμε», και κάτω από αυτό το βάρος όχι μόνο μένουμε σπίτι αλλά και θλιβόμαστε για τα μέτρα που δεν παίρνει η κυβέρνηση, η διοίκηση, τα αναγκαία για να επιζήσουμε, απλώς θλιβόμαστε και κάπου-κάπου τους απειλούμε: δεν θα βγούμε από δω, θα δείτε!

Και που μένουμε σπίτι όμως δεν σταματάνε τις τρομοκρατικές απειλές. Ο αρμόδιος κυβερνητικός που είχε προειδοποιήσει όσους έβγαιναν προς εξοχές το προηγούμενο Σαββατοκύριακο: σας ξέρουμε, σας έχουμε καταγράψει, προχθές μας απείλησε ότι καταγράφουν τα κινητά και με βάση τα στοιχεία θα σκεφτούν τα μέτρα. Προσοχή, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του ιού ο Μεγάλος Αδελφός μπαίνει στο σπίτι κι εμείς το θεωρούμε δικαιολογημένο! 

Που σημαίνει πως δεν είναι μόνο οι μάχες του σπιτιού που θα μας τσακίσουν, είναι και εκείνες που δίνουμε μόνοι απέναντι στον ορυμαγδό των οθονών και των φαντασμάτων. Θα πεις, βέβαια, τι προτείνεις, να βγούμε στους δρόμους; Μάλλον δεν μπορώ να το προτείνω. Απλώς προτείνω να μη τα χάψουμε. Γιατί θα έρθει εκείνη η μέρα που θα ξαναβγούμε στο δρόμο. Και αυτή τη φορά φοβάμαι πως θα λείπεις, ή θα λείπεις πάλι.   

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η σημερινή κατάσταση έκανε μια ραγδαία επανιεράρχηση αξιών. Τα καμιόνια με τα φέρετρα σε Ιταλία και Ισπανία προκαλούν σοκ και γνώση. Οι προτεραιότητες της ζωής είναι άλλες (στην Κούβα, πέραν των προληπτικών μεθόδων συνολικά και της διαφορετικής φιλοσοφίας για τη ζωή, και εξ αιτίας αυτής, αντιστοιχεί 1 γιατρός σε 149 άτομα, στην παγκόσμια μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, 1 γιατρός σε 413 άτομα). Οπότε δικαιούμαστε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε πως η κοινωνία την επόμενη μέρα θα θέσει ουσιαστικότερα ζητήματα για τη δομή και τη λειτουργία της. 

Από αυτή την άποψη, είναι εξαιρετικές οι σκέψεις που διατυπώνει ο καθηγητής Γενετικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ζαχαρίας Σκούρας, σε συνέντευξη του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Θεωρώ ότι η ουσιαστική προφύλαξη που θα μπορούσε να πάρει ο άνθρωπος είναι να καταλάβει τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος. Να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ύπαρξη χωρίς συνύπαρξη, χωρίς την αρμονική συμβίωση των μελών της κοινωνίας, η οποία τοπικά και παγκόσμια αναπτύσσεται.

Είμαστε άνθρωποι, εκπληκτικά μεν όντα με απίθανες δυνατότητες σε σύγκριση με τις άλλες μορφές ζωής, αλλά όχι υπεράνθρωποι και όχι αποκομμένοι από τη φύση, τις δομές και τις διαδικασίες της.

Θα πρέπει να καταλάβουμε, όσο μπορούμε περισσότερο, τη φύση και το περιβάλλον, τη φύση μας, τον χώρο μέσα στον οποίο εκδηλώνεται και εκτυλίσσεται η ζωή μας. Να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε ξέχωρα πνεύμα και ύλη, αλλά μαζί ενωμένα, όπως το υδρογόνο και το οξυγόνο, που από μόνα τους είναι αέρια, αλλά ενωμένα σχηματίζουν το νερό…

Η ιστορία της Γης μας διδάσκει ότι οι κρίσεις στον πλανήτη θα υπάρχουν και ίσως δεν θα μπορούν να αντιμετωπισθούν με τα ήδη υπάρχοντα διαχειριστικά συστήματα και κάθε φορά θα μας αιφνιδιάζουν σπέρνοντας αρρώστιες, δυστυχία, φόβο και θάνατο.

Πολίτης, Πόλη, Πολιτεία-Ευδαιμονία μας κληρονόμησε ο Αριστοτέλης. Τα συστήματα διακυβέρνησης όμως δεν φαίνονται να έχουν ως κέντρο την ευδαιμονία των πολιτών, αλλά την ευδαιμονία πραγμάτων και αγορών. Οι καιροί ου μενετοί. Είθε ο χρόνος της αυτο- ή ετερο- επιβαλλόμενης απομόνωσης στον καιρό του “ξορκίσματος” του κορονοϊού να μη διαταράξει τη Δημοκρατία των Πολιτών, αποτελώντας στάση άμυνας απέναντι στην επιθετικότητα ιών και ανθρώπων. Οι κρίσεις, στην κρίση μας!».