Πάντα γελαστοί, μα όχι γελασμένοι

Τα φώτα των γιορτών έσβησαν, οι φιέστες τελείωσαν και ήρθε ο νέος χρόνος κουβαλώντας στις πλάτες του τα βάρη του παλιού. Στην Κέρκυρα της «νέας αρχής» και της «ανάπτυξης», της «εξωστρέφειας» και της «κρουαζιέρας του home port», πίσω από τα φωταγωγημένα καντούνια, τα σπίτια των ανθρώπων παραμένουν παγωμένα. Ήρθε ο θάνατος από κρυοπληξία της συντοπίτισσάς  μας στην Οβριακή, για να μας θυμίσει ότι τα λαμπάκια των γιορτών δεν αρκούν για να ζεστάνουν τα σπίτια. Ήρθε το βάρβαρο φευγιό ενός ανθρώπου της διπλανής μας πόρτας, για να μας θυμίσει πόσα ακόμα σπίτια παραμένουν παγωμένα. Πόσες οικογένειες, πίσω από τις πόρτες τους, παλεύουν να βγάλουν τον χειμώνα δίχως εισοδήματα, κάποιες με χρωστούμενα ακόμα από τις δουλειές του καλοκαιριού, δίχως λαμπάκια και φιέστες. Ναι, είναι ωραίες οι γιορτές,η χαρά όμως είναι δικαίωμα όλων, δύσκολο όταν έχουμε ανθρώπους να κρυώνουν μέσα στα σπίτια τους. Ναι, είναι ωραία τα στολίδια και οι μουσικές και οι χαρές, αλλά δύσκολα θα χαρεί ο γονιός που στερείται η οικογένειά του τα βασικά.

Μετά από τούτο το τραγικό εναρκτήριο λάκτισμα του 2020, ακούστηκαν και οι φωνές που αναρωτήθηκαν «γιατί δεν τη βοήθησε ένας άνθρωπος, ένας γείτονας, ένας συγγενής». Είναι πάντα αυτές οι φωνές, που κάθε τραγικό συμβάν το μετατρέπουν σε ατομική περίπτωση. Με αυτό τον τρόπο, σκορπάνε τις ευθύνες αθωώνοντας τους πραγματικούς υπεύθυνους και ενοχοποιώντας μια ολόκληρη κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, όμως, αποτελείται από τον άνεργο γείτονα. Αποτελείται από τον εργαζόμενο των 580 ευρώ τον μήνα, που δεν του φτάνουν για να ζεστάνει ούτε το δικό του σπίτι. Αυτή η κοινωνία αποτελείται και από τον συνταξιούχο, που μετά από τόσα χρόνια περικοπών , από τους πολιτικούς που ‘’εύχονται’’ την ευημερία,είναι καταδικασμένος να ζει με σύνταξη πείνας και πλέον δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα φάρμακά του.
Τελικά, ποιος είναι ο ένοχος και ποιος ο αθώος;

Είναι δυνατόν να είναι ένοχη η γνήσια ανθρώπινη αλληλεγγύη και να είναι αθώα η γνήσια εχθρική για το λαό πολιτική των κυβερνήσεων και της Τοπικής Διοίκησης; 
Είναι δυνατόν να είναι ένοχη μόνο η ατομική ευθύνη και να είναι αθώα η συλλογική πολιτική ευθύνη ενός πολιτικού συστήματος που έχει ως κέντρο το κέρδος και όχι
τον άνθρωπο;

Η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι η καρδιά της κοινωνίας μας, αλλά δεν απαλλάσσει τις θεσμοθετημένες δομές του Δήμου, της Περιφέρειας και του κράτους από την ευθύνη της προστασίας των πολιτών. Δεν είναι ότι ένα σπίτι μόνο πάγωσε, είναι ότι στο πλαίσιο της πολιτικής της «οικονομίας της αγοράς» παγώνουν τα σχολεία, κλείνουν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας σε νοσοκομεία,  αφήνονται στη μοίρα τους έργα προστασίας από πλημμύρες και καταστροφές.. Αθλητικά κέντρα λειτουργούν χωρίς θέρμανση και κατάλληλες υποδομές. Πρόσφατα το ΕΠΑΛ στο Μαντούκι, έκλεισε λόγω προβλήματος  θέρμανσης, όπως πάντα εκ των υστέρων.
Φαίνεται, ότι σε καιρούς που η «καινοτομία» κυριαρχεί, υιοθετούνται εξαιρετικά καινοτόμες πρακτικές και για την αντιμετώπιση του κρύου στις σχολικές μονάδες. Ένα σχολείο ή ένα αθλητικό κέντρο που δεν έχει πετρέλαιο, απλώς κλείνει ή περιμένει τον ‘’ευεργέτη χορηγό’’ Πετρελαιά .Την ίδια ώρα, πιο έξω από την πόλη, στην Άνω Κορακιάνα, κάποιοι άλλοι μαθητές, άτομα με ειδικές ανάγκες, περιμένουν εδώ και χρόνια να τους δοθεί ένα κτήριο κατάλληλο να στεγάσει την ειδική τους εκπαίδευση.

Όσο οι φορείς της τοπικής διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό εκφράζουν τη θλίψη τους, τόσο συνεχίζουν να εφαρμόζουν την πολιτική που γεννά την τραγωδία. Όσο εκείνοι αθωώνουν τη βάρβαρη πολιτική τους, τόσο εμείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις των περικοπών στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στα έργα προστασίας των πολιτών. Πρόσφατα η Κεφαλονιά πλημμύρισε, είναι και γι’ αυτό αθώα η πολιτική της «οικονομίας της αγοράς»και των επιχειρηματικών συμφερόντων και ένοχοι οι κτηνοτρόφοι;
Βαδίζουμε πια, εδώ και μερικές μέρες, στην αρχή μιας νέας δεκαετίας. Είμαστε στην εποχή της ψηφιοποίησης, της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης. Είμαστε στην εποχή που ο ανθρώπινος νους έχει βρει λύσεις που θα μπορούσαν να κάνουν τις ζωές των ανθρώπων καλύτερες, τις δουλειές ευκολότερες, την καθημερινότητα με περισσότερο δημιουργικό χρόνο. Αντί να απολαμβάνουμε όλοι τις κατακτήσεις της επιστήμης, εμείς βιώνουμε ένα ταχύτατο πισωγύρισμα στην ποιότητα της ζωής μας. Η εργασία, όταν υπάρχει, είναι περιστασιακή. Οι αμοιβές, όταν πληρώνονται, είναι επιπέδου επιδόματος. Τα εργασιακά μας δικαιώματα όλο και συμπιέζονται, οι συντάξεις μας όλο και μειώνονται έμμεσα ή άμεσα, τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης όλο και αυξάνονται. Όλος αυτός ο πλούτος που παράγουμε, αντί να γίνει σκαλοπάτι που θα μας ψηλώσει όλους λίγο παραπάνω, γίνεται αντικείμενο πολεμικών συγκρούσεων, περιβαλλοντικών καταστροφών και προσφυγιάς.

Σε αυτές τις σύγχρονες προκλήσεις, μόνο μια απάντηση μπορούμε να δώσουμε που να υπηρετεί την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Έξω, στους δρόμους μας, εκεί που η κοινωνική αλληλεγγύη ανθίζει και γίνεται κοινός αγώνας για τη ζωή που μας αξίζει.
Με  αισιοδοξία, που πηγάζει από την πεποίθηση, ότι όταν ο λαός καταλάβει τη δύναμή του και πάρει την υπόθεση στα χέρια του, μπορεί να κτίσει έναν αληθινά όμορφο κόσμο. Έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.