Η μισή αλήθεια ή ευτυχώς που ηττηθήκαμε σύντροφοι;

Διότι όταν κάποιοι ηττώνται, κάποιοι άλλοι κερδίζουν. Έτσι η άλλη μισή αλήθεια είναι «ευτυχώς σύντροφοι που κέρδισαν οι δοσίλογοι της κατοχής, οι χίτες και οι ταγματαλήτες. Ευτυχώς που υπήρξε το μετεμφυλιακό κράτος με το παρακράτος, τους τόπους εξορίας και τις εκτελέσεις. Ευτυχώς που φτάσαμε έτσι ως το ’74.
Ίσως κάποιος να πει ότι εμείς ίσως να κάναμε χειρότερα. Πιθανόν. Όμως με υποθέσεις δεν γράφεται η ιστορία. Κι ο Ζαχαριάδης δεν κυβέρνησε το ’46, ούτε ο Ηλίας Ηλιού δέκα χρόνια αργότερα. Ούτε μετέπειτα δόθηκε η ευκαιρία στον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Γρηγόρη Φαράκο ή τον Λεωνίδα Κύρκο. Όμως πολλοί θα εύχονταν να υπήρχε σήμερα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Θα ήταν καλύτερα; Ίσως. Όμως με υποθέσεις δεν γράφεται η ιστορία. Ο Μιχάλης λείπει και στην ιστορία έλαχε κάποιος Αλέξης Τσίπρας. Να πω ευτυχώς που ηττηθήκαμε; Μα οι δικοί μου σύντροφοι δεν ηττήθηκαν ποτέ και η δική μου Αριστερά είναι αήττητη. Όμως πέρα από την ποιητική διάθεση, η πραγματικότητα είναι εδώ και είναι αμείλικτη. Δεν θα πω όμως ευτυχώς που ηττηθήκαμε σύντροφοι, γιατί αυτό θα ήταν η μισή αλήθεια.