Ένα μικρό ρέκβιεμ για την Άννα-Μαρία

Μέχρι πριν λίγο καιρό (ίσως και σήμερα ακόμη) στο σημείο που πέθαινε, από δυστύχημα ή εγκληματική ενέργεια, ένας άνθρωπος (ιδίως αν ήταν νέος) γέμιζε από λουλούδια και καντηλάκια και διάφορα σύντομα γραπτά λόγια.
Είναι μία αγαπητή και μελαγχολικά τρυφερή συνήθεια. Διατηρεί την μνήμη (για πόσο όμως άραγε;) ζωντανή. Κάνει καλό και σ’ αυτούς που βάζουν τα λουλούδια και τα κεριά.
Με μια ρομαντική προδιάθεση θα περίμενε κανείς ότι και για την οκτάχρονη μαθητριούλα, που άφησε την τελευταία της πνοή στου Τσάρου, θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Αντ’ αυτού όμως τι; ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ PLUS!
Σκουπίδια και λοιπά απορρίμματα πάσης φύσεως. Ντόπιων και Ρομά (υπάρχει εκεί σχετικός οικισμός).
Η ιδιαίτερη πατρίδα της μικρής (η τόσο ευαίσθητη Κέρκυρα…) δεν είχε άλλο τρόπο να την αποχαιρετίσει. Ο ΔΗΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ (συνέταιρος στο οδικό χάλι της περιοχής) δεν αντέχει σε ένα minimum συναισθηματικής προσφοράς.
Σ’ ένα υποτυπώδες πένθος.
Στον τόπο του μαρτυρίου του παιδιού (μαρτύριο με την έννοια της μαρτυρίας πόσο άθλιοι και επικίνδυνοι δρόμοι υπάρχουν στην «αρχόντισσα» του Τουρισμού. Την μυροβόλο Κέρκυρα. Και πόσοι εγωκεντρικοί και ανώριμοι και ακατάλληλοι οδηγοί υπάρχουν, ώστε να ξεχνούν ότι κινούνται μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Ανάμεσα σε ανθρώπους.  Και τρέχουν!)
Στον τόπο λοιπόν αυτό το μόνο που μπορεί να ευδοκιμήσει είναι τα ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ και η παράγωγος ανικανότητα και διαφθορά των «ΑΡΜΟΔΙΩΝ».
Καλό ταξίδι στο κοριτσάκι των 8 Μαΐων. Εκεί που πορεύεται ίσως δεν θα σκοντάφτει επάνω σε σκουπιδοσωρούς.
Ούτε θα αναπνέει τη δυσωδία των απορριμμάτων και της Διοικητικής Αθλιότητας μας.