Η Νίκη, το Θέατρο και η Αριστερά της κλάψας

Η ΝΙΚΗ

- Ενόψει μιας αναμέτρησης,  ενθαρρύνεις τις φήμες για επικείμενη ήττα 10-0, τελικά χάνεις 8-0 και εσύ λες: «κέρδισα  2-0»! Αυτό είναι νίκη!
- Έχεις πάρει ένα δάνειο 100 ευρώ, έχεις επιστρέψει στο δανειστή 300 ευρώ και αυτός σου λέει: «δώσε άλλα 200 και κλείσαμε»! Τότε εσύ πανηγυρίζεις για την λύτρωση. Αυτό είναι νίκη!
- Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πανωλεθρίας, μία «απλή» καταστροφή είναι... επιτυχία. Αυτό είναι νίκη!

«Νίκη» είναι η απόφαση του Eurogroup για τον «κόφτη»! Η κυβέρνηση, και όχι μόνο, προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, βαφτίζοντας, τάχα, "προληπτικό" το πακέτο των 3,6 δις το οποίο θα συμπληρώνει τα μέτρα των 5,4 δις.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη λαθροχειρία και απάτη από αυτή την κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα. Το πακέτο των 3,6 δις δεν είναι πακέτο υπό αίρεση και υπό προϋποθέσεις αλλά θα εφαρμοστεί κανονικότατα και 100%, όπως και τα μέτρα των 5,4 δις. Κι αυτό γιατί καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προσεγγίσει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό ύψους 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Επομένως, και επειδή το πλεόνασμα αυτό δεν θα προσεγγίζεται, θα αρχίσει αυτόματα, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, να ενεργοποιείται ο δημοσιονομικός "κόφτης", περικόπτοντας άγρια μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, προσλήψεις κλπ  του δημοσίου από τους εκ των προτέρων προσδιορισμένους κωδικούς του προϋπολογισμού.

Αρχής γενομένης από τον Απρίλιο του 2017, το πράγμα θα δουλεύει ως εξής: Η Eurostat θα δημοσιεύει τα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού. Αν διαπιστώνει απόκλιση από το στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, θα εκδίδεται αυτομάτως προεδρικό διάταγμα -χωρίς κανένα περιθώριο παρέμβασης της ελληνικής βουλής ή της κυβέρνησης- για οριζόντιες μειώσεις. Από κει και πέρα όποιον πάρει ο χάρος! Και θα πάρει πολλούς και πολλές, πάρα πολλούς και πάρα πολλές από τους "εφησυχασμένους" δημοσίους υπαλλήλους.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το θέατρο παίζεται μπροστά στα μάτια μας. Το αν πρόκειται για τραγωδία ή κωμωδία εξαρτάται από την πλευρά που κάθεται ο καθένας.

Από τη μία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που εξανίσταται ότι οι «εταίροι» μας δεν έχουν μπέσα και ζητάνε έξτρα μέτρα έξω από τη συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού. Από την άλλη, είναι η Νέα Δημοκρατία που αγωνία να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος και χειρότερός της και κάνει λόγο περιπαιχτικά για «μνημόνιο κάβα» που έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση.

Ψευδολογούν και οι δύο, συνειδητά και ξεδιάντροπα.

Παραθέτουμε αποδείξεις: Η συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο προέβλεπε ρητά τα προληπτικά πρόσθετα μέτρα. Η περιβόητη συμφωνία της υποταγής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της 12ης Ιουλίου του περσινού καλοκαιριού, προέβλεπε ρητά την προκαταβολική δέσμευση της κυβέρνησης σε «προληπτικά» και πρόσθετα μέτρα σε περίπτωση κινδύνου αποκλίσεων από τους στόχους.

Παραθέτουμε: Για την επιτυχία θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη. Για το σκοπό αυτό απαιτείται πολιτική δέσμευση, αλλά επίσης και η τεχνική ικανής διοίκησης. Οι όροι θα επικαιροποιούνται σε τριμηνιαία βάση.

Το Τρίτο Μνημόνιο λοιπόν δεν προέβλεπε μόνο συγκεκριμένα μέτρα και για συγκεκριμένα έτη (2015-2018) αλλά και σαφή πολιτική δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για πολλά έτη και για συμφωνία σε οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα.

Υπενθύμιση: Τη συμφωνία αυτή τη στήριξαν τόσο οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και οι ΝΔ -ΠΑΣΟΚ -ΠΟΤΑΜΙ. Ο δημοσιονομικός κόφτης έχει νομοθετηθεί με πεντακομματική στήριξη. Για να μην υπάρξει παρανόηση, αλλά και για  γίνει ο εξευτελισμός της κυβέρνησης τέλειος, η θέσπιση του αυτόματου δημοσιονομικού κόφτη αποτέλεσε προκαταρκτικό όρο της τελικής συμφωνίας. Για το σκοπό αυτό υπήρξε ειδική νομοθέτηση καλοκαιριάτικα για τη σύσταση του ανάλογου «Συμβουλίου Δημοσιονομικής Πολιτικής» και φυσικά πέρασε επίσης με πεντακομματική στήριξη (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ) ο λεγόμενος «δημοσιονομικός κόφτης».

Το διαρκές μνημόνιο είναι γενική απαίτηση του Δημοσιονομικού Συμφώνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το νέο πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας καθορίζει τις υποχρεώσεις κάθε κράτους-μέλους οι οποίες περιλαμβάνουν:
- Την τήρηση του κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού.
- Την εφαρμογή πολιτικών που οδηγούν σε “διατηρήσιμα αποτελέσματα μεταρρύθμισης” (εννοούν όλα τα μόνιμα αντεργατικά μέτρα και τομές όπως αυτά θεσπίστηκαν κατά καιρούς στα μνημόνια).
- Την πρόβλεψη για μηχανισμό αυτόματης διόρθωσης τυχόν αποκλίσεων από τους δημοσιονομικούς στόχους.
Η τελευταία παράγραφος τα λέει όλα: Ο αυτόματος πιλότος μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής αποτελεί καταστατική συνθήκη για όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανεξάρτητα μάλιστα από το αν είναι σε καθεστώς μνημονίου ή όχι.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΛΑΨΑΣ

Η επίσπευση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την ψήφιση του ασφαλιστικού, υποδηλώνει τη μεγάλη αγωνία της κυβέρνησης μπροστά στο στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί. Οι κοινωνικές της συμμαχίες, η μία μετά την άλλη, καταρρέουν, ενώ οι δανειστές, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, ζητούν ακόμη περισσότερο αίμα, ποντάροντας μάλιστα για μία ακόμη φορά στο μαρτύριο του «εικονικού πνιγμού» της ελληνικής οικονομίας.

Όσο βαρετές και κοινότυπες κι αν φαίνονται οι παραπάνω διαπιστώσεις, καλό είναι να καταγράφονται, για να υπενθυμίζουν πόσο δεδομένη είναι η πολιτική κατάρρευση οποιουδήποτε υποκύπτει στη διαιώνιση των ακραίων πολιτικών λιτότητας που έχουν γονατίσει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία έξι χρόνια. Κι είναι μία κατάρρευση που δεν μπορεί να αποφευχθεί, όσα στοιχεία κοινοτικών εκτιμήσεων κι αν αραδιάζουν τα κυβερνητικά στελέχη για να πείσουν πως «η ανάπτυξη έρχεται»!

Παίρνοντας τα στοιχεία αυτά, διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με… βαρύ πόνο εξηγούν γιατί ο λαός θα πρέπει να συνεχίσει να φορτώνεται στις πλάτες του όλα τα νέα μέτρα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση. Οι υπουργοί μιλούν στη Βουλή, οι βουλευτές στα ΜΜΕ, και ο πόνος είναι βαρύς. «Εμείς πονάμε αλλά θα το κάνουμε για να βγάλουμε τη χώρα από τη κρίση» λένε χαρακτηριστικά μετά την υπογραφή και του 4ου μνημονίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε την εποχή της «αριστεράς της κλάψας». Αυτής της “αριστεράς” που στέκεται πλάι στους ολιγάρχες ως σεμνός υπηρέτης και μετά ζητά συγχώρεση για τα σαλιαρίσματά του. Πλέον έχει μετατραπεί σε έναν από τους κύριους εκφραστές της πιο ακραίας πολιτικής ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε, αυτοί που κάποτε ήταν οι εκβιαστές του ελληνικού λαού, σήμερα είναι εταίροι και σύμμαχοι. Όμως η κλάψα παραμένει και χρησιμοποιείται όταν πρέπει να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Εμείς, πάντως, γιατρειά δεν βρίσκουμε στην πολιτική απάτη που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ με όρους ψυχολογικών αναζητήσεων, γιατί πολύ απλά στον πραγματικό κόσμο ο πόνος είναι διαφορετικός. Τα στοιχεία του ΟΗΕ λένε πως στην Ελλάδα, που διαβαίνει το 4ο φονικό μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πάνω από 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στον κίνδυνο της ακραίας φτώχιας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Στην Ελλάδα του 4ου μνημονίου, χιλιάδες νέες και νέοι ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά και μας γεμίζουν πραγματικό πόνο και απελπισία. Στην Ελλάδα του 4ου μνημονίου, η φτώχεια μεγαλώνει, με εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, με την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και την επιβολή συνθηκών γαλέρας στην εργασία.

Κάπως έτσι είναι ο πραγματικός πόνος. Αυτός ο πόνος δεν έχει καμία σχέση με τερτίπια της κυβέρνησης ούτε με τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς της ΝΔ. Άλλωστε και οι ίδιοι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται, όπως φαίνεται από την κυνική παραδοχή του αντιπροέδρου της βουλής ότι «κάποια κοινωνικά στρώματα πραγματικά θα στριμωχτούν».

Η ερώτηση είναι: Μέχρι πότε μπορεί να ανέχονται τα λαϊκά στρώματα τον κύκλο της μνημονιακής καταστροφής μέχρι να διεκδικήσουν να ξαναπάρουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους;