Έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο κι οι δυο Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί...

Η περίπτωσή του θυμίζει μιαν άλλη, όπου το λαοφιλές άθλημα χρησιμοποιήθηκε έργω ως «πλυντήριο» και εφαλτήριο επιδιώξεων επί του πολιτικού συσχετισμού με γεωπολιτικό άρωμα. Η αναφορά δεν γίνεται για το προφανές του κουμπουροφόρου, καπετάνιου του «σύλλογου μεγάλου» αλλά του αιωνίου αντιπάλου του! Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που πιστεύουν πως ακόμα κι ο Κοσκωτάς λειτούργησε σαν «λαγός» ώστε ο δημοφιλής «Θρύλος» εντέλει να εξαγνίσει μέσω του οπαδικού πάθους αμαρτίες των παραγόντων του. 

Αυτή η αναφορά γίνεται ώστε να αποτραπεί η εκατέρωθεν μήνις των «χαϊβανίων» περί του αρχετυπικού ερωτήματος δηλ. από γενέσεως σύμπαντος κόσμου, ήταν ή δεν ήταν οφσάιτ; (σ.σ. απλή παραφθορά του έτερου θεμελιώδους και υπαρξιακού ταυτοχρόνως διλήμματος, ήταν ή όχι πέναλτι;).

Ο περί ου ο λόγος έρχεται στη Βόρεια Ελλάδα, καβατζώνει ένας λαοφιλές σωματείο, το πλερώνει στο κόκκαλο, παίρνει βιομηχανίες και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, τάζοντας μόνον την αποκαθήλωση του μισητού αντιπάλου, των Χαμουτζήδων. Η σχέση του με τον «νοσταλγό» της ΕΣΣΔ, Πούτιν είναι η εγγύηση της απέραντης ρευστότητας, που αφειδώς δαπανάται ώστε να προκαλεί και τον σεβασμό (respect) ενός ακόμα αδικημένου φανατικού κακομαθημένου.

Εν κατακλείδι, όλοι αυτοί οι πάμπλουτοι, των οποίων το «έχει» τους θρυλείται ως το προϊόν κάθε μορφής και είδους μπίζνας αφού μπήκαν στην καρδιά μας λόγω της εγγενούς, φίλαθλης ανήκεστης βλάβης, πήραν εφημερίδες και κανάλια από τους χρεοκοπημένους της παρελθούσας αυθαιρεσίας, κατέλαβαν αξιώματα κι ολόκληρες πόλεις ακόμα. Πρόθυμοι «βαμμένοι» και αποστασιοποιημένοι «επαγγελματίες» του Τύπου προσαρμόζονται στα νέα ήθη, παραδέρνοντας στο πάθος και την ιδιοτέλεια. Όλα μας παραπέμπουν στον σπαραγμό του Βέγγου στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» ότι δηλ. «η Ελλάδα πεθαίνει...» στη δυσωδία της παρακμής κι ας μη μάθαμε ποτέ αν ήταν τελικά οφσάιτ ή όχι, η επίμαχη φάση... Εσείς τι λέτε; Ήταν;