Σχέδιο Διαχείρισης 2006-2012: και τώρα;

Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου αναβλήθηκε η συζήτηση για την έγκριση του λεγόμενου «Κανονισμού αστικής λειτουργίας» της πόλης με προοπτική αναλυτικής διαβούλευσης συζήτησης πριν εγκριθεί - και όπως εγκριθεί. Πρόκειται για μια θετική - καταρχήν- εξέλιξη η οποία δεν πρέπει να μείνει χωρίς περιεχόμενο. Βασικό είναι οι ίδιοι οι δημοτικοί σύμβουλοι να διαβάσουν τον 70σέλιδο Κανονισμό και να μην αρκεστούν στη διαβεβαίωση ενός υπηρεσιακού παράγοντα του Δήμου ότι «ουδέν πρόβλημα».

Πριν φτάσουμε να μιλάμε όμως για τον … «Κανονισμό» προηγήθηκε το 2006 το «Σχέδιο Διαχείρισης 2006-2012»  (200 σελίδες περίπου είναι η περίληψή του) το οποίο δεν πιστεύουμε ότι έτυχε μελέτης από τους δημοτικούς συμβούλους.  Μιλάμε για το μέλλον μιας πόλης που αδειάζει και θάπρεπε οι υπόλογοι να είναι μελετημένοι και να μην περιμένουν μόνο την άποψη κάποιων τεχνοκρατών, η οποία μπορεί να είναι άψογη επιστημονικά αλλά κοινωνικά καταστροφική για μια κατοικημένη (ακόμα) πόλη.

Το τι συνέβη πρόσφατα στην «ομογάλακτη»  Βενετία θαπρέπει να απασχολήσει τους δημοτικούς συμβούλους. Την Επιτροπή Ποιότητας Ζωής πάντως προφανώς και δεν την απασχολεί.

 

Απαιτητικό πρόβλημα ισορροπίας!

 

Θα επιμείνουμε σε μερικά σημεία του «Σχέδιου Διαχείρισης 2006-2012»  επισημαίνοντας κυρίως τι πρόβλεπε - έστω και με γενικότητες - και τι έγινε.  Η χρονική απόσταση από τη σύνταξή του και την τυπική του λήξη μας το επιτρέπει. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν γίνεται αναφορά σε κατοίκους αλλά σε «χρήστες» και σε «Μνημείο» - λες και η Παλιά Πόλη είναι ακατοίκητη.

Ενδεικτικά να σημειώσουμε ότι στην παρ. 3.1.2  (σελ. 46) αναφέρει: 

«Το Σχέδιο Διαχείρισης καλείται να επιλύσει ένα ομολογουμένως δύσκολο και απαιτητικό πρόβλημα ισορροπίας. Από τη μία πλευρά οφείλει να προστατεύει το Μνημείο και τις μοναδικές του αξίες, να αναδεικνύει τα ιδιαίτερα στοιχεία του χαρακτήρα του, να αποκαθιστά τα στοιχεία εκείνα που έχουν χαθεί ή αλλοιωθεί και να προάγει τη γνώση τη σχετική με τις αξίες του Μνημείου, μέσω της έρευνας και της εκπαίδευσης. Από την άλλη πλευρά, οφείλει να εξασφαλίζει στους χρήστες του τις προϋποθέσεις για μία σύγχρονη ποιότητα ζωής, να βελτιώνει τις υφιστάμενες συνθήκες, να βελτιώνει τις υποδομές, να δίνει ευκαιρίες για ανάπτυξη και επενδύσεις, να τονώνει και να ενισχύει την τοπική αγορά και να βρίσκει λύσεις για την οικονομική, κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο της πόλης και των χρηστών της.»

 

«Όπου είναι δυνατόν να επιδιώκεται…»

 

Στις επόμενες παραγράφους των σελίδων 46-47διαβάζουμε μια έκθεση ιδεών για τη γνωριμία του επισκέπτη με το Μνημείο (δεν υπάρχει κατοικημένη πόλη) και για την «πολυδιάστατη ωφέλεια της τοπικής κοινωνίας», ενώ η κατάληξη είναι: 

«Η αντιμετώπιση των παραπάνω ζητημάτων πρέπει να γίνεται πάντα βάζοντας ως προτεραιότητα την Προστασία του Μνημείου, με βάση μια μακροπρόσθεσμη οργάνωση και σχεδιασμό και όπου είναι δυνατόν, να επιδιώκεται και να επιτυγχάνεται η συμμετοχή του κοινού, είτε της τοπικής κοινωνίας, είτε των επισκεπτών».

Προσοχή ότι η τοπική κοινωνία συμμετέχει «αν» και «ίσως» και δεν είναι απαραίτητο. Αν συμμετέχουν οι επισκέπτες, … το ίδιο είναι (το πως θα γίνει αυτό…).

Στα επόμενα θα εστιάσουμε σε σημεία του «Σχεδίου Διαχείρισης» όπου είναι εμφανές  ότι πολλά θάπρεπε νάχουν γίνει για τους κατοίκους (τους καλούμενους  κατά ανεπίτρεπτο τρόπο «χρήστες») και αντί για αυτών προέκυψε ένας σε μεγάλο βαθμό αντικοινωνικός «Κανονισμός».