Ο θάνατος της Αύρας μας στοιχειώνει

ΑΘΗΝΑ. Ήταν 4 Απριλίου του 2012, στην καρδιά των μνημονίων, τότε που το Κεφάλαιο έκανε επιδρομή στα δικαιώματά μας, στις ζωές μας. Για να τα «σώσει».

Τον έλεγαν Δημήτρη Χριστούλα. Ήταν 77 ετών, συνταξιούχος φαρμακοποιός. Ήταν ένας άνθρωπος του μόχθου και του μεροκάματου, ένας άνθρωπος που διατηρούσε για δεκαετίες το δικό του φαρμακείο, συμμετείχε σε κοινωνικούς αγώνες, στήριζε τον πολιτισμό, τη γειτονιά του, ήταν ένας πολύ καλός γονιός και φίλος. Ήταν γνωστός σε πολιτικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους.

Εκείνο το πρωινό δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Έφυγε νωρίς από το σπίτι. Είχε αφήσει ένα σημείωμα στο τραπέζι της κουζίνας κι ένα σημείωμα το κρατούσε πάνω του. Έστειλε κι ένα SMS στην κόρη του «Αυτό είναι το τέλος, Έμμυ». Κατά τις 9 παρά θα βρεθεί στην πλατεία Συντάγματος, θα βγάλει μια καραμπίνα, θα κοιτάξει προς την Βουλή, θα στρέψει το όπλο στον κρόταφό του, θα διστάσει για λίγο, θα φωνάξει «Δεν αυτοκτονώ, με σκοτώνουν» κι ύστερα «Δεν πρέπει να αφήσουμε χρέη στα παιδιά μας», οι περαστικοί ξαφνιασμένοι και τρομαγμένοι του χαρίζουν την προσοχή τους, μια βαθιά ανάσα, βρίσκει το κουράγιο, πατάει τη σκανδάλη και κόβει το νήμα της ζωής του.

Οι κολοσσιαίες περικοπές στη σύνταξη και στα εισοδήματά του τον είχαν φέρει σε ένα τέλμα. Είχε κι επιβαρυμένη υγεία και χρειαζόταν μια ισχυρή κι ακριβή φαρμακευτική αγωγή και φοβόταν ότι πλέον δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Φοβόταν ότι θα καταλήξει να ψάχνει φαγητό από τα σκουπίδια, ότι η ανέχειά του θα γινόταν βάρος στους ανθρώπους που αγαπούσε. Προτίμησε να πεθάνει από το να χάσει την αξιοπρέπειά του.

Ήταν 30 Ιουλίου του 2025, τα μνημόνια έχουν πετύχει το στόχο τους και ζούμε την επόμενη ημέρα, το success story, οι τράπεζες έχουν όχι απλώς σωθεί, αλλά σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο από τις ανεξήγητες προμήθειες που βάζουν, τις ανακεφαλαιοποιήσεις και το φιλετάρισμα των ταμείων τους, ο εθνικός πλούτος είναι όλος ιδιωτικοποιημένος και το κράτος είναι ο υπηρέτης του, τα εργασιακά δικαιώματα έχουν εξαφανιστεί, ο συνδικαλισμός έχει κυνηγηθεί, έχουμε 1 εργοδοτική δολοφονία κάθε δυο ημέρες, καρτέλ ελέγχουν την αγορά και τα κέρδη τους ξεπερνάνε κάθε προσδοκία, funds επενδύουν στα σπίτια μας, η πρέζα που λέγεται τζόγος ανακατεύει 36 δισεκατομμύρια ευρώ κι ελέγχει όλα τα νομοσχέδια που αφορούν την προστασία από τους εθισμούς, οι τουρίστες έχουν καταλάβει την χώρα κι οι ντόπιοι είναι οι πρόθυμες πουτάνες τους, ακόμα κι όταν μιλάμε για στρατούς γενοκτονιών, μπαίνει χρήμα από ευρωπαϊκά κονδύλια που μοιράζεται ανάμεσα σε άριστους φραπέδες και χασάπηδες για να διατηρείται η κυβέρνηση των Τεμπών και του Παλαμά στη θέση της, αθωωμένη για όλα από τον ίδιο της τον εαυτό.

Είναι ένα ακόμα πρωινό, πάλι γύρω στις 10, μια ψηλή κι επιβλητική γυναίκα βρίσκεται κοντά στην Αίγλη του Ζαππείου, στο χέρι της κρατάει ένα εύφλεκτο υλικό, φωνάζει «δεν είχα ούτε να φάω», οι περαστικοί παγώνουν από το θέαμα, γρήγορα ρίχνει το υγρό απάνω της, με μιας του βάζει φωτιά κι αρχίζει να πυρπολεί τον εαυτό της. Η γυναίκα λέγεται Αύρα Γρηγορίου, είναι δημοσιογράφος, με καλές σπουδές στα Νομικά, με πλούσια εργασιακή εμπειρία στην ΕΡΤ, στην Ελευθεροτυπία, σε περιοδικά. Ο όμιλος που δούλευε έκλεισε. Λένε ότι το πιο συνηθισμένο στη ζωή ενός δημοσιογράφου είναι το «κανόνι», μισθοί, αποζημιώσεις, παροχές που τα καταπίνει μια πραγματική ή μια εικονική χρεοκοπία. Είναι 67 ετών. Εκεί κοντά βρίσκονται οι Εύζωνες που έκαναν πρόβα για την αλλαγή φρουράς. Οι αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς τρέχουν προς το μέρος της να την βοηθήσουν, της ρίχνουν νερό με τον πυροσβεστήρα, την οδηγούν στο νοσοκομείο. Έχει καεί το 95% του σώματός της. Πριν από λίγες ώρες υπέκυψε στα τραύματά της. Κι αυτή προτίμησε έναν φρικτό θάνατο από μια αναξιοπρεπή ζωή.

Όσο τη μπαγκέτα του κόσμου την γυρνάει το Κεφάλαιο, αυτό που θα ενώνει τις δεκαετίες είναι οι μικρές κουκίδες αίματος των αυτοχείρων. Άλλες φορές δημόσια, άλλες φορές ιδιωτικά, άλλες φορές με πιστόλι, άλλες με φωτιά, άλλες φορές με αυτοκαταστροφή, άλλες με καταστροφή, άλλες φορές με θάνατο, άλλες φορές με χούφτες ψυχοφαρμάκων, άλλες με εγκλεισμούς σε ιδρύματα. Η μοναξιά, ο φόβος κι η απόγνωση κοιτάνε ηττημένα τον κυνισμό, την τρομοκρατία και την αδικία. Ένας Νέρωνας παίζει το φρικτό του τραγούδι ενώ οι άνθρωποι μας τρέχουν να σωθούν από τα φλεγόμενα δοκάρια. Δείτε τους τοίχους σας, δεν είναι γκράφιτι, δεν είναι κάδρα, δεν είναι αφίσες, είναι κόκκινα σημάδια. Κι ας μην είμαστε αφελείς. Όλο το κόκκινο στις ημέρες μας είναι αίμα….

Από τον λογαριασμό του Κυκλοθυμικού στο f/b και για την αντιγραφή: