Μετά σχεδόν μισό αιώνα

«Τα χρόνια που εξαγόρασε για πάντα η φαντασία του τα λέει παιδικά...», λέει ο Διονύσης στο αυτοβιογραφικό «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη». Επανειλημμένη η αναφορά στην στήλη ετούτη, όταν η σκέψη απειλείται από τον εξωραϊσμό των συναισθηματικών αναμνήσεων, που επιφέρει ο πανδαμάτωρ. Να μην γίνει στρέβλωση δηλ. της προσωπικής πρόσληψης των γεγονότων.

Το ξενοδοχείο Ακροπόλ, απ' όπου ο Άλμπερτ Κουράντ, ο Ολλανδός δημοσιογράφος απαθανάτισε την εισβολή του άρματος, σήμερα δεν υπάρχει. Το ίδιο το Πολυτεχνείο στην Πατησίων, ανάμεσα στην Στουρνάρη και την Τοσίτσα, σήμερα ως εκπαιδευτικός χώρος, ως επί το πλείστον δεν υπάρχει. Νομίζω, λειτουργεί μόνον μια Σχολή, η Αρχιτεκτονική.

Τα κτήρια, όπου οι ναυπηγοί και οι μηχανολόγοι τότε, πίσω προς την Μπουμπουλίνας, ερμητικά κλειστά. Όσοι περιδιάβηκαν αυτές τις μέρες τους χώρους και τις ανοικτές αίθουσες, εισέπραξαν εικόνες '70s. Οι παλιοί συναντήθηκαν με τα νιάτα τους. Ο καθένας δηλ. με τα δικά του και μιας γενιάς. Με τις εναρκτήριες σκέψεις σε αναπόφευκτη σύγκριση με τις σημερινές. Στην διαδρομή σαν ταινία απεικονίζεται μισός αιώνας παρά έναν χρόνο, αυτού που αποκαλείται 3η ελληνική Δημοκρατία. Η καλύτερη από τις δυο προηγούμενες, λένε. Το ξεκίνημα τότε έμφορτο ιδεολογικών παρορμήσεων για τον τρόπο, που επιθυμήσαμε. 

Ακούγοντας από τα μεγάφωνα τις ανακοινώσεις, εισπράττεις κάτι από τις εκπομπές του σταθμού της κατάληψης και ακούσματα που φέρνουν στις πρώτες επετείους. Μόνον που δεν μπορείς να αποφύγεις την σκέψη πως ούτε ο Μίκης ούτε ο Θάνος είναι πια εδώ, τρώγοντας αυτοστιγμεί μια ριπή από πρόσωπα και πράγματα, που δεν σημαίνουν το ίδιο για τους επόμενους των συγχρόνων.

«Μην το πεις, οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν». Απόγονοι και οι επίγονοι βρίσκονται ακόμα εκεί στα τραπεζάκια με τα έντυπα, τις προκηρύξεις και τα κουτιά για τον οβολό της ενίσχυσης.



Η σιδερένια καγκελόπορτα σκουριασμένη, σκεπάστηκε από γαρύφαλλα όπως και το μνημείο. Ο κόσμος, ανήμερα, σαφώς λιγότερος. Όμως είναι εντυπωσιακή η αντίσταση στην λήθη απ' όσους, κι ήταν πολλοί αυτοί και τους άκουγες, να επιμένουν να αποκωδικοποιούν στους μπόμπιρες, σημαίες, σύμβολα και γεγονότα από τη διαδρομή της εξέγερσης στον χρόνο. Το πείσμα ως προνόμιο της α-λήθειας.

Βγαίνοντας, πέρασα απέναντι, ψάχνοντας κι εκεί τις εικόνες από το παρελθόν. Ούτε εκεί ήταν. Όσο έμεινα στην στάση, το μάτι έπεσε στη βιτρίνα, «ζητείται πωλήτρια»! Η καθημερινότητα πάντα εκδικείται τα υψιπετή, προσγειώνοντας τα. Σε λίγο άρχισε η συγκέντρωση για την πορεία.