Μεγάλη καρδιά ο Μιχάλης

Πέθανε ο Μιχάλης

Έτσι απλά.
Είδα στο κινητό κάτι αναπάντητες αλλά δεν έδωσα σημασία.
Με ειδοποίησαν από την «Ενημέρωση».

«Το μόνο σίγουρο στην ζωή είναι ο θάνατος», λένε οι σοφοί  .
Το περιμέναμε.  Αλλά είναι άλλο να το περιμένεις και άλλο να συμβαίνει  στα καλά καθούμενα ένα συνηθισμένο απόγευμα .
Με τον Μιχάλη Ψάϊλα  ήμασταν μαζί τριάντα χρόνια.
Κάθε μέρα πλην Κυριακών και εορτών.
Αυτός είχε το ταπετσιέρικο και δίπλα εγώ το σιδεράδικο.
Πιο πολλές ώρες ήμασταν με τον  Μιχάλη παρά με την γυναίκα μου.
Τόσο που το συζητούσαμε  γελώντας να κάνουμε και ένα «σύμφωνο συμβίωσης» τώρα που είναι της μόδας.
Μεγάλη καρδιά ο Μιχάλης.

Μια μέρα έδωσε σε μια τσιγγάνα δύο μποτίλιες λάδι  του ενάμιση λίτρου  που του τόχε δώσει κάποιος φίλος.

Μας  έμεινε λίγο σε ένα μικρό μπουκαλάκι για να βάζουμε στο ψωμί μας μαζί με κοκκινοπίπερο.
Την άλλη μέρα έλειπε και το μικρό μπουκαλάκι.
Έγινα έξαλλος.  «Μα δεν έχει λίγο φιλότιμο;»
«Άστηνε  ρε Σταμάτη,  που ξέρεις τι ανάγκη έχει;»
Μεγάλη καρδιά ο Μιχάλης .

Όλοι ξέρουν την Κέρκυρα από το Κορφού Παλλάς , τα παλάτια, το Ποντικονήσι, την Μπέλα Βενέτσια.
Ο Μιχάλης ήταν ο άρχοντας της άλλης Κέρκυρας, της δικής μας.
Της βαθιάς λαϊκής Κέρκυρας .
Των ψαράδων της Κόντρα Φόσα.
Των μελισσοκόμων .
Της άγνωστης στους περιστασιακούς επισκέπτες .

Κάποτε με ερωτεύτηκε μια γειτόνισσα. Ερχόταν κάθε μέρα και ρωτούσε. Προσπαθούσα να την αποφύγω. Της έλεγα ότι είμαι παντρεμένος  και διάφορες άλλες δικαιολογίες.
«Άσε μου λέει ο Μιχάλης θα το κανονίσω εγώ».
Η γειτόνισσα δεν ξαναπέρασε.
«Ρε Μιχάλη  εξαφανίστηκε!»
«Δε σούπα ότι θα το κανονίσω;»
«Τι της είπες δηλαδή;»
«Της είπα ότι είσαι ..πούστης»
Μεγάλη καρδιά ο Μιχάλης.

Ήταν Μαλτέζικης καταγωγής.  Γεννήθηκε  στην Μητρόπολη. Παιδί της μεταπολεμικής Κέρκυρας των ασύλληπτων, για την εποχή μας,  στερήσεων.
Μου μίλαγε  για την Ανουντσιάτα όταν ακόμα ήταν εκεί ο λάκκος από την βόμβα  γεμάτος  βρομόνερα.
Η συμμορία των παιδιών κάνανε τσουλήθρα και πέφτανε στο νερό.
Η πρώτη νεροτσουλήθρα.

Πρόλαβε και την «Κουλοχέρω».
Η Κουλοχέρω ήταν μια πόρνη των Αγίων Πατέρων με χρυσή καρδιά. Πολλές οικογένειες επιβίωσαν στην κατοχή από την βοήθεια της Κουλοχέρως.
Τα μπουρδέλα  στην Κέρκυρα στεγαζόταν πάντα δίπλα στις Εκκλησιές .  Μάλλον για να μπορείς να αμαρτήσεις και να μην χάνεις χρόνο. Αμέσως μετά να πάς δίπλα να μετανοήσεις.
Μου μιλούσε πάντα με σεβασμό για την Κουλοχέρω.
Μεγάλη καρδιά ο Μιχάλης.

Το γήπεδο ποδοσφαίρου τότε ήταν η Λεμονιά.
Εκεί ανδρώθηκε ο Α.Ο Κέρκυρα.
Πήγα με τον Μιχάλη και μου έδειξε ακριβώς πώς ήταν τότε η μικρή πλατεία και που βρισκόταν ακριβώς τα τέρματα.
Έμενε τότε εκεί ένας χαφιές που ήθελε να κρατήσει πάση θυσία την παρθενιά της κόρης του και δεν την άφηνε να ξεμυτίσει.
Ρουφιάνευε  όλο τον κόσμο.
Μισητός άνθρωπος.

Όταν ερχόταν οι Αμερικάνοι  ναύτες ψάχνανε τα μπουρδέλα της Λεμονιάς.
Ρωτάγανε τα παιδιά που παίζανε στην πλατεία και τους δείχνανε το σπίτι του χαφιέ.
«Στηνόταν  κάτι αραπάδες  δύο μέτρα στην ουρά έξω από το σπίτι του χαφιέ και περίμεναν τη σειρά  τους. Χτύπαγαν την πόρτα  και όταν έβγαινε ο χαφιές γινόταν χαμός» μου έλεγε ο Μιχάλης .

Εκεί σε αυτήν την πλατεία ιδρύθηκε ο ΑΟ Κέρκυρα και εκεί πρέπει να στηθεί η προτομή του Μιχάλη, ενός δικού μας  ανθρώπου που σημάδεψε το ποδόσφαιρο.
Ο Μιχάλης  έγινε  ένας από του σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές της Κέρκυρας . Στο ταπετσιερικό του  ήταν κορνιζαρισμένες όλες οι μεγάλες στιγμές και οι διακρίσεις μιας άγνωστης σε αρκετούς ιστορίας.

Η πρώτη αμοιβή του ποδοσφαιριστή τότε ήταν μια μοσχαρίσια μπριζόλα.
Μούλεγε με τι λαχτάρα περιμένανε αυτή την μπριζόλα.

Μια φορά πήγανε να παίξουν  στο Αγρίνιο και βρήκανε τον Πουτσαντσίνι κρυμμένο σε μια βάρκα του φέρυ μποτ.  Τον έψαχνε στην Κέρκυρα ο πατέρας του με την αστυνομία. Τον δέσανε σε ένα κατάρτι και τον στείλανε πίσω.

Στο ταπετσιερικο του Μιχάλη ερχόταν μερικές φορές και η Ρένα Βλαχοπούλου. Καθόταν με το πλεχτό της σε μια καρέκλα και μας έλεγε  ιστορίες από την ζωή της. 
Δεν θέλω να αναφερθώ σήμερα στις φάρσες  που οργανώναμε, όχι διότι η στιγμή δεν είναι κατάλληλη αλλά διότι  η απώλεια μου ήρθε ξαφνικά  και δεν τα έχω μαζεμένα.

Κάποια στιγμή υπόσχομαι να γράψω για την ζωή του Μιχάλη και της γενιάς του .
Του Μιχάλη, πλέον, δεν του χρειάζεται αλλά μας χρειάζεται εμάς και χρειάζεται και στους επόμενους.
 
Κέρκυρα 28-7-2022
Σταμάτης Κυριάκης