Το ευχαριστώ της οικογένειας της 96χρονης από τους Παξούς σε όσους βοήθησαν

ΠΑΞΟΙ. Με αφορμή την αδήριτη αναγκαιότητα για διακομιδή της 96χρονης κατάκοιτης και βαρέως πάσχουσας μητέρας μου, από τους Παξούς, στο Γενικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας, την 9η Φεβρουαρίου 2022, στα πλαίσια, τήρησης του όρκου του Ιπποκράτη, του ανθρωπισμού και της υπεράσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά και της διαφύλαξης της γαλήνης των ψυχών μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμώς τους παρακάτω:

1. Τον Κύριο Ιωάννη Βελλιανίτη που προσφέρθηκε ανθρωπίνως και αφιλοκερδώς, κατόπιν υποδείξεως του Διευθυντή Κ.Υ Παξών, ως συνήθης εθελοντής, ελλείψει άλλου οδηγού και για πολλοστή φορά, να ενεργήσει την μεταφορά από την οικία μας μέχρι το λιμάνι του Γαίου, χωρίς να είναι δική του ευθύνη, με τον μοναδικό τρόπο που αυτό μπορούσε να γίνει στα πλαίσια του διατιθέμενου χρόνου, για να μην χάσει η ασθενής, το παράθυρο της τελευταίας της ευκαιρίας για να διακομισθεί στην Κέρκυρα, σε συνέχεια της αποτυχημένης προσπάθειας επιβίβασης κι έναρξης της διακομιδής της με το πρωινό δρομολόγιο του πλοίου.

2. Το πλήρωμα του ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ που παρέλαβε την ασθενή αναμένοντάς μας στο λιμάνι της Κέρκυρας και με ασφάλεια ολοκλήρωσε την διακομιδή.

3. Την Διοίκηση και το προσωπικό του Γ.Ν. Κέρκυρας για την αμέριστη στοργή, την ιατρική φροντίδα και το ανθρώπινο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν στο συγκεκριμένο περιστατικό.

Η οικογένειά μας, προς στιγμήν, καθώς η μητέρα μας περνάει δύσκολες ώρες, έχει επιλέξει τον δρόμο της σιωπής και υποστήριξης του ανθρώπου της και ευχαριστούμε από καρδιάς όσους εμπράκτως δείχνουν το ενδιαφέρον τους και παραμένουν δίπλα μας αυτές τις ώρες.

Λυπούμαστε που εδώ και ημέρες πληροφορούμαστε ότι ο χρόνος ξοδεύεται στην αναζήτηση εξιλαστήριου θύματος, και στην επίρριψη εκατέρωθεν ευθυνών, ενώ θα μπορούσε αυτός να διατεθεί με τρόπο θετικό για την κοινωνία των Παξών και προς την οργάνωση ενός αποτελεσματικότερου συστήματος υγειονομικής φροντίδας.

Εμείς δεν θα θέλαμε, ούτε άνθρωπος της οικογενείας μας, αλλά και κανένας άλλος άνθρωπος, να υποχρεωθεί στο μέλλον να βιώσει τις συνθήκες διακομιδής που προσφέρθηκαν στην μητέρα μας. Καθώς τα συναισθήματα αυτής της εμπειρίας, στα οποία κυριαρχούν ο τρόμος, η απογοήτευση, το αίσθημα της εγκατάλειψης και η βάναυση προσβολή της αξιοπρέπειας ενός υπερήλικα ανθρώπου, έχουν χαραχτεί για πάντα στο μυαλό και την καρδιά μας, όταν τελειώσει αυτή η περιπέτεια, θα διαθέσουμε χρόνο και ενέργεια, για να υποστηρίξουμε οποιαδήποτε εποικοδομητική προσπάθεια, που θα βελτιώνει την ζωή κάθε ανθρώπου και πολύ περισσότερο των ανθρώπων που βρίσκονται στην μεγάλη ανάγκη.

Με εκτίμηση,

Ευτυχία Τσαγκαράκη-Ζενεμπίση