Αυτοί που μπήκαν μπροστά

Όταν διεξήχθησαν οι πρώτες εκλογές του Συλλόγου με μεγάλη συμμετοχή και πλειοψηφικό σύστημα μιας και η αναλογική απαγορευόνταν γιά την ανάδειξη του 7μελούς συμβουλίου (+1 αναπληρωματικός) μετά την ηλεκτρισμένη γενική συνέλευση στην αίθουσα του Παλλάς.

 

Άς θυμηθούμε ποιοί ήσαν:

Ο Κωνσταντίνος Κουρής ήταν φοιτητής της Κτηνιατρικής τότε αργότερα έγινε πρόεδρος του Οργανισμού Γάλακτος και μέλος της Κεντρικής επιτροπής του Πασόκ. O Ευγένιος Σαμοίλης ήταν φοιτητής στο Οικονομικό της Παντείου και εργάσθηκε στην ΠΙΝ. O Βασίλης Βούλγαρης ήταν στο Μαθηματικό Αθήνας. O Βασίλης Χρυσικόπουλος ήταν φοιτητής στο Μαθηματικό της Θεσσαλονίκης μετά ειδικεύτηκε στην πληροφορική και διετέλεσε και πρύτανης του Ιόνιου πανεπιστήμιου. O αδελφός του διετέλεσε γραμματέας του ΥΠΕΧΩΔΕ επι Λαλιώτη. O Τέλης Κοτινάς ήταν στο Μαθηματικό Αθήνας επίσης καθηγητής στη Κέρκυρα συνταξιούχος πιά πρόεδρος για πολλές θητείες σην Αστρονομική εταιρεία Κέρκυρας. Aυτοί οι πέντε είναι Λευκιμμιώτες από τον τόπο με την πλούσια αγωνιστική παράδοση που έδωσε πολλούς νεκρούς και διωγμένους στην αναμέτρηση με την συντήρηση και την οπισθοδρόμηση και που αν χρειαζόταν θα έδινε κι άλλους - να "εκτεθούν " για το συμβούλιο ΚΦΕ μιάς και διέθετε ανέκαθεν γερό "πάγκο " και διαθέσιμες εφεδρείες.

Η υπόλοιπη Κέρκυρα συμπλήρωσε με τον Γιάννη Ρούσσινο από τη Φιλοσοφική που εργάστηκε επίσης στη Κέρκυρα συνταξιούχο σήμερα. Τον Σταύρο Λεβέντη δευτεροετή στους πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ που ανέλαβε χρέη γραμματέα και τέλος του Δήμο Μακατσώρη τεταρτοετή στο Οικονομικό του ΑΠΘ που ψηφίσθηκε και πρόεδρος του Συλλόγου μέχρι την διαλυσή του από το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς στις 21 Νοέμβρη με διαταγή του αρχηγού ΓΕΣ στρατηγού Ζαγοριανάκου με χρήση του νόμου "περί καταστάσέως πολιορκίας ".

Στην επιτροπή ελέγχου αναδείχτηκαν ο Αντρέας Πανδής από του τοπογράφους μηχανικούς του Αριστοτέλειου, ο Ευγένιος Δαφνής από την Ιατρική Αθήνας και ο Αριστείδης Μαυρογιάννης από το Βιολογικό της Πάτρας.

 

Η Ένωση είχε μέλη μόνο από τις ελληνικές σχολές και στην ετοιμασία της εκλογικής γενικής συνέλευσης όσο και κατά την διάρκεια της είχαν γίνει κινήσεις που μου θύμιζαν θέατρο Καμπούκι για να μην υπάρξει προβοκάτσια από τις δυνάμεις του εχθρού που ήταν στο κατόπι μας αλλά και να συγκρατηθεί το κλίμα σε ήπιους τόνους ώστε να διεξαχθεί ομαλά η πρώτη μαζική συνδικαλιστική συνέλευση στον τόπο που θα έσπαγε τον πάγο. 

Παιδιά που δέν ήσαν υποψήφιοι κινήθηκαν δραστήρια τόσο στην πόλη όσο και στα χωριά, ο Μιχάλης Τσιριγώτης από την Κτηνιατρική,ο Κώστας Μπουχάγιαρ απ΄ την Νομική, ο Γιώργης Βούλγαρης απ το Μαθηματικό, ο Μιχάλης Παγκράτης, ο Θανάσης Βλάσσης απ΄το Οικονομικό ΑΠΘ, ο Φώντας Βλάχος από τους αρχιτέκτονες ΑΠΘ, ο Γιώργος Βλάσσης κι ο Μίλτος Βασιλείου από την Ιατρική Αθήνας.

 

Από το 1972

 

Oι τοπικοί σύλλογοι άρχισαν να δημιουργούνται από τις αρχές του 1972 σαν απάντηση στους φασιστοκρατούμενους κλαδικούς συλλόγους των σχολών με τα διορισμένα συμβούλια, κύρια με πρωτοβουλία της ΑντιΕΦΕΕ- ΚΝΕ και του Ρήγα Φεραίου με την πιό πλούσια παράδοση μέχρι τότε σε αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο μετέφεραν την δράση κυρίως στο πολιτιστικό μέτωπο και στάθηκαν πόλος συσπείρωσης της αμφισβήτησης. Άρχισαν να κλιμακώνουν συνδικαλιστικές δράσεις μιας και οι μεμονωμένες βίαιες επιθέσεις και αποδείχτηκαν ανεπαρκείς να κλονίσουν το καθεστώς κι εκείνο που απαιτούσαν οι στιγμές ήταν ενωτική, μαζική, πολιτική δράση, ξεκινώντας από τα πιο απλά συνδικαλιστικά αιτήματα. Το ότι άνοιξε το παράθυρο του συνέρχεσθαι στην Κέρκυρα κάτω απ΄ τη μύτη της Ασφάλειας άρχισε να σπάει την παγωμάρα, την ακινησία, τον χαφιεδόφοβο να σκίζει το πέπλο ντροπής της ήττας.

Οι Κρήτες είχαν πριν από ένα χρόνο εκδώσει το περιοδικό Ξαστεριά και είχαν οργανώσει την συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, παθιασμένη ατμόσφαιρα που κατέληξε σε ανοιχτή διαδήλωση στο δρόμο με τον Ξυλούρη στην κεφαλή με την «Ξαστεριά».

Η πρόεδρος του Συλλόγου, Ιωάννα Καρυστιάνη, φοιτήτρια της Νομικής τότε συνελήφθη και πέρασε φριχτά βασανιστήρια όπως και άλλα παιδιά ενώ καμιά ογδονταριά διεκόπη η αναβολή τους και επιστρατεύτηκαν. Μεταξύ τους και ο Νίκος Μώρος εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο της Ιατρικής και στο νησί μας που βιάστηκε να μας αφήσει.

Ο Σύλλογος μετά την συνέλευση και την συγκρότηση του συμβούλιου σε σώμα πραγματοποίησε και την πιό μαζική εκδήλωση με αντιδικτατορικό νάμα την συναυλία του Σπύρου Σαμοΐλη στο κατάμεστο Παλλάς με σχεδόν όλη την Αστυνομία απ΄ έξω σκορπισμένη σε μπλοκ μέχρι το Σαρόκο, το Γυμναστήριο, την Αγιά Σοφιά. Στον ύμνο του Ρήγα με εκτελεστή τον Γιώργο Ζωγράφο σείστηκε ο τόπος, ο ποιητής Νικόλας Πανδής σήκωσε ψηλά την γροθιά του χαμογελώντας ενώ τον παρουσίαζαν στην σκηνή και χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα αυτοπεποίθηση και σιγουριά βγήκαν από τις εξόδους ανασαίναμε άλλες γλυκές μυρωδιές, κείνες του κίνδυνου, της σύγκρουσης, της αλληλεγγύης και της αίσθησης ότι είμασταν πολλοί κι ανυπόταχτοι στην μαυρίλα που υπήρχε απέναντί μας.

Είχε προηγηθεί το Πάσχα η προβολή της «Αναπαράστασης» του Αγγελόπουλου που την παρουσίασε ο Φώντας Βλάχος, που τον Νοέμβρη χαιρέτησε την εξέγερση στο Πολυτεχνείο από τη μεριά των φοιτητών του ΑΠΘ.

Τις αρχές του καλοκαιριού προβλήθηκαν στο θερινό Παλλάς η»Ανοιχτή επιστολή» του Σταμπουλόπουλου και το «Μέχρι το πλοίο» του Δαμιανού, στην Λευκίμμη ταξίδεψε η πρώτη ταινία καθώς και το «Γράμμα από το Σαρλερουά» του Λιαρόπουλου.

Θυμάμαι είχα τοποθετηθεί πρώτος στην ανοιχτή συζήτηση που έγινε μετά το αριστούργημα του Αλέξη Δαμιανού, μετά είχε μιλήσει ο Μίλτος Βασιλείου και μετά ο Γιώργος Σκλαβούνος ήταν η απαρχή της γνωριμίας με τον Μίλτο και της θεμελίωσης μιας συντροφικής φιλίας που διαρκεί μέχρι τα σήμερα. 

 

Ο Σπύρος Σαμοΐλης

 

Οι Αρκάδες στα τέλη κείνου του Οχτώβρη κάλεσαν τον Σπύρο Σαμοΐλη που έδωσε συναυλία με τα Λιανοτράγουδα του Μίκη. Η συναυλία ήταν η πρώτη και μοναδική δημόσια συναυλία με έργο του Θεοδωράκη στη διάρκεια της δικτατορίας. Παρευρέθηκε πλήθος κόσμου και πολλοί αντιστασιακοί, μεταξύ αυτών και ο Αλέκος Παναγούλης. Ο Γιάννης Ρίτσος απήγγειλε την Ρωμιοσύνη και στις δύο παραστάσεις. Η εκδήλωση ήταν ένα πολιτιστικό και πολιτικό γεγονός και έγινε αναφορά από τις ελληνικές εκπομπές της Deutche Welle, BBC, Φωνή της αλήθειας και στα ψιλά, λόγω λογοκρισίας, σε αθηναϊκές εφημερίδες.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν βάλει ένα λιθάρι για την μαζικοποίηση του κινήματος και επιτάχυναν τις διεργασίες ωρίμανσης της εξέγερσης του άγριου Νοέμβρη, που ήρθε αυθόρμητα κι εκρηκτικά πέρα από κάθε πρόβλεψη.

Εκείνη η χαρούμενη κι ενωμένη παρά τις ιδεολογικοπολιτικές αντιθέσεις παρέα της ΚΦΕ διαλύθηκε την επόμενη χρονιά σε αλληλοϋβριζόμενες γκρούπες που υπηρετούσαν διάφορα κομματικά μαγαζιά ενώ κέρδιζε πόντους το σύστημα εμείς φθειρόμαστε για την επικράτηση μέσα στην Αριστερά, η διαλεκτική αντιμετώπιση της πραγματικότητας αντικαταστάθηκε από τυφλό γηπεδικό φανατισμό ενώ ο κίνδυνος ερχόταν από άλλη μεριά, από κει που κήρυτταν τον εύκολο σοσιαλισμό και την αναίμακτη ανεξαρτησία.

Μετά από λίγα χρόνια η Ένωση διαλύθηκε. Έτσι τα καταφέραμε εμείς οι επηρμένοι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας. Τέλος δεν στάθηκα καθόλου στο πρίν και μετά του καθένα από το ψηφοδέλτιο. Δεν χρειάζεται το κείμενο σκοπό έχει να αποτίσει φόρο τιμής και στους έντεκα κείνους νέους που μπήκαν μπροστά ενώ όλα τάσκιαζε η φοβέρα. Απλά να πω ότι οι μισοί επιμένουν ακόμα -δεν αποστρατεύτηκαν- θεωρώντας ότι τίποτα ακόμα δεν δικαιώθηκε. Όλοι όμως πρόβαλαν το θάρρος κείνες τις μέρες κι αυτό τους επιβάλλει σε φίλους αλλά και σ εχθρούς.

Τους δειλούς ουδείς τους σέβεται. Ούτε καν οι ομοειδείς της συνομοταξίας τους.

Κλείνω με ένα απόσπασμα του πρόσφατα χαμένου Περικλή Κοροβέση από το κείμενο «ο κυρίαρχος λαός» (Παράπλευρες καθημερινές απώλειες. Μικρά κείμενα, Εκδόσεις των Συναδέλφων)

Κάποιοι από τα μπουντρούμια της χούντας βγήκαν σακατεμένοι και έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή. Κανείς δεν τους φρόντισε.

Ακόμα και αυτοί που ευεργετήθηκαν από τη σιωπή τους και σήμερα κυβερνούν. Και αποσύρθηκαν στην αξιοπρέπειά τους.

Μερικοί κράτησαν ακόμα τις επικίνδυνες ιδέες τους, για τις οποίες κυνηγήθηκαν ανελέητα. Τώρα δεν τις προσέχει κανείς, το ασήμαντο κυριαρχεί και κυβερνάει. 

Και είναι αποκλεισμένοι από πα­ντού. Η δημοκρατία σήμερα είναι τέχνη για ειδικούς που ξέρουν να προστάζουν. 

Κυρίαρχος λαός είναι αυτοί που ψήφισες. Και αν κατέβεις στους δρόμους, δεν είσαι πια λαός, αλλά όχλος που εμποδίζει την ομαλή λειτουργία της πολιτείας.