Αλέξανδρος Αλεξάκης: «Πάλης ξεκίνημα»

Με μεγάλη χαρά και ηθική ικανοποίηση υποδεχόμαστε την είδηση για την εξασφάλιση χρηματοδότησης από κρατικούς πόρους, για την μεταφορά των δεμάτων που έχουν απομείνει στο χώρο του ΧΥΤΑ Λευκίμμης, στην περιοχή της Μεσοράχης.

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον άδικο χαμό μιας νέας γυναίκας στα σοβαρά και εκτεταμένα επεισόδια που σημειώθηκαν πριν από 13 χρόνια, όταν πάρθηκε η απόφαση για την δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή.

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τις συνθήκες εμπόλεμης ζώνης που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της  επαναφοράς του προβλήματος που οξύνθηκε στην μεγάλη κρίση του 2018, διχάζοντας την τοπική κοινωνία και αφήνοντας τους κατοίκους του Νότου απροστάτευτους απέναντι στις δυνάμεις καταστολής.

Το παρελθόν και όσα διαδραματίστηκαν για την αποτροπή της δημιουργίας και λειτουργίας του ΧΥΤΑ Λευκίμμης, είναι οπωσδήποτε ζοφερά και καταγράφονται με τα μελανότερα χρώματα στην μνήμη και την συνείδηση των πολιτών.
Των πολιτών που όρθωσαν επανειλημμένως το ανάστημα τους, διεκδικώντας με σθένος το δικαίωμα στην ευημερία και την ευνομία.

Είναι επιτακτική η ανάγκη αποκατάστασης της περιοχής, προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις από την επιβάρυνση που υπέστησαν το υπέδαφος και ο υδροφόρος ορίζοντας.

Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι παραμένει ενεργή η ωρολογιακή βόμβα στο Τεμπλόνι, όπου ευελπιστούμε και εκεί να δοθεί άμεση, οριστική και βιώσιμη λύση του προβλήματος.

Τα γεγονότα της Λευκίμμης θα αφήσουν ανεξίτηλες μνήμες, όχι μόνο εξαιτίας της κρισιμότητας του προβλήματος, αλλά και της γενικευμένης ανεπάρκειας που επέδειξαν οι ιθύνοντες της περιόδου εκείνης.

Η εγκληματική αδιαφορία και απραξία εκείνων που με την στάση τους  οχύρωναν, όπως πίστευαν, την πολιτική τους υστεροφημία, πίσω από την θεσμικά αναρμόδια θέση τους, χωρίς ωστόσο να επιδεικνύουν την παραμικρή ευαισθησία συναισθανόμενοι την αγωνία τόσων ανθρώπων.

Είναι οι ίδιοι που υποκρινόμενοι ότι σκουπίζουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους, άφηναν μια ολόκληρη κοινωνία έρμαιο του διχασμού και των βίαιων επεισοδίων.

Όμως οι κάτοικοι της Λευκίμμης γνωρίζουν από δάκρυα, όταν θρηνούσαν την νεκρή γειτόνισσα, αδελφή, φίλη, όταν τα μάτια πονούσαν από τα χημικά των ΜΑΤ, όταν ένιωθαν ξένοι ή αιχμάλωτοι στο ίδιο τους το σπίτι.

Για κάθε σταγόνα από τα αληθινά εκείνα δάκρυα, για όσα δεν πρόλαβε να ζήσει ένας άνθρωπος, αλλά και για όσα καλά επιφυλάσσει το μέλλον για την πολυπόθητη επίλυση του προβλήματος των απορριμμάτων, έχουμε κάθε λόγο, πέρα από μικρότητες και εύκολα λόγια, να νιώθουμε ικανοποίηση για την εξέλιξη αυτή.

Έχουμε όμως ταυτόχρονα υποχρέωση να επαγρυπνούμε και να επιδείξουμε την ωριμότητα και σοβαρότητα που επιβάλλουν οι συνθήκες.