Πέτρος Γάλλιας - Στη μνήμη του Γιώργου Ψάιλα – Πρόσκοπος μέχρι τα βαθιά γεράματα
πρόσκοποι
04 Μαρτίου 2021
/ 17:26
Θεέ μου! Πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι που όταν τους σκέφτεσαι χαμογελάς..
ΚΕΡΚΥΡΑ. Ο θείος Γιώργος. Τον θυμάμαι από παιδί. Παντρεμένος με την αδελφή του μπαμπά μου. Την δεύτερη από τα πέντε αδέρφια. Την γλυκιά μου θεία Μαριγούλα. Όμορφοι άνθρωποι όλοι τους.
Όσα αγαπούσε το αγαπούσε με πάθος. Αγαπούσε πολύ την οικογένειά του. Τη θεία μου. Τα παιδιά του. Τον Ιωσήφη του. Τη Μαργαρίτα του. Τα εγγόνια του. Την Άννη του. Τον Γρηγόρη του.
Αγαπούσε το Αγγλικό Νεκροταφείο του νησιού μας. Ακούραστος φύλακας. Και προστάτης του. Εκεί γεννήθηκε. Εκεί έζησε. Εκεί είχε ετοιμάσει και το στερνό του κρεβάτι. Εκεί ανάμεσα στα λουλούδια του. Ευθεία από την είσοδό του. Να βλέπει. Να φυλάει. Αιώνια.
Αγαπούσε και υπηρέτησε με αφοσίωση τον Προσκοπισμό. Με πάθος. Τον θυμάμαι σε Λιτανείες και Επιταφίους. Με τι καμάρι. Με πόσο σεβασμό. Περπατούσε. Φορώντας την προσκοπική στολή. Μέχρι τα γεράματά του.
Αγαπούσε τη Χορωδία της Καθολικής Μητρόπολης. Τον θυμάμαι να ψάλει. Στο υπερώο. Στο Ντόμο. Μπροστά στο εκκλησιαστικό όργανο.
Ήταν τρυφερός άνθρωπος. Θυμάμαι τα χέρια του. Σκαμμένα. Από την δουλειά του στη γη. Όταν πήγαινα να τους δω. Μου έφερνε πάντα κέρασμα. Γλυκά. Και όσο μιλούσα με τη θεία Μαριγούλα, εκείνος έφευγε. Πήγαινε και έκοβε λουλούδια από τον κήπο. Και μου τα έδινε. «Για τη μάνα σου». Μου έλεγε. Να της τα πας.
Η φωνή του σε ψιλές νότες. Γεμάτη ενθουσιασμό. Και πάντα γλυκιά. Άνθρωπος όμορφος. Καλός. Με χιούμορ.
Θυμάμαι να με ρωτάει για τη ζωή μου. Με πιπεράτα σχόλια. Λάτρευα τα πιπεράτα του σχόλια. Που έκαναν τη θεία Μαριγούλα να κοκκινίζει. «Έλα μωρέ Γιώργο…» Και γέλαγε. Πόσο αγαπούσα το γέλιο της. Και το κοκκίνισμα της. Όμορφοι άνθρωποι. Τρυφεροί.
Και όταν εκείνη έπεσε αδύναμη από την ασθένεια. Στάθηκε βράχος δίπλα της. Μέχρι το τέλος. Ένας τρυφερός βράχος. Στοργικός. Ο Γιώργος της. Τον θυμάμαι δίπλα της. Στον Ντόμο.
Σήμερα. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί. Στον κήπο του. Με τα ξαδέρφια μου. Να τον χαιρετήσω. Να του πω ευχαριστώ. Για τις όμορφες μνήμες. Και να του δώσω μήνυμα. Για τους άλλους Όμορφους που θα συναντήσει. Εκεί. Στο Φως. Που πάει. Τη γιαγιά Λένη. Τη μαμά μου. Τον μπαμπά μου. Τη θεία Ντίνα. Τη θεία Μαριγούλα. Τη Μαριγούλα του. Μήνυμα. Πως δεν τους ξεχνάω. Πως τους Αγαπάω όλους. Και πως μου Λείπουν. Απέραντα.
Θεέ μου! Πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι που όταν τους σκέφτεσαι χαμογελάς.
Το ιδρυτικό μέλος της Ένωσης, Γιώργος Ψάϊλας (1927-2021). Η πορεία του στους προσκόπους τεράστια. Ξεκίνησε το 1944: Εγγραφή στη 4η Ομάδα Ναυτοπροσκόπων - Προσκοπικό όνομα Ενυδρίς. Το 1948: Οδηγός του Ομίλου Ανιχνευτών «Δούσμανης». 1949: Βασική Σχολή Βαθμοφόρων Προσκόπων. 1950: Υπαρχηγός 4ης Ομάδος. 1950: Α΄ Πανελλήνιο Τζάμπορη στην Αμφίκλεια. 1951: 1ος Περίπλους της Κέρκυρας με τη ναυτοπροσκοπική λέμβο «Αργώ». 1951: Ευαρέκεια ΣΕΠ, Νομάρχη Κέρκυρας και Δήμαρχου Κερκυραίων για την συμμετοχή του στη κατάσβεση πυρκαγιάς στο Βίστωνα. 1956: Αρχηγός 4ης Ομάδος. 1960: Αποχώρηση από το ΣΕΠ. 1994: Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Κέρκυρας.
Καλή σου ώρα θείε Γιώργο. Καλή σου ώρα.
Όσα αγαπούσε το αγαπούσε με πάθος. Αγαπούσε πολύ την οικογένειά του. Τη θεία μου. Τα παιδιά του. Τον Ιωσήφη του. Τη Μαργαρίτα του. Τα εγγόνια του. Την Άννη του. Τον Γρηγόρη του.
Αγαπούσε το Αγγλικό Νεκροταφείο του νησιού μας. Ακούραστος φύλακας. Και προστάτης του. Εκεί γεννήθηκε. Εκεί έζησε. Εκεί είχε ετοιμάσει και το στερνό του κρεβάτι. Εκεί ανάμεσα στα λουλούδια του. Ευθεία από την είσοδό του. Να βλέπει. Να φυλάει. Αιώνια.
Αγαπούσε και υπηρέτησε με αφοσίωση τον Προσκοπισμό. Με πάθος. Τον θυμάμαι σε Λιτανείες και Επιταφίους. Με τι καμάρι. Με πόσο σεβασμό. Περπατούσε. Φορώντας την προσκοπική στολή. Μέχρι τα γεράματά του.
Αγαπούσε τη Χορωδία της Καθολικής Μητρόπολης. Τον θυμάμαι να ψάλει. Στο υπερώο. Στο Ντόμο. Μπροστά στο εκκλησιαστικό όργανο.
Ήταν τρυφερός άνθρωπος. Θυμάμαι τα χέρια του. Σκαμμένα. Από την δουλειά του στη γη. Όταν πήγαινα να τους δω. Μου έφερνε πάντα κέρασμα. Γλυκά. Και όσο μιλούσα με τη θεία Μαριγούλα, εκείνος έφευγε. Πήγαινε και έκοβε λουλούδια από τον κήπο. Και μου τα έδινε. «Για τη μάνα σου». Μου έλεγε. Να της τα πας.
Η φωνή του σε ψιλές νότες. Γεμάτη ενθουσιασμό. Και πάντα γλυκιά. Άνθρωπος όμορφος. Καλός. Με χιούμορ.
Θυμάμαι να με ρωτάει για τη ζωή μου. Με πιπεράτα σχόλια. Λάτρευα τα πιπεράτα του σχόλια. Που έκαναν τη θεία Μαριγούλα να κοκκινίζει. «Έλα μωρέ Γιώργο…» Και γέλαγε. Πόσο αγαπούσα το γέλιο της. Και το κοκκίνισμα της. Όμορφοι άνθρωποι. Τρυφεροί.
Και όταν εκείνη έπεσε αδύναμη από την ασθένεια. Στάθηκε βράχος δίπλα της. Μέχρι το τέλος. Ένας τρυφερός βράχος. Στοργικός. Ο Γιώργος της. Τον θυμάμαι δίπλα της. Στον Ντόμο.
Σήμερα. Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί. Στον κήπο του. Με τα ξαδέρφια μου. Να τον χαιρετήσω. Να του πω ευχαριστώ. Για τις όμορφες μνήμες. Και να του δώσω μήνυμα. Για τους άλλους Όμορφους που θα συναντήσει. Εκεί. Στο Φως. Που πάει. Τη γιαγιά Λένη. Τη μαμά μου. Τον μπαμπά μου. Τη θεία Ντίνα. Τη θεία Μαριγούλα. Τη Μαριγούλα του. Μήνυμα. Πως δεν τους ξεχνάω. Πως τους Αγαπάω όλους. Και πως μου Λείπουν. Απέραντα.
Θεέ μου! Πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι που όταν τους σκέφτεσαι χαμογελάς.
Το ιδρυτικό μέλος της Ένωσης, Γιώργος Ψάϊλας (1927-2021). Η πορεία του στους προσκόπους τεράστια. Ξεκίνησε το 1944: Εγγραφή στη 4η Ομάδα Ναυτοπροσκόπων - Προσκοπικό όνομα Ενυδρίς. Το 1948: Οδηγός του Ομίλου Ανιχνευτών «Δούσμανης». 1949: Βασική Σχολή Βαθμοφόρων Προσκόπων. 1950: Υπαρχηγός 4ης Ομάδος. 1950: Α΄ Πανελλήνιο Τζάμπορη στην Αμφίκλεια. 1951: 1ος Περίπλους της Κέρκυρας με τη ναυτοπροσκοπική λέμβο «Αργώ». 1951: Ευαρέκεια ΣΕΠ, Νομάρχη Κέρκυρας και Δήμαρχου Κερκυραίων για την συμμετοχή του στη κατάσβεση πυρκαγιάς στο Βίστωνα. 1956: Αρχηγός 4ης Ομάδος. 1960: Αποχώρηση από το ΣΕΠ. 1994: Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Κέρκυρας.
Καλή σου ώρα θείε Γιώργο. Καλή σου ώρα.
