«Εκκίνηση»: Να γίνει ο μικρός Σπύρος ο τελευταίος που χάνεται άδικα στους δρόμους
Κοσμάς Νικηφόρος
03 Δεκεμβρίου 2020
/ 10:11
«Να διεκδικήσουμε μέσα από τη άδικα χαμένη ζωή του, τις δικές μας ζωές…», υπογραμμίζει στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο δημοτικός σύμβουλος της παράταξης, Νικηφόρος Κοσμάς
ΚΕΡΚΥΡΑ («ΕΚΚΙΝΗΣΗ»). Συλλυπητήριο μήνυμα του δημοτικού συμβούλου της παράταξης «Εκίννηση» στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας & Διαποντίων, Νικηφόρου Κοσμά, για τον θάνατο του 14χρονου αγοριού στο τροχαίο δυστύχημα στις Αλυκές το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου.
«Χτες το απόγευμα θρηνήσαμε ένα ακόμα θύμα στην άσφαλτο. Ο θρήνος και η οργή γιγαντώθηκε όταν έμαθα ότι το θύμα είναι ένα παλικαράκι 14 ετών, μια ψυχή που γύρναγε στους ίδιους δρόμους που γύρναγα και γω.
Μετά το πρώτο σοκ σκέφτηκα όλους όσους χάθηκαν στην άσφαλτο. Όχι από δικό τους λάθος ή απερισκεψία, αλλά εξαιτίας της ελληνικής οδικής πραγματικότητας.
Δυστυχώς, ένα μεγάλο γιατί πλανάται για χρόνια πάνω απ' τους ελληνικούς δρόμους. Είναι, επίσης, φοβερό πως για τη κατάσταση του οδικού δικτύου, του φωτισμού και κατ’ επέκταση όσων άλλων πραγμάτων, έχουν φέρει την Ελλάδα σε οριακή κατάσταση, δε φταίει και δεν αναλαμβάνει ποτέ κανείς την ευθύνη.
Η απάντηση για όλους όσους την αναζητούν είναι απλή:
Κανείς σε αυτό το τόπο, στα 26 χρόνια που ζω, δεν έχει αναλάβει ποτέ την ευθύνη της σοβαρής και τίμιας διακυβέρνησης. Και αυτό ισχύει εις το ακέραιο για όλες διαχρονικά τις κεντρικές κυβερνήσεις και τις αυτοδιοικητικές αρχές που έχω γνωρίσει.
Γιατί πολύ απλά ποτέ κανείς δε νοιάστηκε για το σχολείο που πήγαινα, για τους δρόμους που διάβαινα, για το νοσοκομείο που χρειάστηκα, το πανεπιστήμιο που ονειρεύτηκα … Γιατί κάπου ανάμεσα στα ταγέρ και τα φουλάρια, τις μπετονιέρες και τα εργοστάσια ξέχασαν οι άρχοντες να ενδιαφερθούν για τη λάμπα στο δρόμο, για το νοσοκομείο, για το σχολείο....
Να γίνει ο μικρός Σπύρος ο τελευταίος που χάνεται άδικα στους δρόμους.
Να διεκδικήσουμε μέσα από τη άδικα χαμένη ζωή του, τις δικές μας ζωές…
Με αυτές τις λίγες σκέψεις θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου -και όλων των συντρόφων μου- στην οικογένεια του άτυχου νέου».
«Χτες το απόγευμα θρηνήσαμε ένα ακόμα θύμα στην άσφαλτο. Ο θρήνος και η οργή γιγαντώθηκε όταν έμαθα ότι το θύμα είναι ένα παλικαράκι 14 ετών, μια ψυχή που γύρναγε στους ίδιους δρόμους που γύρναγα και γω.
Μετά το πρώτο σοκ σκέφτηκα όλους όσους χάθηκαν στην άσφαλτο. Όχι από δικό τους λάθος ή απερισκεψία, αλλά εξαιτίας της ελληνικής οδικής πραγματικότητας.
Δυστυχώς, ένα μεγάλο γιατί πλανάται για χρόνια πάνω απ' τους ελληνικούς δρόμους. Είναι, επίσης, φοβερό πως για τη κατάσταση του οδικού δικτύου, του φωτισμού και κατ’ επέκταση όσων άλλων πραγμάτων, έχουν φέρει την Ελλάδα σε οριακή κατάσταση, δε φταίει και δεν αναλαμβάνει ποτέ κανείς την ευθύνη.
Η απάντηση για όλους όσους την αναζητούν είναι απλή:
Κανείς σε αυτό το τόπο, στα 26 χρόνια που ζω, δεν έχει αναλάβει ποτέ την ευθύνη της σοβαρής και τίμιας διακυβέρνησης. Και αυτό ισχύει εις το ακέραιο για όλες διαχρονικά τις κεντρικές κυβερνήσεις και τις αυτοδιοικητικές αρχές που έχω γνωρίσει.
Γιατί πολύ απλά ποτέ κανείς δε νοιάστηκε για το σχολείο που πήγαινα, για τους δρόμους που διάβαινα, για το νοσοκομείο που χρειάστηκα, το πανεπιστήμιο που ονειρεύτηκα … Γιατί κάπου ανάμεσα στα ταγέρ και τα φουλάρια, τις μπετονιέρες και τα εργοστάσια ξέχασαν οι άρχοντες να ενδιαφερθούν για τη λάμπα στο δρόμο, για το νοσοκομείο, για το σχολείο....
Να γίνει ο μικρός Σπύρος ο τελευταίος που χάνεται άδικα στους δρόμους.
Να διεκδικήσουμε μέσα από τη άδικα χαμένη ζωή του, τις δικές μας ζωές…
Με αυτές τις λίγες σκέψεις θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου -και όλων των συντρόφων μου- στην οικογένεια του άτυχου νέου».
