Το Πριν αποχαιρετά τον Γιώργο Δελαστίκ

Σήμερα, το πρωί της 15ης Οκτωβρίου 2020 ο δημοσιογράφος και αγωνιστής της Αριστεράς Γιώργος Δελαστίκ έφυγε από τη ζωή ύστερα από μακρόχρονη μάχη με εκφυλιστική ασθένεια. Ηταν  πρότυπο ευρυμάθειας, κριτικού πνεύματος, συνεπούς στάσης ζωής, και εργατικότητας για όσους τυχερούς εργάστηκαν κοντά του.  Ηταν διευθυντής του Πριν από το πρώτο φύλλο της εφημερίδας μας και από το πρώτο τεύχος του ομώνυμου περιοδικού. Στα τέλη του 2016 ο Γιώργος Δελαστίκ ανακοίνωσε πως για προσωπικούς λόγους αποχωρεί από τη θέση του διευθυντή της εφημερίδας Πριν. Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός του. (31.12.2016)

 

To αντίο ενός διευθυντή, του Γιώργου Δελαστίκ

 

Αποφάσισα από σήμερα να πάψω να είμαι διευθυντής του Πριν. Όχι, η απόφασή μου αυτή δεν υποδηλώνει κατά κανένα τρό­πο «αγεφύρωτες διαφορές με τη γραμμή του ΝΑΡ». Θα απογοητεύσω όσους νόμι­σαν προς στιγμή ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τέτοιου είδους διάσταση απόψεων με την ηγε­σία του ΝΑΡ. Όχι, επίσης, την παραίτησή μου δεν την επέβαλε κανείς, άμεσα ή έμμεσα. Κανείς, με άλλα λόγια, δεν προσπάθησε να επιβάλει την παραίτησή μου ως μέ­σον απαλλαγής από την παρουσία μου στην ηγεσία της εφημερίδας μας.

 

Θα συνεχίσω να αρθρογραφώ στο Πριν, στο βαθμό που η νέα διεύθυνση θα κρίνει τα άρθρα μου χρήσιμα. Εννοείται, φυσικά, ότι αυτή η αρθρογραφία θα είναι πολύ αραιότερη από ένα άρθρο την εβδομάδα. Το 2017 όμως, θα είναι ένας χρόνος που ενδέ­χεται να αποδειχθεί καθοριστικός για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Η Βρετανία αποχώρησε ήδη από την ΕΕ. Τον Απρί­λιο και το Μάιο θα γίνουν προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, ακολουθούμενες πιθανότατα από εκλογές στην Ιταλία. Ακολουθούν το Σεπτέμβριο εκλογές στη Γερμανία, με τους σοσιαλδημοκρά­τες καθηλωμένους γύρω στο 20% και άγνωστο το ποσοστό της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AFD), ένα ποσοστό που θα αφαιρεθεί ολόκληρο από τη Δεξιά της Μέρκελ. Ίσως να έχω να προσθέσω κάτι στην ερμηνεία αυτών των εκλογι­κών αποτελεσμάτων που να είναι χρήσιμο. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχαν να γίνουν πρωταγωνι­στές των εξελίξεων. Το παιχνίδι έχει φύγει πλέον από αυτούς και έχει περάσει στις αστικές τάξεις των μεγά­λων χωρών της ΕΕ ―τη γερμανική, τη γαλλική, την ιτα­λική και φυσικά την πρωτοπόρο βρετανική αστική τάξη που πρώτη αποχώρησε από την ΕΕ.

 

Η σύγκρουση των αστικών τάξεων δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης και τα μεσαία στρώματα. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις όμως μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, ίσως ακόμη και της ΕΕ ―και αυτό θα έχει καταλυτικές επι­πτώσεις στην κατάσταση που θα επικρατήσει στην Ευρώ­πη. Αυτή τη στιγμή παίζεται αν η Γερμανία θα συνεχίσει να οικοδομεί ασύδοτη το Τέταρτο Ράιχ της με οικονομικά μέσα και κύριο όπλο της το ευρώ ή αν θα υποχρεωθεί να αλλάξει πολιτική. Όσο για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ, παρόλο που ο ίδιος δεν έχει εκφραστεί επί του θέματος, υπάρχουν εκτιμήσεις που τον φέρουν να προσωποποιεί την αναμέτρηση με τη Γερμανία. Θα δούμε αν θα γίνει τελικά, αλλά είναι βέβαιο πως η κατάσταση είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Η οικοδό­μηση του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση, αλλά όχι αδύνατη.

 

Ο λόγος που αποφάσισα να παραιτηθώ από διευθυ­ντής του Πριν είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει ραγδαία και ριζικά. Με την ανεργία των νέων πάνω από 40% και με τις αμοιβές των νέων να κυμαίνονται γύρω στα 500 ευρώ, είναι προφανές ότι και το Πριν πρέπει να αναλά­βουν νεότεροι άνθρωποι, με εμπειρίες που να σχετίζο­νται με εκείνες των νέων ανθρώπων. Στην εποχή μου οικτίραμε τους πατεράδες που «φιλούσαν κατουρημέ­νες ποδιές» για να διορίσουν το παιδί τους στο Δημόσιο, όπου θα έπαιρνε ένα μέτριο μισθό, αλλά για μια ολόκλη­ρη ζωή. Σήμερα, όμως, φτάσαμε στο σημείο κάποιοι πατεράδες να φιλούν πάλι «κατουρημένες ποδιές», αλλά αυτή τη φορά με σκοπό να πάρουν το παιδί τους για πέντε μήνες σε κάποιο ΕΣΠΑ με ένα πεντακοσάρικο το μήνα, για να μην τρελαθεί το παλικάρι ή το κορίτσι λόγω της ανεργίας! Άλλοι καιροί, άλλες εποχές… Θυμάμαι, όταν πρωτοβγάλαμε το Πριν ως εβδομαδι­αία εφημερίδα, τρέμαμε στην ιδέα μή­πως το Πριν κυκλοφόρησε για 250 ή για 300 φύλλα -πράγμα που σήμαινε κυκλοφορία για 5 ή 6 χρόνια -χωρίς το ρεύμα μας να έχει γίνει πλειοψηφι­κό στην Αριστερά. Τελικά στους αριθμούς αυτούς προ­στέθηκαν πάνω από… 1.000 (!) φύλλα, που σήμαιναν μια ολόκληρη 20ετία επιπροσθέτως των 5 και 6 χρόνων που φοβόμασταν αρχικά. Έτσι ζυγώνουμε στα 27 χρό­νια έκδοσης της εφημερίδας μας, χώρια ο ένας χρόνος έκδοσης του μηνιαίου περιοδικού Πριν. Ανέλαβα το περιοδικό και την εφημερίδα ως διευθυντής στην ηλι­κία των 37 χρόνων και παραιτούμαι από τη διεύθυνση της εφημερίδας στην ηλικία των 64 ετών. Μου χάρισε η εφημερίδα μας μια ολόκληρη ζωή στη μαχόμενη δη­μοσιογραφία.

 

Οι εμπειρίες της ζωής αυτής ήταν μοναδικές. Πρώτα απ’ όλα, είχα πάντα το μέτωπο ψηλά ―πράγμα ανεκτί­μητης αξίας σε ένα τόσο βρόμικο επάγγελμα όπως η δη­μοσιογραφία. Έπειτα, συνδυάζοντας τη δημοσιογραφική μου καριέρα με το Πριν, ταξίδεψα σχεδόν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, σε 78 χώρες. Θα ήμουν ανάξι­ος του εαυτού μου, αν δεν λάτρευα το Πριν!