Μάσκες vs προσωπεία

απλώς οπτικοποιήθηκαν;
Η υποχρεωτική χρήση της μάσκας σε όλους τους κλειστούς χώρους  – ενίοτε και σε ανοικτούς  -  δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα. Αυτή φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει. Έτσι είπαν οι ειδικοί. Αυτό λέει και ο νόμος.
Η καθημερινότητα στον εργασιακό μας χώρο έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μάσκες παντού, παντός είδους, πάσης απόχρωσης και σχήματος.
Η κοινωνική επαφή (κομμάτι της οποίας συντελείται και εν ώρα εργασίας) δυσκολεύει, η αποξένωση και η τυπικότητα περισσεύουν. Η αγκαλιά, η χειραψία, ο καφές με τους φίλους ακόμη και  η αγόρευση στο δικαστήριο έχουν ανάμεσά τους μια Μάσκα.
Μερικοί τάσσονται ενάντια στη χρήση της μάσκας. Δεν είναι όμως, στην πραγματικότητα, η Μάσκα η αληθινή παθογένεια, αλλά το Προσωπείο. Ο λαϊκισμός φορά το προσωπείο της σοβαροφάνειας. Η ματαιοδοξία φορά το προσωπείο της αλληλεγγύης. Ο φανατισμός φορά το προσωπείο της κοσμιότητας και ο φθόνος φορά το προσωπείο του καθωσπρεπισμού.
Ας ξανασυστηθούμε. Είναι καιρός , παρά τη μάσκα που φοράμε να επικρατήσει η ευθύτητα, η ειλικρίνεια, η αποτελεσματικότητα, η ανιδιοτέλεια.
Μήπως να σταματήσουμε να λέμε τη φράση «να πέσουν οι Μάσκες», και να προτρέπουμε «να βγουν τα Προσωπεία»;
[Στο αρχαίο θέατρο οι υποκριτές και τα μέλη του χορού έπαιζαν φορώντας προσωπεία, δηλαδή θεατρικές μάσκες. Η χρήση του προσωπείου προήλθε από τη διονυσιακή λατρεία, καθιερώθηκε όμως γιατί εξυπηρετούσε με πολλούς τρόπους το αρχαίο δράμα. *(http:ancienttheater.culture.gr)
Το προσωπείο δημιουργούσε ένα πρόσωπο χωρίς ατομικά χαρακτηριστικά – περισσότερο απέδιδε ένα χαρακτήρα. Φορώντας το, ο υποκριτής δεν ήταν ο εαυτός του, αλλά υποδυόταν κάποιον άλλο, ακόμα και έναν ήρωα ή θεό. Το προσωπείο, λοιπόν, επέτρεπε την έκσταση. Διευκόλυνε επίσης τη μεταμφίεση των υποκριτών που έπαιζαν δύο ή περισσότερους ρόλους, αντρικούς και γυναικείους, στο ίδιο έργο].

Σπύρος - Μάριος Παγκράτης
Δικηγόρος