Οι τελευταίοι… των «σκαθαριών» στη Λάρισα

Πάνω έχει ανεμιστήρα, τασάκι και λίγο χώρο για τους μεζέδες όταν πίνει το τσιπουράκι του σαν άνθρωπος. Άλλωστε όταν κατ’ επιλογή ταξιδεύει με ανώτερη ταχύτητα τα 75 χλμ./ώρα έχει άλλη φιλοσοφία για τη ζωή και την οδήγηση. Στη Λάρισα τέτοιοι τύποι σπανίζουν. Μετρημένοι στα δάχτυλα…
Το «Σκαθάρι», ένα «μπεστ σέλερ» αυτοκίνητο με πωλήσεις εκατομμυρίων, είπε οριστικό αντίο μετά από πολλές δεκαετίες παραγωγής. Πριν λίγες ημέρες βγήκε το τελευταίο από τις εργοστασιακές μονάδες στην Πουέμπλα του Μεξικού.
Καλτ αμάξι, με εβληματικό χαρακτήρα για τη Volkswagen. Άγνωστο τι θα έκανε η συγκεκριμένη αυτοκινητοβιομηχανία δίχως εκείνο. Το ντιζάιν του μοναδικό και οι «καμπύλες» του ελκυστικές για εκατομμύρια οδηγούς ανά τον κόσμ. Οι εκδοχές στα μοντέλα πολλές και ποικίλες. Όμως τώρα όλα έπαψαν. Ο θρύλος του γιγαντώνεται καθημερινά, αφού οι λάτρεις του δεν σταματούν να το στολίζουν και να ταξιδεύουν.
Στο Αισθητικό (κάποτε) Άλσος συναντούμε τον Λευτέρη Πάτα, τον Γιώργο Θώμο και τον Κώστα Μπελίτσα να φροντίζουν τα αυτοκίνητά τους πριν τη φωτογράφιση. Ο καθένας έχει βάλει κάτι από την προσωπικότητά του πάνω του.
Ο Γιώργος, πάντα ήθελε ρετρό αμάξι, όμως όταν ήταν νεαρότερος επέλεξε τη σιγουριά ενός καινούριου ΙΧ. «Το 2009 το βρήκα λίγο πριν πάει για σκραπ σε ένα συνεργείο. Ασυναίσθητα το αγόρασα και πούλησα το καινούριο μου αυτοκίνητο». Ήρθε το πρώτο παιδί, ήρθε το δεύτερο, τώρα περιμένει και το τρίτο αλλά αμάξι δεν αλλάζει. «Άσε που τα παιδιά ξετρελαίνονται με τον σκαραβαίο». Είναι το βασικό του αυτοκίνητο αλλά ως υδραυλικός έχει και ένα επαγγελματικό φυσικά. «Από την πρώτη φορά που ταξίδεψα Θεσσαλονίκη χωρίς ραδιόφωνο και μόλις με 80 χλμ./ώρα ένιωσα πως έκανα την καλύτερη επιλογή» λέει με σιγουριά, καθώς αναφέρεται στον μαγευτικό του ήχο.
Δίπλα του συμφωνεί ο Λευτέρης Πάτας. Τύπος ψαγμένος. Πρωταθλητής στα BMX, ασχολούνταν με τις βέσπες και τώρα… «σκαραβαίος για πάντα. Αυτό το αμάξι δεν θα το αλλάξω ποτέ στη ζωή μου». Πριν τρία χρόνια πήρε σε μέτρια κατάσταση ένα μοντέλο του 1967, 1.200 κυβικών. Του έβαλε καθίσματα, λάστιχα, έφτιαξε τον ουρανό και έγινε στολίδι. Πριν λίγες ημέρες μάλιστα κέρδισε και βραβείο στην πανελλήνια συνάντηση.
 «Αν βάλεις χρόνο, διάθεση, μεράκι και λίγα λεφτά μπορείς να έχεις ένα ωραίο αποτέλεσμα» υπογραμμίζει ως ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, καθότι νυν tattoo και παλιότερα graffiti artist.
Όσοι ώρα συνομιλούμε με τους άλλους δύο, ο Κώστας Μπελίτσας τακτοποιεί στην πίσω σχάρα ένα ποδήλατο τύπου ζογκλέρ. «Έτσι για να υπάρχει» όπως λέει. Όταν πηγαίνει προς τα βουνά ή τη θάλασσα χαϊδεύει τον λεβιέ που έχει σχήμα ενός Άλιεν για να του θυμίζει το ψευδώνυμό του.
«Εγώ το αγόρασα από έναν ηλικιωμένο. Είναι μοντέλο του 1969 και έχει τον αυθεντικό του κινητήρα. Έψαχνα καιρό για ένα τέτοιο και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία το πήρα». Το έχει γεμίσει ξύλο μέσα και τον ουρανό του καλαμιές. Έτσι του αρέσει…
Όλοι έχουν να πούνε μια ιστορία για σκαραβαίο. Αυτοί που έχουν όμως σκαραβαίους έχουν να σου πούνε χιλιάδες ιστορίες.
Τι κι αν σταματάει η παραγωγή, λένε, καθώς ανασηκώνουν τους ώμους τους αδιάφορα. Τα σκαθάρια δεν θα πεθάνουν ποτέ και όσοι πήραν, πήραν. Οι άλλοι απλά θα ζηλεύουν…
 
Πηγή: Ελευθερία Λάρισας/Κώστας Γκιάστας/Φωτ.: Αλέξανδρος Παπαγεωργίου