Φ.Βάκη: Η μέρα της Γυναίκας οφείλει να είναι μια ρωγμή στην ιστορία καταπίεσης

«Οι επέτειοι δεν είναι εθιμοτυπικές εκδηλώσεις ούτε πανηγυρισμοί για την πραγμάτωση των δικαιωμάτων επί του πεδίου της ιστορίας αλλά υπομνήσεις –ενίοτε οχληρές- για τον διαρκή σφετερισμό τους. Αν η ιστορία των δικαιωμάτων είναι η ιστορία των διεκδικήσεών τους, η ιστορία μικρών και μεγάλων αγώνων χειραφέτησης, ανώνυμων θρήνων και θυσιών οι επέτειοι οφείλουν να συμπεριλάβουν τις τελευταίες στην ημερήσια διάταξη διασώζοντάς τες από τη λήθη. Η επέτειος της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας οφείλει να είναι μια ρωγμή στο συνεχές μιας ιστορίας καταπίεσης και μια διακοπή σε μια μεγάλη αλυσίδα κυριαρχίας. 
           
Το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» που δόνησε τους δρόμους της Νέας Υόρκης το 1908 από γυναικεία διαδήλωση που οργάνωσαν οι εργάτριες των βιοτεχνιών κλωστοϋφαντουργίας, οι «πουκαμισούδες» έγινε το σταυροδρόμι που συναντήθηκαν το γυναικείο και το εργατικό κίνημα καταδεικνύοντας ότι η άρση της έμφυλης ανισότητας είναι άρση της εκμετάλλευσης της εργασίας και έκφανση της άρσης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. 
 
Δύο χρόνια αργότερα, το 1910, στη δεύτερη συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, η Κλάρα Τσέτκιν θα προτείνει την 8^η Μαρτίου ως «Ημέρα της γυναίκας» για να τιμηθούν όχι μόνο οι εργάτριες του 1908 αλλά και οι ράφτρες και οι υφάντριες που οργάνωσαν την πρώτη γυναικεία διαδήλωση την ίδια μέρα στην ίδια πόλη: 8 Μαρτίου του 1857.
 
Οι πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα σφραγίστηκαν από μεγαλειώδεις διαδηλώσεις που διεκδικούσαν ισότιμα δικαιώματα στην εργασία και ψήφο ενώ στα καθ’ ημάς, η μέρα της Γυναίκας επιβίωσε στις εξορίες της μεταξικής δικτατορίας, στο ΕΑΜ, στο βουνό, στην ελεύθερη Ελλάδα. Παραπέμπει στην ΠΕΓ που διέλυσε ο αντικομμουνιστικός νόμος 509/1947 στα πέτρινα χρόνια της Χούντας με τα «κορίτσια της βροχής» να γράφουν την δική τους ιστορία αντίστασης.
 
Η Ημέρα της Γυναίκας σήμερα ας δώσει φωνή στις βουβές και αόρατες, στις ηττημένες που δεν καταδέχτηκαν ούτε μονόστηλα, στις σκοτεινές που δεν φώτισε κανένας Διαφωτισμός: στη νοικοκυρά της διπλανής πόρτας, στην μετανάστρια με ζωή στ’ αζήτητα, στη γυναίκα πρόσφυγα που ξαναγράφει μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη, στα γυναικεία σώματα που έγιναν εμπορεύσιμα είδη και πεδία άσκησης εξουσίας. Και «όλες της Γης οι κολασμένες» ας μας υπενθυμίσουν ότι το δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα όπως είπε μια γυναίκα, η Χάνα Άρεντ, δεν είναι εσαεί χαραγμένο στη νεωτερική μνήμη αλλά πεδίο αγώνων και αγωνίας και διαρκούς αναμέτρησης με σχέσεις εξουσίας».