Το τρισάγιο, ο σπαραγμός της μάνας και η εκδοχή του παιδοκτόνου

Πληθαίνουν, μέρα με τη μέρα, οι (πάσης φύσεως) λεπτομέρειες γύρω απ’ τη δολοφονία της 28χρονης, Αγγελίνας Πέτρου, απ’ τον πατέρα της. Θέμα που έχει συγκλονίσει, όχι μόνο την τοπική κοινωνία, αλλά και όλη την Ελλάδα, με το σύνολο των Μέσων και των τηλεοπτικών σταθμό να αφιερώνουν μπόλικο χρόνο και σελίδες.
Απ’ τα «φρέσκα» στοιχεία του ρεπορτάζ, το τρισάγιο το οποίο πραγματοποιήθηκε σήμερα (Παρασκευή) το πρωί, απ’ τους νονούς της άτυχης κοπέλας, στο σημείο που βρέθηκε θαμμένη - πίσω απ’ το σπίτι του παιδοκτόνου, στην Αλεπού.
Από εκεί και πέρα –κι ενώ, θυμίζουμε, ο 52χρονος πήρε χθες (Πέμπτη) προθεσμία να απολογηθεί- ανοίγουν, όλο και περισσότερο, τα στόματα συγγενών και οικείων. Απ’ τις πιο συγκλονιστικές περιπτώσεις, τα όσα δήλωσε η μητέρα της, στον ΣΚΑΪ.
Η γυναίκα διαμένει μόνιμα στην Αλβανία, δίχως, για πολλά χρόνια, να βλέπει την κόρη της (τουλάχιστον, συχνά). Επικοινωνούσαν, όπως είπε, μόνο τηλεφωνικά, «ενδεχομένως (επειδή) κάποιοι δεν την άφηναν. Τη μεγάλωσα μέχρι τα 16 και στη συνέχεια μου την πήραν κι έζησε στην Ελλάδα».
Περιγράφοντας τον πρώην άντρα της, τον χαρακτήρισε «ζηλιάρη και φανατικό», αλλά «δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα τη σκότωνε για μία σχέση». Καταλήγοντας με μια ατάκα που δεν χωράει σχολιασμό: «Θέλω να έρθει η κόρη μου εδώ στο σπίτι μας. Δεν μου την άφησαν στα 16, ας μου την αφήσουν τώρα να την κλάψω στο σπίτι μου…»
Την ίδια ώρα, το Open TV εξασφάλισε δηλώσεις του παιδοκτόνου. Με τον 52χρονο, να δηλώνει μετανιωμένος: «Δεν το ήθελα, έχω μετανιώσει πολύ. Καλύτερα να πέθαινα εγώ…» είπε, πλην άλλων. Αρνούμενος τα περί βίαιου χαρακτήρα του: «Δεν είμαι βίαιος, δεν βαράω, πιο πολύ μιλάω και χάνω τα δίκια μου. Δεν τη χτύπησα ποτέ, λένε διάφορα που δεν είναι αλήθεια…».
Για το θέμα της ταφής της 28χρονης και τη μη άμεση ομολογία του, υποστήριξε ότι «δεν μπορούσα να μιλήσω, ήμουν αλλού, δεν ξέρω…». Ενώ, αφού δεν απάντησε ευθέως για το εάν το «κλειδί» στην ιστορία ήταν η σχέση της με τον Αφγανό (επ’ αυτού ο συνήγορός του το έχει αρνηθεί, μιλώντας απλά για εμμονική αγάπη προς την κόρη του), έδωσε την εκδοχή του για το χρονικό της τραγωδίας.
«Ήρθε κατά τις 11. Μέχρι τις 12 ήμαστε καλά. Φάγαμε, μιλήσαμε, ευχηθήκαμε. Μιλήσαμε για τους συγγενείς μας, γιατί –δεν ξέρω το λόγο- είχε απομακρυνθεί απ’ όλους, είχε φύγει ένα χρόνο και δεν ήξερα πού βρισκόταν και, αλήθεια, την έψαχνα. Ανησυχούσα σαν πατέρας…
Μετά, άρχισαν τα τηλέφωνα… Ήταν η ώρα να φύγει. Μαλώσαμε, σπρωξίματα “ό,τι θέλω θα κάνω” έλεγε, ήταν λίγο επιθετική και της λέω “γιατί κάνεις έτσι, κουβεντιάζουμε… Μήπως παίρνεις τίποτα;” Kαι λέω εντάξει, κάνω λίγο… κάπως σιγά, έτσι… να την ηρεμήσω… Δεν ξέρω πώς έγινε…»