Ο εκλιπών υπήρξε ένας άνθρωπος με λαμπρή πορεία. Το ήθος, η εργατικότητα, η ανθρωπιά, και η μεγάλη προσφορά του στην επιστήμη τον καταξίωσαν στις συνειδήσεις όλων.
Yπηρέτησε καίριους τομείς της Ανώτατης Εκπαίδευσης και σε θέσεις επιτελικές, με αναμφισβήτητη επιτυχία. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο, η ερευνητική του δραστηριότητα, οι επιστημονικές ανακοινώσεις, η συμμετοχή του σε συνέδρια, τα άρθρα, οι μελέτες και η επιτυχημένη επαγγελματική του σταδιοδρομία, τεράστια.
Η ουσιαστική προσφορά του καλύπτει και συχνά διασκελίζει τα σύνορα της ελληνικής επικράτειας. Μέλημά του η προστασία των εθνικών μας μνημείων, η πλούσια αρχιτεκτονική μας κληρονομιά. Ασχολήθηκε με το νησί όσο κανένας άλλος και το μελέτησε με τη διδακτορική διατριβή του με θέμα “Η Αρχιτεκτονική της Ζακύνθου από τον ΙΣΤ΄ μέχρι τον ΙΘ’ αιώνα”.
Ο ξεχωριστός πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο ακούραστος επιστήμονας και άνθρωπος, Διονύσης Ζήβας, τιμήθηκε, με αρκετές διακρίσεις και βραβεία, για το έργο του. Τελευταία διάκριση με τελευταίο εκείνο του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων για το μέγεθος της προσφοράς του στον τόπο.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018 από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Βιογραφικό
Ο Διονύσης Α. Ζήβας γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1928. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, από όπου έλαβε το δίπλωμά του το 1953. Το 1958 διορίσθηκε άμισθος και το 1960 έμμισθος επιμελητής στην έδρα της Αρχιτεκτονικής Μορφολογίας και Ρυθμολογίας, με τον καθηγητή Π. Α. Μιχελή. Η «Αρχιτεκτονική της Ζακύνθου» αποτελεί τη διδακτορική διατριβή του, που εγκρίθηκε από τη Σχολή το 1970. Το 1972 εξελέγη έκτακτος καθηγητής των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων και το 1978 τακτικός καθηγητής στην ίδια Έδρα. Διετέλεσε διευθυντής του Σπουδαστηρίου Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων του Ε.Μ.Π. από το 1973 μέχρι το 1996. Εξελέγη Κοσμήτωρ της Σχολής Αρχιτεκτόνων για δύο διετίες, από το 1979 μέχρι το 1983 και πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων για τρεις διετίες, από το 1989 μέχρι το 1995. Απεχώρησε το 1996 λόγω ορίου ηλικίας και από το 1997 είναι ομότιμος καθηγητής της Σχολής. Διετέλεσε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Πανεπιστημίου κατά τα έτη 1984-89 και 1993-98.
Έχει δημοσιεύσει την «Αρχιτεκτονική της Ζακύνθου» (εκδ. ΤΕΕ 1970, 1984, 2002) και τις «Προβιομηχανικές αγροτικές εγκαταστάσεις στη Ζάκυνθο» (εκδ. ΠΤΙ-ΕΤΒΑ 2000) καθώς και πολλές μικρότερες εργασίες για τη Ζάκυνθο και τα Επτάνησα. Περισσότερες εξ’ άλλου από εβδομήντα εργασίες του είναι δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά, πρακτικά εθνικών και διεθνών συνεδρίων και σε συλλογικές εκδόσεις. Σχετικά πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο του «Τα μνημεία και η πόλη» (Libro 1997, α΄ εκδ. Λυρούδιας 1991). Στα πλαίσια του Σπουδαστηρίου των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων έχει διευθύνει δώδεκα ερευνητικά προγράμματα για θέματα αρχιτεκτονικής και θέματα προστασίας και διατήρησης ιστορικών οικισμών και ιστορικών κέντρων πόλεων, θέμα με το οποίο έχει ιδιαίτερα ασχοληθεί. Επικεφαλής ομάδων μελέτης για την προστασία και την αναβίωση της Πλάκας από το 1973 μέχρι σήμερα, έργο το οποίο τιμήθηκε το 1982 με το μετάλλιο της Europa Nostra. Το 1993 εξ’ άλλου του απονεμήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης το Βραβείο Gottfried von Herder για το σύνολο του έργου του. Έχει μετάσχει σε περισσότερα από εξήντα εθνικά και διεθνή Συνέδρια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει παρουσιάσει ισάριθμες ανακοινώσεις.
Είναι μέλος του ΤΕΕ, του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας, του Κέντρου Μελετών Ιονίου, του ICOMOS και άλλων επιστημονικών ενώσεων. Έχει επανειλημμένα εκλεγεί στο Δ.Σ. του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος το 1965, στην Αντιπροσωπεία του ΤΕΕ και την Επιστημονική Επιτροπή των Αρχιτεκτόνων του ΤΕΕ. Έχει εκλεγεί Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ενώσεως Αισθητικής («International Association of Aesthetics») για την τριετία 2001-2004 και είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αισθητικής και του Ιδρύματος Παναγιώτη και Έφης Μιχελή.
πηγη imerazante.gr
