Τα σκουπίδια έξω από την Κέρκυρα

Σήμερα στην Περιφέρεια παρουσιάζεται η μελέτη, που περιγράφει ότι τα συγκεντρωμένα νερά στον ΧΥΤΑ της Λευκίμμης δεν σχετίζονται με τον υδροφόρο, από τον οποίο υδρεύεται η περιοχή. Οι εκπρόσωποι της Διοίκησης έτσι, παγιδευμένοι στην ιστορία του θέματος, μπορούν να προχωρήσουν στην αδειοδότηση της εγκατάστασης, προσδοκώντας ότι θα κερδίσουν χρόνο ενώ θα αποτρέψουν και την ευρωπαϊκή απαίτηση να επιστραφούν τα χρήματα, που δαπανήθηκαν για την κατασκευή της. Άλλωστε στον εν ισχύει, αναθεωρημένο, περιφερειακό Σχεδιασμό, αποδίδεται ο ρόλος του τελικού αποδέκτη για ολόκληρο το νησί, στον λάκο, που κατά τον προηγούμενο σχεδιασμό, προοριζόταν για την υγειονομική ταφή των απορριμμάτων μόνον της Ν. Κέρκυρας. Οι αντιδράσεις των κατοίκων είναι γνωστές και η προϋπόθεση που ενστερνίζεται ο δήμαρχος, δηλ. της χρήσης της εγκατάστασης κοινή συναινέσει, δεν υφίσταται.

Δεδομένου του γεγονότος ότι δεν προβλέπεται να γίνει στο νησί, βιομηχανία ανακύκλωσης υλικών, είναι προφανές ότι τα ανακυκλωτέα, που αποτελούν τα 2/3 του όγκου των σκουπιδών, θα οδηγούνται εκτός Κερκύρας. Εφόσον ομολογηθεί κάτι τέτοιο, δύσκολα μένει αναπάντητο γιατί να μην οδηγείται εκτός Κερκύρας και το άλλο 1/3; Σε μια τέτοια περίπτωση, η μετατροπή της εγκατάστασης στα Μεσοράχια σε σταθμό μεταφόρτωσης (πράσινο σημείο) δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει σοβαρές αντιρρήσεις ενώ ίσως και να διασκέδαζε τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις για την τύχη της αρχικής δαπάνης εκεί. Ανάλογης φύσης είναι και ο λευκαδίτικος γρίφος με τα σκουπίδια.

Στην Ελλάδα των αναβαθμισμένων οδικών δικτύων, τα logistics (οι μεταφορές) επιταχύνονται και μπορεί να γίνουν φθηνότερα. Το χωροταξικό αδιέξοδο των Ιονίων και ως προς τη διαχείριση των σκουπιδιών, ωθεί σε αναστοχασμό και στην αναθεώρηση των δυνατοτήτων των σχετικών βιομηχανικών μονάδων (σ.σ. στην προκείμενη περίπτωση στα Γιάννενα) ώστε να συμπεριλαμβάνουν και τα δικά μας σκουπίδια ως πρώτη ύλη αλλά κυρίως να προβλέπονται διατάξεις επεξεργασίας και ανακύκλωσης και όχι αποκλειστικά και μόνον συγκέντρωσης, αποθήκευσης και νέας μεταφοράς των ανακυκλωτέων. Μόνον με την ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων θα επιβεβαιώνεται και η ωραία προσδοκία του Εθνικού Σχεδιασμού «... ο Δήμος και η τοπική κοινωνία, να εισπράττουν τα οικονομικά οφέλη από τη διαχείριση απορριμμάτων τους, με απώτερο σκοπό τη μείωση του κόστους διαχείρισης»! Άλλως πως, οι πόροι που διατίθενται (δημόσιοι, ευρωπαϊκοί και ιδιωτικοί) περιορίζονται στην κατασκευή ενώ η χρηματοδότηση της λειτουργίας (εφόσον εφεξής δεν θα προστίθεται αξία) γίνεται κυρίως μέσω του τέλους, που επιβάλλεται εντέλει στους δημότες.

Η τοπική Διοίκηση εδώ, έχει χάσει ήδη πολύ χρόνο. Έχει παγιδευτεί στην ιστορία της κακοδιαχείρισης (εδώ και σχεδόν 20 χρόνια) του προβλήματος αλλά και στους ρυθμούς και τις διαθέσεις της γραφειοκρατίας και οδηγείται σε αδιέξοδο και κοινωνική ένταση. Ο χρόνος που περνάει, πλέοντας κατά τα ειωθότα, φέρνει εγγύτερα τον εφιάλτη της Ηλείας και της Ζακύνθου!