Η σπουδή για τη μαρίνα-κλειδί στο Ιόνιο/Αδριατική

ΚΕΡΚΥΡΑ. Οι εικόνες έντασης από την αλβανική Βουλή –με καπνογόνα, καταλήψεις εδράνων και βίαιη διακοπή της συνεδρίασης– δεν αποτελούν απλώς ένα ακόμη επεισόδιο πολιτικής αστάθειας στα Τίρανα. Πίσω από τον κοινοβουλευτικό θόρυβο κρύβεται μια σκληρή σύγκρουση συμφερόντων, η οποία αφορά άμεσα και την Κέρκυρα.

Αφορμή των επεισοδίων, σύμφωνα με το Reuters, είναι o ορισμός συνηγόρου του πολίτη και στο βάθος το αίτημα της Ειδικής Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς (SPAK) για άρση της βουλευτικής ασυλίας της αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ράμα και υπουργού Υποδομών και Ενέργειας, Μπελίντας Μπαλούκου. Πρόκειται για το πρόσωπο που έχει την πολιτική ευθύνη των λιμανιών, των στρατηγικών υποδομών και των μεγάλων επενδύσεων στην Αλβανία – άρα και του λιμανιού του Δυρραχίου.

Η επεισοδιακή συνεδρίαση μπορεί να μην έγινε γι' αυτό όμως η Μπαλούκου θεωρείται το δεξί χέρι του Έντι Ράμα και βρίσκεται στο επίκεντρο καταγγελιών για παράκαμψη θεσμικών και νομικών διαδικασιών, με στόχο τη μετατροπή του εμπορικού λιμανιού του Δυρραχίου σε ένα υπερπολυτελές real estate και marina project. Η ίδια υπερασπίζεται το σχέδιο ως «έργο εθνικής ανάπτυξης», ενώ η αντιπολίτευση τη χαρακτηρίζει «υπουργό των εργολάβων».

Όμως το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι απλώς ένα ακόμη μεγάλο έργο. Το σχέδιο για το Δυρράχιο στοχεύει στη δημιουργία ενός κεντρικού κόμβου ultra-luxury μαρίνας, μιας βάσης μόνιμου ελλιμενισμού μεγάλων σκαφών αναψυχής. Μιλάμε για home porting, πλήρες service, ξεχειμώνιασμα στόλων – δηλαδή για το μοντέλο του Πόρτο Μοντενέγκρο στο Τίβατ, το μοναδικό αντίστοιχο hub σήμερα στη νότια Αδριατική.

Εδώ ακριβώς αρχίζει να φαίνεται η σύνδεση με την Κέρκυρα. Το Ιόνιο και η νότια Αδριατική αποτελούν ενιαίο θαλάσσιο πεδίο για τα μεγάλα σκάφη. Όποιος αποκτά βάση home porting, αποκτά και τον έλεγχο της ροής, των υπηρεσιών και του χειμερινού χρήματος. Μέχρι σήμερα, η Κέρκυρα λειτουργεί ως προορισμός υψηλής ποιότητας, αλλά όχι ως κεντρική βάση στόλων.

Την ίδια στιγμή, διεθνή επενδυτικά funds επανασχεδιάζουν τον θαλάσσιο τουριστικό άξονα από τη Βενετία και την Τεργέστη έως το Ιόνιο και τον μεσογειακό Νότο. Η Αλβανία παύει να είναι «γκρίζα ζώνη» και μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι. Οι κυβερνήσεις που επιλέγονται σε αυτή τη διαδρομή προσαρμόζουν το αναπτυξιακό τους μοντέλο στις απαιτήσεις αυτών των κεφαλαίων.

Σε αυτό το περιβάλλον εντάσσεται και η συζήτηση για τη μαρίνα μεγάλων σκαφών στο Μαντούκι. Ο ιδιώτης που έχει συμβληθεί με το ελληνικό Δημόσιο επιχειρεί να τοποθετήσει την Κέρκυρα στον ίδιο χάρτη – είτε ως ανταγωνιστή του Δυρραχίου είτε ως συμπληρωματικό κόμβο.

Υπό αυτό το πρίσμα, τα επεισόδια στην αλβανική Βουλή δεν είναι «βαλκανικό φολκλόρ». Είναι το πολιτικό αποτύπωμα μιας σφοδρής σύγκρουσης για τον έλεγχο μιας νέας, ιδιαίτερα προσοδοφόρας θαλάσσιας γεωγραφίας. Και αυτή η γεωγραφία περνά πλέον –αναπόφευκτα– και από την Κέρκυρα.