5o Rerembrance Night Festival - Μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά, στα όμορφα λημέρια του...

Ένα line up - δυναμίτης (Υπόγεια Ρεύματα, Magic de Spell, Δημήτρης Μητσοτάκης) συναντά τους δικούς μας «Echelon», στην πιο «δυνατή», έως την επόμενη, εκδοχή του rock / metal Φεστιβάλ - θεσμός, στη μνήμη του Λευτέρη Δουμπού • Το «ΕΝ» παρακολούθησε την πρόβα και μίλησε με τους διοργανωτές. 

TO KΑΛΩΔΙΟ στο βύσμα. Το πράσινο λαμπάκι ανάβει και η εξάχορδη γεμίζει ρεύμα, ηλεκτρικό. Μεταλλικό. Το πρώτο power chord. Στο μπάσο, οι χορδές από νικέλιο σε κατάσταση διαστελλόμενου παλμού. Εντάσεις... Πίσω, αόρατα, το ζέσταμα δύο φωνών. Και ο ακονισμένος χτύπος απ’ τα τύμπανα. Γρήγορος. Αμόλυντος. Κοφτός ή οργισμένος... Κάποιες last time νύξεις για τον ήχο -το ηχείο, η πεταλιέρα, το μικρόφωνο- στα παιδιά με τα μαύρα τα t-shirts˙ «εκεί... είμαστε ok, αδελφέ». Κι όλα κομπλέ. Όλα έτοιμα... Στη σκηνή, τα φώτα έχουν ήδη ανάψει. Μια τελευταία τζούρα στο τσιγάρο. Ο κόσμος. Το ρολόι. Ο παλμός. Το τελευταίο κούρδισμα, το σήμα της μπαγκέτας στο στεφάνι. Η solo, ηλεκτρική εισαγωγή. Και η ηλεκτρισμένη πρώτη λέξη˙ «φύγαμε!». Mε το κεφάλι -ασυναίσθητα, στιγμές- στραμμένο στα ψηλά. Κατά, θαρρείς, τα μέρη, τα λημέρια του. «Του αδελφού μας», του Λευτέρη...

Σάββατο, 19 Ιουλίου  (doors open, 19.30), το 5^ο REMEMBRANCE NIGHT ROCKFEST, αφιερωμένο εκ γεννήσεως στη μνήμη του ΛΕΥΤΕΡΗ ΔΟΥΜΠΟΥ, ανοίγει πύλες στ’ Αθλητικό Κέντρο Κανονιού (Σφακιανάκης), μ’ ένα εντυπωσιακό line up. Κατά σειρά εμφάνισης, MAGIC DE SPELL, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ (Ενδελέχεια), YΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ. Συν, στο opening, τους «δικούς μας», ECHELON. Τους «δικούς του»...

ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ απόγευμα, μέσα Ιουνίου. Πρόβα των «Echelon», κάπου στην περιοχή της Πλατυτέρας. Το «ΕΝ», προνομιακά εκεί. Ακούει. Παρακολουθεί. Εισπράττει vibes, οσμές. Και φορτισμένα feelings, απ’ εκείνα που δε λέγονται απαραίτητα με λέξεις. Μα, αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Διακριτά... Δύο (και κάτι) ώρες έπειτα, στο στέκι, πλέον, της παρέας, 4+1 (της αφεντιάς μας) ποτήρια παγωμένης μπίρας υπό τους διακριτικούς ήχους ενός παλιού ρεμπέτικου, θα «ξετύλιγαν» το χρονικό...

ΟΠΟΥ «4», οι Δημήτρης Λαμπίρης (ντραμς), Δημήτρης Γαρνέλης (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Κατσούρης (φωνητικά), μέλη άπαντες του γκρουπ, συν τον Θοδωρή Κώτση. Πρόσκοπος˙ εξήγηση, κατόπιν. Μαζί με τα αδέλφια (Κωνσταντίνος, Ελένη) και τους γονείς του Λευτέρη (Τάκης, Νούλα), «αυτοί που “τρέχουμε” το Φεστιβάλ». Φέτος, στα δεκάχρονα απ’ τη μεγάλη απώλεια, σε ανανεωμένο format. «Θελήσαμε να το “μεγαλώσουμε”. Εξ ου και τα ονόματα που φέρνουμε». Μόνοι; Όχι, «δεν θα ‘ταν εφικτό. “Κλειδί” υπήρξε η, από πέρσι, συνεργασία μας με την “Bullet Production”- εταιρεία παραγωγής με έδρα τα Ιωάννινα. Αυτή “υπέγραψε” το booking...».

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ τελικό line up, κλεισμένο ήδη απ’ τον Φεβρουάριο («όλοι αποδέχτηκαν δίχως δεύτερη σκέψη»), περίπου καθηλωτικό. Τρία απ’ τα brands που όρισαν την τόσο επιδραστική ελληνική ροκ σκηνή των τιμημένων 90s (και μαζί, τις εφηβικές - μετεφηβικές μουσικές αναζητήσεις μιας ολόκληρης γενιάς), τρεις ασταμάτητες πηγές δημιουργίας, μ’ εργογραφία - ύμνο, που ξεπέρασαν τον ίδιο τους το μύθο, αποτελώντας αιώνια σημεία αναφοράς. Και τα οποία, μιλώντας για τα καθ’ ημάς, «σπάνια έχει την ευκαιρία ν’ απολαύσει το κερκυραϊκό κοινό (σ.σ. δύσκολη, για πάνω από έναν λόγο, η έλευση πολυμελούς συγκροτήματος σ’ ένα ακριτικό σημείο του χάρτη). Μα, ειδικά οι κάπως πιο μεγάλοι, κάποια στιγμή, περίμεναν, ήλπιζαν να γίνει, να συμβεί». Συμβαίνει...

Τα τρία σχήματα έρχονται Κέρκυρα σε συνέχεια των sold out χειμερινών τους live συμπράξεων στο ιστορικό «Κύτταρο», ενώ στα μέσα Ιουνίου ακολούθησε μια ακόμη εμβληματική sold out εμφάνιση στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.

• Bέβαια, εσείς, κινείστε περισσότερο στο χώρο της metal. Οπότε, θα περίμενε, ίσως, κάποιος, ορισμένες πιο «heavy» παρουσίες...

«Ναι, ισχύει αυτό. Και όντως, υπήρχε, π.χ., η δυνατότητα να φέρουμε σπουδαία metal ονόματα, όπως ο Blaze Bayley (πρώην τραγουδιστής των “Iron Maiden”), οι “Rhapsody” ή οι “Firewind”, ο Gus G. (χρόνια συνεργάτης του Ozzy Osbourne). Εδώ, όμως, στην Κέρκυρα, πόσοι θα έρχονταν; Kακά τα ψέματα, δεν υπάρχει το κοινό για τέτοια projects. Οπότε, μιας και στόχος φέτος ήταν το “μεγάλωμα” του Φεστιβάλ, επιλέξαμε εκπροσώπους της ευρύτερης rock - metal σκηνής, οι οποίοι κι εμάς, ως μουσικά “συγγενείς”, θα εκφράζουν, αλλά κι ένα σαφώς μεγαλύτερο μέρος του κοινού θα “αφορούν”...».

ΣΤΟ ΙΔΙΟ πλαίσιο εντάσσεται και η επιλογή του νέου συναυλιακού χώρου (Α.Κ. Κανονιού). Πιο μεγάλη χωρητικότητα («στόχος μας είναι τα 500+ άτομα»), αλλά και... απόδραση απ’ τα αντικειμενικά «αγκάθια» ενός συναυλιακού event εντός του ιστορικού κέντρου, ελέω ωραρίου. Νωπή, εξάλλου, η προ διετίας μνήμη του Προσκοπείου (έδρα, με αιτία, των πρώτων εκδοχών του Φεστιβάλ), όταν «ήδη, απ’ τις 6 μ.μ., στο sound check φαντάσου, ήρθε δυο - τρεις φορές μια κυρία φωνάζοντας πως τέτοια μουσική, εδώ, είναι... ντροπή! Καλώντας, φυσικά, την αστυνομία. Η οποία, καθ’ όλη τη συναυλία έκοβε βόλτες και μόλις πήγε 12 και... μισό, έσπευσε κάτω με αναμμένο το φάρο!».

ΣΗΜΕΙΑ των καιρών... Στήριξη, πάντως δεν το λες. Eν αντιθέσει με το χορηγικό κομμάτι, όπου «υπήρξε άμεση ανταπόκριση, απ’ όλους. Όπου χτυπήσαμε πόρτα, καμία κλειστή - και οφείλουμε να το πούμε και να τους ευχαριστήσουμε δημοσίως». Με μια διευκρίνιση. «Μιλάμε για ιδιώτες, ε; Οι “θεσμικοί” φορείς, πάλι...». Σημεία των καιρών (part II)...

Extra tip στο opening live των «Echelon», η εκτέλεση tracks συνοδεία σαξοφώνου (Τάσος Εκουτσίδης). Το όργανο, δηλαδή, που έπαιζε, χρόνια, στην «Μάντζαρος» ο Λευτέρης...

ΙΔΙΑ λόγια, ίδια μνήμη, ίδιο αποτύπωμα: «Φίλος, αδελφός, συνοδοιπόρος. Ένα παιδί, πολύ ενεργό στην τοπική κοινωνία, που, αν και μας άφησε νωρίς, κληρονόμησε πολύ ισχυρό το σημάδι του». Και με τεράστια δύναμη ψυχής. «Τόσο πεισματάρης, που, παρά την ασθένειά του, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Κόντρα σε ό,τι... έπρεπε να κάνει βάσει λογικής! Σαν να “τρολάρει” την κατάσταση». Ή να προλάβει...

ΤΑ ΠΕΔΙΑ δραστηριοποίησής του, πολλά. Πτυχιούχος Ιχθυοκαλλιέργειας, διπλωματούχος καταδύσεων («δούλεψε μέχρι και στο Ομάν, ξεναγήσεις σε κοραλλιογενή βράχο»), πολεμικές τέχνες (Κραβ Μαγκά)... Πρωτίστως, όμως, τούτο: λάτρης της μουσικής και του προσκοπισμού.

Η ΠΡΩΤΗ -με κύτταρο την κοινή αγάπη για τη metal- υπήρξε το κυρίως «όχημα» για τη δημιουργία ενός ασύλληπτου αδελφικού δεσμού, με τους τρεις απ’ τους τέσσερις της... στρογγυλής τραπέζης˙ Λαμπίρης (ξαδέλφια, εξάλλου), Γαρνέλης, Κατσούρης - συν τον Αρματά. Μ’ απόγειο την ίδρυση των «Echelon» (αναλυτικά, αλλού) και pre tip την, ειδικώς με τον Λαμπίρη, συμπόρευση, «από 7-8 ετών στη “Μάντζαρος”: Εγώ κρουστά, αυτός σαξόφωνο, για χρόνια...».

ΜΕ ΤΟΝ Κώτση, πάλι («με τα παιδιά», λέει, «γνωριστήκαμε μόλις τις ατελείωτες ώρες έξω απ’ την εντατική. Και “δέσαμε”. Άλλο ένα δώρο που, δίχως να το ξέρει, μας έκανε ο φίλος μας») connection makers αποδείχτηκαν οι Πρόσκοποι. «Ήρθε», θυμάται, «την ίδια, πάνω - κάτω, εποχή, κάπου στα 7. Λυκόπουλο. Κι έπειτα Πρόσκοπος / Ναυτοπρόσκοπος, Ανιχνευτής, Βαθμοφόρος και Υπαρχηγός στην Αγέλη (8^ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων). Τι θυμάμαι πιο έντονα, ρωτάς... Τη μεγάλη αγάπη του για τα παιδιά. Ιδίως της Αγέλης, 7-10 ετών. Και τον λάτρευαν κι αυτά. Μέσ’ τα μάτια τον κοιτούσαν κι ας έδειχνε αυστηρός κάποιες φορές - είχε έναν μοναδικό, δικό του τρόπο. Τη μέρα που τον αποχαιρετήσαμε, ήταν όλα εκεί, με τη στολή τους». Για το δικό τους το «αντίο»...

Η ΓΕΝΝΗΣΗ του «Remembrance Night Rockfest» («εμείς του συγκροτήματος, είχαμε κάνει μεν κάποιες κουβέντες, αλλά, αυτός που, στην ουσία, το πίεσε πολύ ήταν ο Θοδωρής», ομονοούν οι υπόλοιποι) προέκυψε ως ακριβώς, αυτό: «Η ανάγκη μας να τιμήσουμε τη μνήμη του, με “όχημα” τις δυο μεγάλες του αγάπες...».

TA TOY προσκοπισμού, παρόντα, κατ’ αρχήν, συμβολικά. Με κύριο, την επιλογή του πρώτου χώρου: Προσκοπείο. Τα της μουσικής, πάλι, ευδιάκριτα. Ένα metal live, με καύσιμο την προ πολλού εκπεφρασμένη επιθυμία του Λευτέρη να επανεκκινήσει το συγκρότημα («μετά τα πρώτα χρόνια, λόγω υποχρεώσεων, είχαμε αδρανοποιηθεί») και την, σε υλοποίηση αυτού, παραγωγή το ’18 ενός 4 track studio album, του «Libewar» (2018). Απ’ το nickname του. «Είχε πολύ καλή απήχηση. Οπότε το πρώτο live ήρθε ως... φυσικό επακόλουθο»: «Α Remembrance Night»...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του ’19 ήταν, 8 Ιουνίου˙ το πρώτο νήμα. Μια αλησμόνητη βραδιά, με τα συναισθηματικά φορτία να «πνίγουν» κάθε οικείο εσώψυχο. Πόσω μάλλον με τα tribute extras, που κατατέθηκαν επί σκηνής: η συμμετοχή, ως χορωδία, παιδιών του 8^ου Συστήματος Nαυτοπροσκόπων («είχαμε διασκευάσει κάποια προσκοπικά κομμάτια ή, ακόμη, και το “Βella Ciao”») ή το play πίσω -background, σε προτζέκτορα- φωτογραφικών ιστοριών σε σχέση με τον ίδιο. «Με υλικό, πολύ απ’ το οποίο δεν είχαν δει, ως τότε, ούτε οι δικοί του...».

ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; Success, total success˙ «πάνω από 300 άτομα». Αυτό που «κράτησε» το Φεστιβάλ σε πείσμα του αναγκαστικού, καπάκι, δίχρονου break, λόγω Covid. Τα έκτοτε - με αδιαπραγμάτευτη, θεμέλια σταθερά τις live εμφανίσεις των «Echelon»;

• 2022 (6/8), Προσκοπείο: Με προσκεκλημένες δυο ακόμη rock - metal μπάντες με έδρα το νησί: «Mαριέλβις» και «Hot Fuzz».

• 2023 (8/7), Προσκοπείο: Με καλεσμένη την, εξ Αθηνών, Ιron Maiden tribute band, «Μaindenance» και τους «δικούς μας» hard rockers, «Crust of Sin».

• 2024 (14/4), ΕΠΤΑ Τεχνών: Η «πρώτη» με την παραγωγική υπογραφή της Bullet Productions κι εκτός Προσκοπείου. Eπί σκηνής, ακόμη, «Anorimoi» (πρώτη ever εμφάνιση στην Κέρκυρα) και «Mαριέλβις».

ΩΣΠΟΥ ήρθε η «έκρηξη», του φέτος...

• Για... του χρόνου (ή γενικά, σε βάθος χρόνου) σκέφτεστε, πού μπορεί να φθάσει όλο αυτό;

«Φέτος, κάνουμε ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα. Να δούμε πρώτα πώς θα πάει κι έχουμε καιρό για τα υπόλοιπα. Βήμα - βήμα, Ηλία. Βήμα - βήμα...». Και πάντα εν γνώση της οικογενείας του. «Ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα ήταν πάντα σε συνεννόηση μαζί της. Πάντα ρωτάμε. Αν κι επί λέξει, εξ αρχής, μας είπαν ένα πράγμα: “Σας έχουμε σαν παιδιά μας. Ό,τι, λοιπόν, κι αν κάνετε, είμαστε μαζί σας. Γιατί ξέρουμε το λόγο που το κάνετε: για να τιμήσετε τη μνήμη του Λευτέρη. Κι αυτό είναι τα πάντα για εμάς».

ΗΤΑΝ. Είναι. Και θα είναι. Γιατί, όπως λένε τα παιδιά, «όπως και να εξελιχθεί το Φεστιβάλ, ο Λευτέρης θα είναι εκεί, μαζί μας˙ στις πρόβες, στις συναυλίες, στις συναντήσεις μας, παντού και πάντα! Γι’ αυτόν συνεχίζουμε, γι’ αυτόν οφείλουμε να συνεχίσουμε - όσο, τουλάχιστον, το επιτρέπουν οι συνθήκες. Με τον τρόπο, που θα ‘θελε και ο ίδιος: την αγαπημένη του μουσική...».

«Σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα, κυλάει άκρως ικανοποιητικά..». Ο λόγος για την πορεία της προπώλησης των εισιτηρίων του Φεστιβάλ (τιμή 20€ και 23€ στην πόρτα, τη μέρα των συναυλιών), διαδικασία που «τρέχει», σε πλήρη εξέλιξη, τόσο ηλεκτρονικά, μέσω του ticketbox.gr, όσο και σε σειρά φυσικών σημείων διάθεσης - επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα...

• Εraldicon (Αγ. Σοφίας 14, Εβραϊκή)

• Mπρίκι Παντοκαφενές (Ι. Ανδρεάδη & Ερ. Μωραϊτη, Πλατυτέρα).

• Unicorn Tattoo & Body Piercing (Eυγ. Βουλγάρεως 26, κέντρο).

Φεστιβάλ μνήμης, μουσικής, αλλά και φιλανθρωπικού χαρακτήρα... Σ’ αυτό, λοιπόν, το πλαίσιο, στο περιθώριο των live, θα λάβει χώρα στις εγκαταστάσεις Σφακιανάκη εθελοντική αιμοδοσία στη μνήμη του Λευτέρη Δουμπού, από το τμήμα αιμοδοσίας του Γ.Ν Κέρκυρας, καθώς κι εθελοντική λήψη δείγματος για δωρεά μυελού των οστών από το σύλλογο εθελοντών αιμοδοτών και δοτών μυελού των οστών Κέρκυρας, «Πανδότης» (συνεργ. ΚΟΜΒΟ Κέρκυρας, ΚΕΔΜΟΠ - «Χάρισε Ζωή»).

Focus στο, από πέρσι, official logo του Φεστιβάλ: ένα σκυλόψαρο˙ «το προσκοπικό του παρατσούκλι». Που κουβαλά στην πλάτη ένα μπάσο˙ «τ’ όργανό του». Έχοντας στο μέτωπο, ψηλά, το σήμα του απείρου˙ «κάποιοι, το κάναμε και τατουάζ. Γιατί, για μας, πάντα θα ζει». Και πίσω, φόντο, θάλασσα˙ «το στοιχείο του». Όλα μελετημένα, με πάσα λεπτομέρεια. Όλα Λευτέρης...

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

«Συγκινημένοι & περήφανοι»

ΕΙΝΑΙ κάτι παραπάνω από συγκινητικό, το γεγονός ότι, τόσα χρόνια, μια ομάδα ατόμων έχει μείνει πιστή στη μνήμη του Λευτέρη μας. Αυτά τα παιδιά, οι ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΜΠΙΡΗΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΝΕΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΑΤΑΣ και ΣΩΤΗΡΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗ, που μαζί με τον Λευτέρη αποτελούσαν τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος «ECHELON», συνεχίζουν (με την «πνευματική» συμπαράσταση του Λευτέρη, καθώς δεν μπορούν να τον βγάλουν από το μυαλό και τη καρδιά τους) την εξέλιξή τους σα συγκρότημα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα μέλη κι αν προστεθούν.

ΕΙΝΑΙ πολύ μεγάλη η υπερηφάνεια που νοιώθουμε γι’ αυτούς, γιατί διαπιστώνουμε ότι η προσπάθειά τους ολοένα και γιγαντώνεται. Ξεκίνησαν το 2019, με μια απλή, αφιερωματική συναυλία και κατάφεραν, με τις δικές τους δυνάμεις και με την αγάπη του κόσμου, που αγκάλιασε την προσπάθεια τους, να έχει εξελιχθεί πλέον σε ένα ΕΤΗΣΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ, μόνιμο για το νησί μας, το οποίο, για πρώτη χρονιά εντάσσει την προσφορά και τον εθελοντισμό και γι’ αυτό ελπίζουμε στη στήριξη του κόσμου.

ΩΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ οικογένεια είμαστε δίπλα τους και τους στηρίζουμε σε όλα.

Σταμάτης, Νούλα, Ελένη, Κωνσταντίνος

 «ECHELON», Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

«ΡΕ ΣΕΙΣ, ΔΕ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΠΑΝΤΑ;»

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ σε πρώτη πρόσωπο. Βιωματική. Ισχυρή. Γεμάτη εικόνες˙ Δημήτρης Λαμπίρης unplugged... «Φλεβάρης του 2003, βράδυ Σαββάτου, σπίτι μου, μαζί με τον Γιώργο (Κατσούρη) και τον Λευτέρη (Δουμπός), αφού τελειώσαμε το τουρνουά Pro και φάγαμε τα απαραίτητα σουβλάκια, ακούγοντας πάντα την αγαπημένη μας metal μουσική, πετάγεται ξαφνικά ο Λευτέρης και λέει: “Ρε σεις, δεν κάνουμε κι εμείς ένα συγκρότημα να παίζουμε; Τα έχω σκεφτεί όλα: εσύ, Δημήτρη, ντραμς, εγώ μπάσο, ο (Δημήτρης) Γαρνέλης και ο (Γιώργος) Αρματάς κιθάρα... “Κι εγώ, που δεν “έχω” κάποιο όργανο;”, λέει ο Κατσούρης; “Εσύ, θα... γκαρίζεις στο μικρόφωνο! Πάρε τα παιδιά, να τα ενημερώσεις”…».

ΤΟ ΠΡΩΤΟ σχήμα των «Echelon» -με ακόμη, τη Σωτηρία Βασιλάκη στα φωνητικά- είχε μόλις γεννηθεί. Έτσι, απλά. Ανύποπτα. Αβίαστα. Σαν την ιστορία που (χρόνια τώρα, ξέρουν να) γράφουν οι παρέες. Σήμερα, σε σχέση μ’ εκείνο το «υβριδικό» σχήμα, η σύνθεση παρουσιάζει δύο basic διαφοροποιήσεις: μπάσο, αντί του Λευτέρη, ο Δημήτρης Μαρτίνος. Και φωνητικά, αντί της Σωτηρίας Βασιλάκη, η Ειρήνη Αγάθου˙ «μαζί μας απ’ την “επανέναρξη” του ’18-‘19». Επανέναρξη, ναι. Γιατί ο βίος των «Εchelon» οφείλει να διαχωριστεί σε δύο κύριους κύκλους...

•2003-2005: Η ερασιτεχνική περίοδος, με κύριο γεγονός την έκδοση, ιδίοις εξόδοις, του demo «War of Worlds» (2004), το οποίο και αποκαλύπτει την...  καταστατική «προσωπικότητα» του group: κίνηση στον ευρύτερο χώρο του κλασικού heavy metal, με έντονο το μελωδικό στοιχείο και διακριτές τις επιρροές από συγκροτήματα όπως οι Maiden, Saxon, UFO, Manowar, Metallica κ.λπ.

•2018-σήμερα: Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, οι «Echelon» το ’05 αδρανοποιήθηκαν. Στην «ηχώ», ωστόσο, της δραματικής απώλειας (12/4/2015) «του αδελφού και αρχηγού μας, που μας διέλυσε», Λαμπίρης, Κατσούρης και Γαρνέλης, το ‘18 πρωτοστατούν στην επαναδραστηριοποίηση του group. Η κυκλοφορία του E.P. «Libewar» (αφιερωμένο στο Λευτέρη), καταγράφεται ως το πρώτο δυνατό ορόσημο. Κινητοποιώντας και τη γέννηση του «Remembrance Night Rockfest» (2019). Το δεύτερο; Η, Δεκέμβριο του ’20, υπογραφή του πρώτου δισκογραφικού συμβολαίου, με την «Sleaszy Rider Records» και, Μάιο του ’22, η κυκλοφορία του πρώτου full length album, «Secret Power». «Εννέα κομμάτια δικής μας σύνθεσης, το οποίο, μάλιστα, βγήκε στα 40 καλύτερα L.P. της χρονιάς όσον αφορά στην ελληνική rock-metal σκηνή». Παράλληλα, όλα αυτά, με σειρά επιτυχών live σε Κέρκυρα (Graal, ΕΠΤΑ Τεχνών κ.λπ.) και Αθήνα (βλ. Γυάλινο Μουσικό Θέατρο). Συνεχίζοντας ένα ταξίδι, «π’ αρχίσαμε από παιδιά» και στη διάρκειά του «γνωρίσαμε νέους ανθρώπους, δημιουργήσαμε φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα, μεγαλώσαμε, δημιουργήσαμε δικές μας οικογένειες, ζήσαμε τόσα... Μεγάλες χαρές, μεγάλες λύπες...».

• Πώς «επιβιώνει» σ’ έναν μικρό τόπο, όπως η Κέρκυρα, ένα metal συγκρότημα εν έτει 2025;

«Δύσκολα. Υπάρχει ένας κλειστός κύκλος ενδιαφέροντος για τη δική μας μουσική, ένα περιορισμένο κοινό. Πιστό, “δυνατό”, αλλά συγκεκριμένο. Το κύριο πρόβλημα; Του χώρου. Μπάντες στο νησί υπάρχουν. Πολλές και αξιόλογες. Όχι, όμως, και οι χώροι να τις/μας φιλοξενήσουν, με μια κάποια συνέπεια και συνέχεια. Συν -για να τα λέμε όλα- η δυσκολία συνεννόησης, μεταξύ των συγκροτημάτων. Σε μεγάλο βαθμό, επιλέγεται το “καθένας μόνος του”, αντί -μια ενδιαφέρουσα, αν μη τι άλλο, πρόταση- να πούμε π.χ. πως μια φορά το χρόνο μαζευόμαστε και διοργανώνουμε ένα Φεστιβάλ. Το είδαμε πολύ, με διάφορες αιτιολογίες, όταν επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε άλλα σχήματα του νησιού, για το “Remembrance Night Rockfest”. Στην ουσία, μόνο με τους “Μαριέλβις” και τους “Crust of Sin” τα καταφέραμε...».

OI SUPER GUESTS ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΕΦΗBΙΚΑ (ΜΑΣ) ΟΝΕΙΡΑ

▪ ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ǀ Τρεις έμπειροι μουσικοί, μία θρυλική φωνή, ένας χαρακτηριστικός ήχος, δεκάδες λατρεμένα τραγούδια, χαραγμένα στο συναισθηματικό μας χάρτη («Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» κ.λπ)... Τριάντα χρόνια μετά, τα Υ.Ρ. συνεχίζουν μια πλούσια διαδρομή. Έντεκα δίσκοι, δεκάδες συνεργασίες και χιλιάδες συναυλίες σε Ελλάδα, Κύπρο, Ευρώπη... Κάτι παραπάνω από συγκρότημα, ένας ζωντανός, πολυδιάστατος οργανισμός, που αλλάζει διαρκώς μορφή (πάντα πιστός στις μουσικές και κοινωνικές του αρχές), ως τρίο απ’ το 2015, υλοποιώντας έναν από τους κλασικότερους rock band σχηματισμούς (μπάσο, κιθάρα, τύμπανα). Εν ολίγοις; Γρηγόρης Κλιούμης (ο μακροβιότερος, φωνή και ψυχή του σχήματος), ο Τάσος Πέππας (τύμπανα, 20+ χρόνια παρουσίας) και ο Νίκος Γιούσεφ (πάντα στενός φίλος κι εδώ και 10+ χρόνια μέλος - μπάσο και μουσικό πριόνι).

▪ MAGIC DE SPELL ǀ H μακροβιότερη, με συνεχή παρουσία, ελληνική rock μπάντα. Εμφανίστηκαν το 1980 και στην πρώτη τους (αγγλόφωνη) δεκαετία έπαιξαν σε μουσικές σκηνές και Φεστιβάλ, δίπλα σε θρυλικά ελληνικά και ξένα ονόματα. Από τα early 90s, καθιερώθηκαν ως εκφραστές του ελληνόφωνου rock και του κιθαριστικού ήχου. Τα τραγούδια τους «Εμένα οι φίλοι μου» και «Sarajevo» αντιπροσωπεύουν εμφατικά δυο γενιές. Στο ενεργητικό τους έχουν τέσσερις αγγλόφωνους και οκτώ ελληνόφωνους δίσκους, συνεργασία με τον J.J. Burnel των «Stranglers», «πειραγμένες» διασκευές, κινηματικά τραγούδια, μελοποιήσεις ποιητών και μεγάλο αριθμό συναυλιών.

▪ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ (ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ) ǀ Δεκατρία L.P., τραγούδια - σταθμοί, «Ενδελέχεια», προσωπική διαδρομή, πλήθος ψηφιακών singles, πολυποίκιλες συνεργασίες κι αλληλεπιδράσεις, γραπτά, στίχοι, ιστορίες, παρεμβάσεις, θρυλικά 90s - σκληρά 20s... Τριάντα χρόνια αδιαπραγμάτευτης πορείας, για έναν απ’ τους πλέον σημαντικούς, παραγωγικούς και ακέραιους εκφραστές της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Συνθέτης, στιχουργός και συγγραφέας, ευρύτερα γνωστός απ’ το συγκρότημα «Ενδελέχεια» (απ’ τα δημοφιλέστερα 90s σχήματα των 90s), ξεκινώντας από την εποχή των «Βουτιά από ψηλά», «Δεν είμαι αυτός που θες», «Τι τραγούδι να σου πω», «Διαμαντένια προβλήτα», περνάει απ’ τις νεώτερες αναζητήσεις των Ευδαιμονικών «Αν» και «Ρώτα» και φτάνει στη σημερινή, προσωπική του διαδρομή, εκπεφρασμένη με τα νέα του digital singles, για τα οποία συνεργάστηκε με σπουδαίους σύγχρονους ερμηνευτές και μουσικούς (Φριντζήλα, Χαρούλης, Δεληβοριάς, Γραμμένος, Μυστακίδης κ.ά.).

(*) H συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τ. Ιουνίου του περιοδικού «ΕΝ-The Magazine»