Τηγκανά, μαύρη κωμωδία, όπως άλλωστε κι ο Ζαν Αμαντού!

Πιστές στο φορμά του Doc's Theatre, οργάνωσαν θεατρικά το γυναικείο παράπονο, έτσι όπως εκφραζόταν στη γενεσιουργό των δημιουργών, δεκαετία. Στα χρόνια των '80. Γι' αυτό και δισκομπάλες, τα φαντεζί κουστούμια, το ανδρικό υπόδειγμα του Τραβόλτα (Αλέξανδρος ο Άρης Μανάτος), οι μουσικές επιλογές, η διαρκώς χορευτική διάθεση.

Αμυδρά και υποδόρια κυλάει «το ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια», της τηλεοπτικής «τούρτας της μαμάς», που παίζει άλλωστε κι αυτή, η τούρτα ντε, στο έργο. Ή μήπως δεν παίζει; Εν αναμονή της εμφάνισης της επετειακής τούρτας, η Μελίνα (Σοφία Γεωργιάδου), τα 30 χρόνια γάμου της με τον Νώντα (Νίκο Καραλή) είναι το εύρημα που ξετυλίγεται επί σκηνής, φεύγει, την κάνει! Άλλως πως, τηγκανά, από την αργκό της εποχής, που έκανε ελληνικούρα το όνομα του έγχρωμου, διεθνούς, Γάλλου ποδοσφαιριστή της περιόδου εκείνης, Ζαν Αμαντού Τιγκανά. Δραπετεύοντας επιτέλους από μια κατά συνθήκη, ψευδή σχέση, που κληροδοτήθηκε και στην επόμενη γενιά. Έτσι που κι αυτή μυήθηκε στα οράματα της απελευθέρωσης, ανακαλύπτοντας την ψυχοθεραπεία και το αδιέξοδο life coaching.

Σκληρές οι υποκριτικές σχέσεις, οι βασανιστικοί συμβιβασμοί και η υποκρισία πίσω από φαίνεσθαι λαμπερό και χορευταρούδικο. Το έργο είναι κωμωδία (;) αλλά σου πλακώνει την ψυχή, αναδεικνύοντας μια παθογένεια, που η αναπαραγωγή της στοιχίζει. Κι αυτό το συναίσθημα της ασφυξίας που προκαλείται αφειδώς, είναι η επιτυχία της ιδέας (Ευγενία Ζάγουρα) των κειμένων (και ως Φρόσω επί σκηνής, η Φωτεινή Δημουλή) και του έργου.

Η Μελίνα κόβει τον γόρδιο δεσμό, με video art παρακαλώ, προσφέροντας ένα φινάλε απομακρυσμένο από τη σκηνή, ακολουθώντας με το αμάξι της μια νεανική φιγούρα πάνω σε σκέιτ προς την Γαρίτσα (σ.σ. θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου, μην το μάθει εκεί ο πολιτιστικός σύλλογος κι έχουμε άλλα).