Η πρωτοβουλία της συνάντησης ήταν δική του. Στα 1986, η «αποστολή» του ήταν να με «στρατολογήσει» στην έκδοση της εφημερίδας «Πρώτη», την εφημερίδα του κοινού πορίσματος ΚΚΕ - ΕΑΡ. Από την άλλη, ενός φιλόδοξου εκδοτικού εγχειρήματος με εκδότες, αρχικά τότε, ανθρώπους του πολιτισμού και του βιβλίου. Τον Λυκούργο τον Κομίνη, που αργότερα έγινε ο επαγγελματικός, πνευματικός μου πατέρας, δεν τον είχα συναντήσει ακόμα.
Η κολακευτική, δελεαστική πρόταση ζωής, όπως αποδείχθηκε, ήρθε από τον Άρη. Όχι τον πλανήτη αλλά τον Σκιαδόπουλο.
Θυμάμαι εκείνη την συνάντηση από τον ενθουσιασμό του για το νέο δημιουργικό πείραμα, που είχε όλο το άρωμα της επιδίωξης, του ονειρεμένου, του καινούργιου. Ξεχείλιζε από τον Άρη το πάθος γι' αυτό, και με ξεσήκωσε. Δεν ήθελα και πολύ βέβαια, όπως αποδείχθηκε.
Η εξέλιξη της υπόθεσης είναι λίγο, πολύ γνωστή. Άλλωστε αυτές οι λίγες γραμμές στη μνήμη του, δεν αφορούν ούτε την ιστορία της εφημερίδας ούτε τη δική μου.
Η μακρά και αξιόλογη δημοσιογραφική διαδρομή του Άρη Σκιαδόπουλου δεν ξεκίναγε τότε. Ούτε η δική μου άλλωστε. Όμως η αποστολή του έγερνε αποφασιστικά την πλάστιγγα για μένα, υπέρ της επαγγελματικής δημοσιογραφίας. Με αντάριασε με την πρότασή του. Με έπεισε με το υπόδειγμά του. Ανάβλυζε τυπογραφικό μελάνι και πολύ φτηνό άφτερ σέιβ. Είχε μια υπερβατική συμπεριφορά, καθόλου συμβατή με την καθημερινότητα. Και μ' έψησε.
Στο άγγελμα του θανάτου, άνοιξα την σελίδα του στο f/b και διάβασα σε εισαγωγικά “Με μια πένα βιοπορίστηκα και οδοιπόρησα εν τω βίω, χωρίς ποτέ να θεωρήσω ότι ο δημοσιογράφος είναι τίποτα περισσότερο από ένας βιοπαλαιστής. Απλώς αποτελεί πάντα το εφαλτήριο, τον αγωγό, απ’ όπου αποκτά δημοσιότητα η αγωνία της κοινωνίας”.
Αλήθεια λέει! Μ' αυτή του την ονειροπόλα ματιά με προσέδεσε οριστικά στην Οδύσσεια της δημοσιογραφίας και δεν το μετανιώνω. Τώρα έφυγε κι αυτός. Ο κύκλος κλείνει. Κύκλος; Τίποτα περισσότερο από βιοπάλη... Μια γοητευτική λεωφόρος αλλά ανηφόρα.
Ας είναι. Καλό δρόμο, συνάδελφε!