Στέφανος Δολιανίτης 1929-2009, «Ογδόντα χρόνια ζωής σε δώδεκα μήνες»
Στέφανος Δολιανίτης
29 Δεκεμβρίου 2020
/ 14:42
Το βιβλίο της Λίνας Δολιανίτη-Πετσάλη - Βιβλιοπαρουσίαση από τον Γιώργο Ζούμπο
Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες οι οποίοι παρακολούθησαν και θυμούνται την εκδήλωση που έγινε το Νοέμβρη του 2019 στην επίσημη αίθουσα της Παλιάς.
Επρόκειτο για μια εκδήλωση μνήμης αφιερωμένη στον αρχιμουσικό Στέφανο Δολιανίτη που είχε φύγει δέκα χρόνια ενωρίτερα αφού διεύθυνε για μισό σχεδόν αιώνα τη μπάντα της «Μάντζαρος» και την ανέδειξε μαζί με τους συνεργάτες του σε ένα πειθαρχημένο και αξιόλογο μουσικό σύνολο, γνωστό πια στη χώρα μας και στο εξωτερικό.
Κεντρική ομιλήτρια ήταν η Λίνα Δολιανίτη-Πετσάλη η οποία χρησιμοποίησε στην εισήγησή της μεγάλο όγκο ψηφιοποιημένου υλικού από το οικογενειακό αρχείο.
Η εκδήλωση, με την ίδια δομή, μεταφέρθηκε ένα χρόνο αργότερα από την ομιλήτρια σε έντυπη μορφή με τον τίτλο «Στέφανος Δολιανίτης/ 1929-2009, “Ογδόντα χρόνια ζωής σε δώδεκα μήνες”». Η έκδοση μετρά εκατό σελίδες και δυστυχώς είναι εκτός εμπορίου, ενώ τα κείμενα ακολουθούνται από πολυάριθμες φωτογραφίες, καλύπτοντας χρονολογικά περίοδο εξήντα χρόνων περίπου.
Εισαγωγικά, δίνεται το περίγραμμα της περιόδου από την πρώτη επαφή του Στέφανου Δολιανίτη με τη «Μάντζαρο» το 1944 σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, μέχρι να αναλάβει καθήκοντα αρχιμουσικού στο τέλειωμα του 1959 όταν πια είναι τριάντα χρονών.
Το κείμενο ξεκινά τον Οκτώβρη, οπότε ξεκινούν και τα μαθήματα στις σχολές της Φιλαρμονικής και φθάνει στο Σεπτέμβρη οπότε λήγει η θερινή περίοδος των υπηρεσιών και προετοιμάζεται η νέα εκπαιδευτική χρονιά.
Για κάθε μήνα αποτυπώνεται η αγωνία, οι προσπάθειες του μαέστρου, των συνεργατών του και των μουσικών σε συνθήκες πολλές φορές εξαιρετικά αντίξοες, ώστε να προχωρούν τα μαθήματα στις σχολές της Εταιρείας και οι υπηρεσίες να εκτελούνται κατά τον καλύτερο τρόπο .
Οι εκατοντάδες συμπολίτες που θήτευσαν στη «Μάντζαρο» και γνώρισαν εκεί για πρώτη φορά τον κόσμο της μουσικής, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα θυμηθούν τα χρόνια που βιαστικοί ανέβαιναν τις σκάλες για μάθημα ή (ίσως καθυστερημένοι) για πρόβα. Για μάθημα και πρόβα σε ένα χώρο που μόνο άνετος δεν ήταν, αλλά τον αγαπούσαν και τον θεωρούσαν δεύτερο σπίτι τους.
Δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα που αφορά τις ετήσιες εξετάσεις του Μάη, από τις οποίες πέρασαν δύο και τρεις φορές όλοι όσοι για λίγο ή για δεκάδες χρόνια συμμετείχαν στη μπάντα με αρχιμουσικό το Στέφανο Δολιανίτη. Άλλωστε, καθώς ήταν αρχιμουσικός επί μισόν αιώνα, χιλιάδες (κυριολεκτικά) είναι οι συμπολίτες που γνώρισαν τη μπαγκέτα του:
«Στο τέλος κάθε ημέρας των εξετάσεων υποσχόταν σε όλους τους μαθητές πως με εντατική μελέτη το καλοκαίρι, θα πλησίαζε όλο και περισσότερο ο μαγικός εκείνος χρόνος όπου θα έβγαιναν στην μπάντα. Όσοι μάλιστα δεν είχαν πάρει όργανο, έπαιρναν την υπόσχεση πως με την έναρξη των θερινών μαθημάτων θα ξεκινούσαν πρακτική εξάσκηση με όργανο της επιλογής τους. Βέβαια αυτό δεν ήταν και απόλυτο. Πολλές φορές δεν ικανοποιούσε τον ευσεβή πόθο κάποιου παππού ή γονέα για τη συνέχιση της μουσικής παράδοσης στην οικογένεια, γιατί επιθυμούσε να κρατά τις ισορροπίες στις οικογένειες των μουσικών οργάνων…».
Ο Στέφανος Δολιανίτης εγκατέλειψε το πόντιουμ του μαέστρου πριν έντεκα χρόνια. Ωστόσο, όσοι τον γνωρίσαμε τον θυμόμαστε και θυμόμαστε και τι του οφείλουμε.
Επρόκειτο για μια εκδήλωση μνήμης αφιερωμένη στον αρχιμουσικό Στέφανο Δολιανίτη που είχε φύγει δέκα χρόνια ενωρίτερα αφού διεύθυνε για μισό σχεδόν αιώνα τη μπάντα της «Μάντζαρος» και την ανέδειξε μαζί με τους συνεργάτες του σε ένα πειθαρχημένο και αξιόλογο μουσικό σύνολο, γνωστό πια στη χώρα μας και στο εξωτερικό.
Κεντρική ομιλήτρια ήταν η Λίνα Δολιανίτη-Πετσάλη η οποία χρησιμοποίησε στην εισήγησή της μεγάλο όγκο ψηφιοποιημένου υλικού από το οικογενειακό αρχείο.
Η εκδήλωση, με την ίδια δομή, μεταφέρθηκε ένα χρόνο αργότερα από την ομιλήτρια σε έντυπη μορφή με τον τίτλο «Στέφανος Δολιανίτης/ 1929-2009, “Ογδόντα χρόνια ζωής σε δώδεκα μήνες”». Η έκδοση μετρά εκατό σελίδες και δυστυχώς είναι εκτός εμπορίου, ενώ τα κείμενα ακολουθούνται από πολυάριθμες φωτογραφίες, καλύπτοντας χρονολογικά περίοδο εξήντα χρόνων περίπου.
Εισαγωγικά, δίνεται το περίγραμμα της περιόδου από την πρώτη επαφή του Στέφανου Δολιανίτη με τη «Μάντζαρο» το 1944 σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων, μέχρι να αναλάβει καθήκοντα αρχιμουσικού στο τέλειωμα του 1959 όταν πια είναι τριάντα χρονών.
Το κείμενο ξεκινά τον Οκτώβρη, οπότε ξεκινούν και τα μαθήματα στις σχολές της Φιλαρμονικής και φθάνει στο Σεπτέμβρη οπότε λήγει η θερινή περίοδος των υπηρεσιών και προετοιμάζεται η νέα εκπαιδευτική χρονιά.
Για κάθε μήνα αποτυπώνεται η αγωνία, οι προσπάθειες του μαέστρου, των συνεργατών του και των μουσικών σε συνθήκες πολλές φορές εξαιρετικά αντίξοες, ώστε να προχωρούν τα μαθήματα στις σχολές της Εταιρείας και οι υπηρεσίες να εκτελούνται κατά τον καλύτερο τρόπο .
Οι εκατοντάδες συμπολίτες που θήτευσαν στη «Μάντζαρο» και γνώρισαν εκεί για πρώτη φορά τον κόσμο της μουσικής, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα θυμηθούν τα χρόνια που βιαστικοί ανέβαιναν τις σκάλες για μάθημα ή (ίσως καθυστερημένοι) για πρόβα. Για μάθημα και πρόβα σε ένα χώρο που μόνο άνετος δεν ήταν, αλλά τον αγαπούσαν και τον θεωρούσαν δεύτερο σπίτι τους.
Δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα που αφορά τις ετήσιες εξετάσεις του Μάη, από τις οποίες πέρασαν δύο και τρεις φορές όλοι όσοι για λίγο ή για δεκάδες χρόνια συμμετείχαν στη μπάντα με αρχιμουσικό το Στέφανο Δολιανίτη. Άλλωστε, καθώς ήταν αρχιμουσικός επί μισόν αιώνα, χιλιάδες (κυριολεκτικά) είναι οι συμπολίτες που γνώρισαν τη μπαγκέτα του:
«Στο τέλος κάθε ημέρας των εξετάσεων υποσχόταν σε όλους τους μαθητές πως με εντατική μελέτη το καλοκαίρι, θα πλησίαζε όλο και περισσότερο ο μαγικός εκείνος χρόνος όπου θα έβγαιναν στην μπάντα. Όσοι μάλιστα δεν είχαν πάρει όργανο, έπαιρναν την υπόσχεση πως με την έναρξη των θερινών μαθημάτων θα ξεκινούσαν πρακτική εξάσκηση με όργανο της επιλογής τους. Βέβαια αυτό δεν ήταν και απόλυτο. Πολλές φορές δεν ικανοποιούσε τον ευσεβή πόθο κάποιου παππού ή γονέα για τη συνέχιση της μουσικής παράδοσης στην οικογένεια, γιατί επιθυμούσε να κρατά τις ισορροπίες στις οικογένειες των μουσικών οργάνων…».
Ο Στέφανος Δολιανίτης εγκατέλειψε το πόντιουμ του μαέστρου πριν έντεκα χρόνια. Ωστόσο, όσοι τον γνωρίσαμε τον θυμόμαστε και θυμόμαστε και τι του οφείλουμε.
