Αφιέρωμα στον Στέφανο Δολιανίτη: Ογδόντα χρόνια ζωής σε 12 μήνες
Στέφανας Δολιανίτης
19 Nov 2019
/ 12:17
ΚΕΡΚΥΡΑ. Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στη φιλόξενη αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας ήταν πραγματικά
ήταν πραγματικά κάτι το ξεχωριστό. Μια βραδιά αφιερωμένη στη μνήμη του Στέφανου Δολιανίτη ο οποίος «έφυγε» τέτοιες μέρες πριν δέκα χρόνια. «Έφυγε» σε εισαγωγικά, μια και η παρουσία του επί μισό αιώνα στα μουσικά δρώμενα του νησιού άφησε ανεξίτηλο και βαθύ αποτύπωμα.
Συγκινητικός ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Φιλαρμονικής Εταιρείας όταν δεχόμενος τις ευχαριστίες για την παραχώρηση του χώρου, απάντησε ότι δεν χρειάζονται ευχαριστίες, καθώς η Κέρκυρα οφείλει στο Στέφανο Δολιανίτη και είναι τιμή για την Εταιρεία να φιλοξενείται η εκδήλωση.
Η βραδιά ξεκίνησε με την εξαίρετη πιανίστα Αφροδίτη Κογεβίνα η οποία απέδωσε το έργο «Balladeno 1 inGmin, opus 23» του Chopin.
Η αίθουσα εκδηλώσεων της ΦΕΚ ήταν ασφυκτικά γεμάτη, όπως γεμάτη ήταν και η διπλανή αίθουσα με δεκάδες συμπολίτες να παρακολουθούν την εκδήλωση σε οθόνη.
Πολυάριθμοι παλιοί μουσικοί της Φ.Ε. Μάντζαρος παρακολούθησαν και ανακάλεσαν μνήμες δεκαετιών και άλλων εποχών, ενώ η καθημερινότητα ολόκληρης εποχής ξετυλίχτηκε μέσα από φωτογραφίες, αφηγήσεις συνεργατών του μαέστρου και κείμενα. Περιστατικά ξεχασμένα ή και άγνωστα γύρισαν και με τη σειρά τους θύμισαν ανθρώπους και καταστάσεις περασμένων χρόνων.
Το ξεκίνημά του Στέφανου στη Μάντζαρο το 1944, η αναχώρηση από την Κέρκυρα για την Αεροπορία, οι μουσικές σπουδές, η επιστροφή στη γενέτειρά και στη Μάντζαρο ενώ θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει στην πρωτεύουσαδείχνουν τον άνθρωπο που θέλησε να προσφέρει στον τόπο του, έναν τόπο που προσπαθούσε να βρει τους ρυθμούς του μετά τον πόλεμο.
Με την επιμονή του κατάφερε να γίνει η μπάντα της Μαντζάρου ένα πειθαρχημένο σύνολο που άρχισε να βγαίνει και πάλι εκτός του νησιού, ενώ εισήγαγε καινοτομίες και νέα μουσικά σύνολα. Αυστηρός στις απαιτήσεις του, γνώριζε ταυτόχρονα τις δυνατότητες των μουσικών, των συνεργατών του και τις δικές του, ενώ αντιδρούσε στις παρεμβάσεις των μη ειδικών στα της μουσικής. Εμπλούτισε με κάθε τρόπο το ρεπερτόριο της μπάντας και αφιέρωνε στη Φιλαρμονική χρόνο πολύ πέρα από τις εργασιακές του υποχρεώσεις.
Οι πρόβες της μπάντας τα μεσημέρια (παλιότερα) ή τα βράδυα μπορεί να ήταν κουραστικές και στη διάρκειά τους οι παρατηρήσεις συχνές, αλλά οι κουβέντες του «παιδιά είμαστε όλοι κουρασμένοι, λίγο ακόμα και φύγαμε» και στο τέλος «ότι είπαμε νερό κι αλάτι» ήταν καταλυτικές και αρκετές για να φύγουν όλοι με την αίσθηση ότι έκαναν και απέδωσαν ότι μπορούσαν καλύτερο.
Στην εκδήλωση, εκτός από τοεισαγωγικό κομμάτι του Chopin, ακούσαμε κομμάτια που είχε γράψει ο μαέστρος όπως και το αγαπημένο του ιντερμέτζο από την «Cavalleria Rusticana», το οποίο συχνά βρισκόταν στα προγράμματα των συναυλιών της μπάντας.
Ξεφυλλίζοντας την ιστορία της Φ.Ε. Μάντζαρος και με τη σχετική ασφάλεια που μας δίνει το πέρασμα του χρόνου, μπορούμε να πούμε ότι ο Στέφανος Δολιανίτης καλύπτει την Τρίτη περίοδο λειτουργίας της Εταιρείας (η πρώτη 1890-1900, η δεύτερη ως το 1957) και η «αναχώρησή» του οριοθετεί το τέλος μιας εποχής.
Συγκινητικός ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Φιλαρμονικής Εταιρείας όταν δεχόμενος τις ευχαριστίες για την παραχώρηση του χώρου, απάντησε ότι δεν χρειάζονται ευχαριστίες, καθώς η Κέρκυρα οφείλει στο Στέφανο Δολιανίτη και είναι τιμή για την Εταιρεία να φιλοξενείται η εκδήλωση.
Η βραδιά ξεκίνησε με την εξαίρετη πιανίστα Αφροδίτη Κογεβίνα η οποία απέδωσε το έργο «Balladeno 1 inGmin, opus 23» του Chopin.
Η αίθουσα εκδηλώσεων της ΦΕΚ ήταν ασφυκτικά γεμάτη, όπως γεμάτη ήταν και η διπλανή αίθουσα με δεκάδες συμπολίτες να παρακολουθούν την εκδήλωση σε οθόνη.
Πολυάριθμοι παλιοί μουσικοί της Φ.Ε. Μάντζαρος παρακολούθησαν και ανακάλεσαν μνήμες δεκαετιών και άλλων εποχών, ενώ η καθημερινότητα ολόκληρης εποχής ξετυλίχτηκε μέσα από φωτογραφίες, αφηγήσεις συνεργατών του μαέστρου και κείμενα. Περιστατικά ξεχασμένα ή και άγνωστα γύρισαν και με τη σειρά τους θύμισαν ανθρώπους και καταστάσεις περασμένων χρόνων.
Το ξεκίνημά του Στέφανου στη Μάντζαρο το 1944, η αναχώρηση από την Κέρκυρα για την Αεροπορία, οι μουσικές σπουδές, η επιστροφή στη γενέτειρά και στη Μάντζαρο ενώ θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει στην πρωτεύουσαδείχνουν τον άνθρωπο που θέλησε να προσφέρει στον τόπο του, έναν τόπο που προσπαθούσε να βρει τους ρυθμούς του μετά τον πόλεμο.
Με την επιμονή του κατάφερε να γίνει η μπάντα της Μαντζάρου ένα πειθαρχημένο σύνολο που άρχισε να βγαίνει και πάλι εκτός του νησιού, ενώ εισήγαγε καινοτομίες και νέα μουσικά σύνολα. Αυστηρός στις απαιτήσεις του, γνώριζε ταυτόχρονα τις δυνατότητες των μουσικών, των συνεργατών του και τις δικές του, ενώ αντιδρούσε στις παρεμβάσεις των μη ειδικών στα της μουσικής. Εμπλούτισε με κάθε τρόπο το ρεπερτόριο της μπάντας και αφιέρωνε στη Φιλαρμονική χρόνο πολύ πέρα από τις εργασιακές του υποχρεώσεις.
Οι πρόβες της μπάντας τα μεσημέρια (παλιότερα) ή τα βράδυα μπορεί να ήταν κουραστικές και στη διάρκειά τους οι παρατηρήσεις συχνές, αλλά οι κουβέντες του «παιδιά είμαστε όλοι κουρασμένοι, λίγο ακόμα και φύγαμε» και στο τέλος «ότι είπαμε νερό κι αλάτι» ήταν καταλυτικές και αρκετές για να φύγουν όλοι με την αίσθηση ότι έκαναν και απέδωσαν ότι μπορούσαν καλύτερο.
Στην εκδήλωση, εκτός από τοεισαγωγικό κομμάτι του Chopin, ακούσαμε κομμάτια που είχε γράψει ο μαέστρος όπως και το αγαπημένο του ιντερμέτζο από την «Cavalleria Rusticana», το οποίο συχνά βρισκόταν στα προγράμματα των συναυλιών της μπάντας.
Ξεφυλλίζοντας την ιστορία της Φ.Ε. Μάντζαρος και με τη σχετική ασφάλεια που μας δίνει το πέρασμα του χρόνου, μπορούμε να πούμε ότι ο Στέφανος Δολιανίτης καλύπτει την Τρίτη περίοδο λειτουργίας της Εταιρείας (η πρώτη 1890-1900, η δεύτερη ως το 1957) και η «αναχώρησή» του οριοθετεί το τέλος μιας εποχής.
