Κλεοπάτρας Λυμπέρη, η ταφή του κόμητος Οργκάθ, με αφορμή ένα έργο του Γκρέκο

Το βιβλίο παρουσίασαν οι συγγραφείς  Γεράσιμος Ρομποτής και Λίλυ Εξαρχοπούλου (η οποία απουσίαζε εξαιτίας προσωπικού προβλήματος, και το κείμενο της διάβασε μια φίλη της συγγραφέως). Στην αρχή της εκδήλωσης αναγνώστηκαν εκτεταμένα αποσπάσματα του βιβλίου, υπό μορφή θεάτρου αναλογίου, από την “Κερκυραϊκή Σκηνή”. Στο τέλος, η Κλεοπάτρα Λυμπέρη μίλησε για το βιβλίο της και συνομίλησε με το κοινό. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την παρουσίαση του Γεράσιμου Ρομποτή: 

“Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος δημιούργησε τον πίνακά του Η ταφή του κόμητος Οργκάθ, στα χρόνια 1586 έως 1588, για το παρεκκλήσι της Παναγίας, στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στο Τολέδο. Η Κλεοπάτρα Λυμπέρη, επιλέγει την τεχνική του εσωτερικού μονόλογου και διηγείται με δεξιοτεχνία τρεις ιστορίες ανεκπλήρωτης αγάπης και υποστασιακής αναζήτησης, σε διαφορετικούς χρόνους, για τον πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, ψηλαφώντας τις ρίζες της ανθρώπινης ύπαρξης. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί δύο αφηγητές που εναλλάσσονται, ο πρώτος εγγύς στην εποχή μας, και ο δεύτερος στο χρόνο κατασκευής του πίνακα - στο λόγο του οποίου όμως εγκιβωτίζονται ημερολογιακές καταγραφές (και ένα ποίημα) του ήρωα του πίνακα του Δομήνικου και του αφηγήματος της Κλεοπάτρας, του κόμητος Οργκάθ. Η υψηλής θερμοκρασίας, εξομολογητική γραφή της Κλεοπάτρας Λυμπέρη κατορθώνει, μέσα σε ένα βιβλίο εκατόν είκοσι μόλις σελίδων, να συναιρέσει αισθητικές ιδέες, κινήματα της ψυχής και ερωτήματα της ύπαρξης. Ο χρόνος, διεσταλμένος, από το μακρινό 1323 (το έτος θανάτου του Οργκάθ) έως την εποχή του Θεοτοκόπουλου και τους σύγχρονους καιρούς, συγχωνεύεται σε ένα κείμενο, το οποίο τον εμπεριέχει, όπως ακριβώς η τέχνη του Δομήνικου εμπεριέχει τη βυζαντινή αγιογραφία και τις ιταλικές επιρροές του, φτάνοντας να εμπνέει τη μοντέρνα τέχνη. Το πεζογράφημα της Κλεοπάτρας Λυμπέρη διαβάζεται επίσης ως ένα δοκίμιο για την τέχνη  ή μια  πολυσέλιδη ποιητική σύνθεση, γεγονός που το καθιστά ένα από τα πιο γοητευτικά αφηγήματα των τελευταίων ετών.”