Η πρώτη παρουσίαση του νέου έργου του Σπύρου Σαμοΐλη
Σπύρος Σαμοΐλης
19 Απριλίου 2016
/ 14:51
ΛΕΥΚΙΜΜΗ. Έγινε με μεγάλη επιτυχία, η πρώτη παρουσίαση του νέου μουσικού έργου του Σπύρου Σαμοΐλη «ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ» (της ελιάς, του αμπελιού και του λιναριού τα βάσανα).
Η παρουσίαση έγινε στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου δημοτικού σχολείου Λευκίμμης και τη διοργάνωση έκανε ο πολιτιστικός σύλλογος «Καντρίλιες ο Γαρουφαλιής».
Το έργο, είναι κι αυτό, όπως και το προηγούμενο, που έχει γράψει ο συνθέτης, το «ΑΛΥΚΑΡΑΙΩΝ ΤΡΟΠΑΙΟ», ένα μακρύ τραγούδι - αφιέρωμα, στους ανθρώπους της αγροτιάς, στους μόχθους και τα βάσανά τους, για να ’χουνε της χρονιάς τη σοδιά, το λάδι, το κρασί, το στάρι, το λινάρι… για να θρέψουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Μέσα απ’ όλες τις καθημερινές δουλειές της φτωχολογιάς, ο συνθέτης, που έγραψε και τα λόγια του έργου, παρουσιάζει τις πίκρες και τα βάσανα, τις χαρές και τις λύπες, τους έρωτες και τις αγάπες!
«Του λιναριού τα βάσανα και του Χριστού τα πάθη -
τ’ αφτί που θέλει μάθηση, ν’ αφουγκραστεί… να μάθει…
Του αμπελιού το παίδεμα, θα σας εξιστορήσω -
για τις ελιάς το μάζεμα, σελίδες θα γεμίσω…
Βάσανο ήταν η ζωή… ζωή γιομάτη πίκρες…
Μα… είχε και καλές στιγμές, χαρές, μαζί και λύπες.
Και γω, γι αυτά τα βάσανα, θ’ αρχίσω -
τις λύπες… τις χαρές, να τραγουδήσω…»
Κι αρχίζει το τσέλο, με νότες απαλές, να μας γεμίζει νοσταλγία.
Και πάνω στις νότες του, οι αφηγητές Σωτήρης Γιαννούλης και
Έλσα Σαμοΐλη, μας παίρνουν σε μακρινά, μαγευτικά δειλινά:
« Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι…
κι έρχονται φωνές και ήχοι απ τα περασμένα…
- Γύρισε καλή μου ανέμη, να μαζέψεις την κλωστή μου…
- Βάζω το μαλλί στη ρόκα… - Φέρε μου καινούργιο αδράχτι…
- Γνέθω, κλώθω όλη μέρα… κόρδωσα και δεν αντέχω… »
Κι αρχίζουν να ξεδιπλώνονται, μέσα από τα τραγούδια, όλες οι δουλειές: Το όργωμα, η σπορά, το βοτάνισμα, το ξερίζωμα, το κοπάνισμα, το μάζεμα της ελιάς και το άλεσμα, να βγει το λάδι το ευλογημένο…
Μα… « πάντα έβρισκε η καρδιά τους, λίγες στιγμές, για να σκιρτήσει -
να γλυκοπέσει η ματιά τους, να ’ρωτευτεί, και να μεθύσει…»
« Την ώρα όπου σπέρνουν το χωράφι - πέφτει κι ο σπόρος στην καρδούλα,
και κάνει τ’ όριο παλικάρι - να ’ρωτευτεί την ομορφούλα».
Και η Αγγελική Καββαδία, τραγουδά:
«Στο ποταμάκι, παλικαράκι, δουλευταράς
και συ μικρούλα και νοστιμούλα, το λαχταράς,
κι όταν τα βούρλα, κόβει καλή μου, καρδιοχτυπάς ».
Και η Radoslava Stoΐkova, μας παίρνει στο τραγούδι του τρύγου;
«Τρύγε μου - τρυγητή μου και Σεπτέμβρη μου… Να τρυγήσω το σταφύλι - κατακόκκινο μου χείλι ».
Μα… μέσα σ’ όλα αυτά, δε λείπανε κι οι μάγκες, που, τριγυρνούσαν στο χωριό και κάναν… ματσαράγκες…
Και ο Σπ. Σαμοΐλης, τραγουδά το κάζο του… μορφονιού, που σουλατσάριζε στις ρούγες, να ψαρέψει μαυρομάτες… τον πήρανε χαμπάρι… κι έφαγε μια, με τον κόπανο του λιναριού κι είδε τον ουρανό, σφοντύλι…
Ο Σπύρος Πανδής και ο Κώστας Κοτινάς, μας παίρνουν, μελωδικά, από τη μια δουλειά, στην άλλη και ξανά, η Radoslava Stoΐkova, μας παίρνει στην ανέμη και στον αργαλειό, τραγουδώντας: «Στον αργαλειό καθότανε, μια κόρη που αγαπούσε -
πέταγε τη σαΐτα της και σιγοτραγουδούσε. Στημόνι μου και χτένι μου, μιτάρι και αντί μου - πες τε μου πουν’ το ταίρι μου, ο ήλιος μου, το αστέρι μου…»
Και η Έλσα Σαμοΐλη, καταλήγει: «Κι έτσι… περνούσανε τα χρόνια……
και γίνανε συνήθεια του λιναριού τα βάσανα. Και εμείς, εσήμερα, μαζί θα τραγουδάμε - των πρόγονων τα βάσανα, που ακόμα μας πονάνε.
Γιατί, μπορεί, εμείς να μη τα ζήσαμε - όμως, τα βάσανά τους, τ’ αγαπήσαμε »!
Κι όλοι μαζί τραγουδάνε τον επίλογο: «Κοπιάστε να βρεθούμε όλοι μαζί, σ’ ένα μακρύ τραπέζι - λαούτα στη σειρά, μ’ ολόχρυσες χορδές και το βιολί να παίζει,
Ω, ω, για τα βάσανα, που ’χε αυτός ο τόπος…».
