Ζορρό, ο αρχιπλοίαρχος Γιώργος Καφαράκης

Οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων δεν πεθαίνουν ποτέ. Ειδικότερα ο Ζορρό ξέφευγε πάντοτε του μοιραίου μ' έναν μαγικό τρόπο κι απαθανατίστηκε τελικά εκτός από τη λογοτεχνία και τον σινεμά βεβαίως, από την ίδια την Ιζαμπέλα Αλιέντε. Άλλωστε Ζορρό σημαίνει «αλεπού» στα σπανιόλικα και αποδίδει απολύτως την προσωπικότητα του αρχιπλοίαρχου ε.α του Γιώργου του Καφαράκη (73), που μας άφησε από ένα νοσοκομείο στα Γιάννενα, χτυπημένος από τον καρκίνο.

Άλλωστε για τον μαχητικό και αναπάντεχο χαρακτήρα του, οι συνομίλικοί του τούχαν κολλήσει το προσωνύμιο του Ισπανού, ευγενή, ελευθερωτή, του ρομαντικού και απρόβλεπτου.

Ήταν καλοκαίρι του '84, στο εστιατόριο του θερέτρου του Ναυτικού στην Αγιά Μαρίνα, όταν ο πλωτάρχης τότε, μάχιμος αξιωματικός, κυβερνήτης υποβρυχίων βρισκόταν στην ουρά με φίλους του για να φάει. Τον αναγνώρισα, εκείνος όχι. Κι όταν έφθασε στο πάσο του είπα, ναύτης εγώ, ξέμεινα σερβιτόρος κατ' ανάγκη ύστερα από το πρωτάθλημα πόλο των ενόπλων δυνάμεων, «ωρέ είσαι ο Ζορρό»;

Ο Γιώργος έγινε μπλε από την αμηχανία και την προσβολή του ναύτη. Όμως απόρησε διότι προφανώς αυτός ο αναιδής ναύτης, τον ήξερε, και μάλιστα πολύ καλά!

Λίγο αργότερα μοιραζόμαστε ένα πιάτο, δακρυσμένοι διηγούμενοι ιστορίες απ' τον ΝΑΟΚ, το σημείο αναφοράς, το πόλο. Θυμήθηκα τον θρύλο του Ζορρό, που τον κυνηγούσε ο πατέρας του να δώσει εξετάσεις στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων κι εκείνος τόσκασε με την ομάδα για παιχνίδια, νομίζω στην Καλαμάτα.

Ιστορίες του νερού, που τις τίμησε στο Π.Ν. Αναμνήσεις μιας γενιάς που τις παίρνει μαζί του λίγες, λίγες, όποιος φεύγει. Έτσι που σε λίγο θα μείνουν απλώς (;) μια ξεβαμένη φωτογραφία στα γραφεία του ΝΑΟΚ. Κι αν δεν έχει λεζάντα, κανείς δεν θα μπορεί να πει ένα προς ένα όλα τα ονόματα εκείνων, που ερωτεύτηκαν τόσο τη θάλασσα, εκείνα τα χρόνια. Ο Γιώργος κηδεύτηκε την Κυριακή, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Υπήρξε Διοικητής του ΝΑΣΚΕ και υποψήφιος δήμαρχος Κερκυραίων το 1998.