Εφτά βραχείς συριγμοί

Κατά τα τέσσερα τελευταία χρόνια, συνέβη μια ιστορική υγειονομική και σχεδόν και θεσμική κρίση, ένας ευρωπαϊκός πόλεμος χαμηλής έντασης αλλά με παγκόσμια χαρακτηριστικά, συνεχιζόμενος, μια σοβαρή διεύρυνση της ύφεσης του 2008, από κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε κρίση του δολαρίου (προς το παρόν μεταμφιεσμένη σε έκρηξη πληθωρισμού), κατέστη πασιφανής η κλιματική αλλαγή και εμφανίστηκε «με φόρα» το νέο, το λόγω του μεγέθους του ελεγχόμενο από λίγους, πρωτίστως υπερόπλο και μετά αγαθό, της τεχνητής νοημοσύνης (απέναντι στο οποίο το άτομο χάνει ακόμη και την ελάχιστη αξία που έστω διατηρούσε ως ήδη παγκόσμιος παραγωγός, καταναλωτής, θεατής ή ψηφοφόρος).  

Πέρα από την απώλεια αγοραστικής δύναμης που έφερε τη μύτη πολλών ακόμη κάτω από το νερό, τα κοσμοσυνταρακτικά παραπάνω διαπερνούν τον ελληνικό μικρόκοσμο και ως υπερβάλλουσα θνησιμότητα, μαζικά δυστυχήματα, εγκληματικότητα, αυτοκτονίες ή εξαρτήσεις, ελληνοτουρκική κλιμάκωση, ανεξέλεγκτες πλημμύρες και πυρκαγιές, περιβαλλοντική υποβάθμιση, ασφυξία του ελεύθερου χρόνου, κλοπή του δημόσιου χώρου, μαρμαρυγή των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων, αδυναμία εξεύρεσης βοήθειας έστω και με πληρωμή. Σε άλλα, αριθμούμε 90 γεννήσεις ανά 130 θανάτους ετησίως, έχουμε με κατάθλιψη το 20% των εφήβων, 10% των αποφοίτων Λυκείου κρίνονται μη εργασιακά εκπαιδεύσιμοι και 500.000 παραγωγικού πληθυσμού ήδη μετανάστευσαν. Ίσως μας σώσουν οι Ινδοί (καθ' όλα συμπαθέστατοι)...
 

Με αποκορύφωμα το οξυζενέ debate, όλα εκτός της ακρίβειας κατέλαβαν ελάχιστο ποσοστό προεκλογικού ενδιαφέροντος! Σε περίεργα κανάλια ή ζώνες τηλεθέασης/ακρόασης, σε ιδιόμορφες μειοψηφίες διαδικτυακών σχολιαστών, ακόμη και stand-up κωμωδών, πάντως όχι στα μεγάλα σαλόνια της πάλαι ποτέ τέταρτης εξουσίας (ως θρυλείται, των αναγνωστών, όχι βαρέων μετόχων), που δεν καταπιέζεται μόνο εξωτερικά, αλλά ξέμεινε από κριτικούς παραγωγούς και καταναλωτές, όπως και η ίδια η φιλελεύθερη δημοκρατία εκπνέει διότι ξέμεινε από συμμέτοχους πολίτες).

Από το 2009 ως το 2015, ο τόπος μας παρήγαγε κάποια πολιτική τροφή, πάντως περισσότερη από όση μπόρεσε να καταναλώσει. Αυτήν καταναλώνει ακόμα, ως σαπισμένη ΤΙΝΑ («δεν υπάρχει εναλλακτική»). Στα δείπνα, κάποιοι πραγματοποιούν σοβαρό έργο, «η La του πρώτου βιολιού χάνει ένα τέταρτο του τόνου», κάποιοι αντιπολιτευόμαστε, «δεν είναι η La αλλά η Mi» κι ο αξιωματικός βάρδιας της αγνοούμενης κρουαζιέρας που θα τολμήσει τους εφτά βραχείς συριγμούς εγγυημένα θα πεταχτεί στη θάλασσα από αλαλάζόν πλήθος αγανακτισμένων θαμώνων.