Και τον Βούδα προσκυνούνε απ΄ τη μπόμπα να σωθούνε!*
Δυο γεγονότα σε Ελλάδα και Αλβανία χθες, υποδεικνύουν ότι το ρολόι της ιστορίας μοιάζει να γυρίζει ανάποδα, οπισθοδρομικά.
Στο Φάληρο η βομβιστική ενέργεια απέναντι από τις εγκαταστάσεις του Σκάι πλημμύρισε κάνα δυο τετράγωνα από τη μυρωδιά της μπαρούτης και μας έσπασε τη μύτη από τη μπόχα της προβοκάτσιας. Η απλοϊκή ανάγνωση, αυτή που διαχέεται εύκολα, παντού, σε έκταση αλλά σε μικρό βάθος, είναι ότι αριστεροί εξτρεμιστές του παρακράτους επιτέθηκαν εναντίον του σταθμού ως υπερβάλλων ζήλος, και πάντως απότοκος του εμπάργκο που επέβαλε εναντίον του σταθμού ο ΣΥΡΙΖΑ. Πόση υποκρισία από τις θεραπαινίδες της ελευθεροτυπίας; Η υποχρεωτική ερμηνεία της επίθεσης ως αβίαστη και γραμμική συνέχεια της κομματικής ρητορικής, επιβεβαιώνεται και από τη «δεοντολογική» υποχρέωση των «ουδετέρων», που αδαπάνως καταδικάζουν την τρομοκρατία απ' όπου κι αν αυτή προέρχεται, σε μια απόπειρα να συνεχισθούν έτσι οι business as usual. Επαρκεί όμως αυτή η εξήγηση ώστε να αποκαλύψει τα κίνητρα του εξειδικευμένου σε τέτοιες στρατιωτικές ενέργειες, δράστη; Και τι πραγματικά σημαίνουν τα «επαναστατική αντεκδίκηση», «προλεταριακή επανασυσπείρωση» και «αναρχοκομμουνιστική αναρρίχηση»;
Στην Κακαβιά, από την αλβανική πλευρά των συνόρων, οι εκπρόσωποι των Αρχών της γείτονος κατάσχεσαν τα βιβλία που μετέφερε για λογαριασμό του πανεπιστημίου του Αργυροκάστρου ο πρόεδρος του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Ελληνικού Πολιτισμού, Π. Μπάρκας, ανταποκριτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου, της ΕΡΤ κ.α. ΜΜΕ και Δικτύων. Και σα να μην έφτανε αυτό, τον τύλιξαν και σε μια κόλλα χαρτί (σ.σ. δικογραφία) ότι τάχα μου με τα βιβλία επιβουλεύεται την εδαφική ακεραιότητα της Χώρας, και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών!
Η σχέση ανάμεσα στα δυο εκρηκτικά συμβάντα παραπέμπει σε επιθυμίες ανωμαλίας, τις οίδε ποίων κύκλων εντός και εκτός των δυτικών Βαλκανίων, προσδοκώντας στην αδυναμία των δημοκρατικών λύσεων να υπερασπιστούν τον πολιτισμό διαχείρισης των πολιτικών διαφορών. Συνήθως τέτοιες εξωφρενικές ενέργειες ενώ επιβεβαιώνονται στο παρασυμπαθητικό των φανατικών, υποδηλώνουν το κρύο αίμα των πολιτικών εκβιαστών όταν αυτοί φοβούνται πως ο καθιερωμένος δρόμος δεν οδηγεί εντέλει στην ικανοποίηση των προσδοκιών τους. Σ' αυτές τις περιπτώσεις μάλιστα, το τι πιστεύει ο κάθε δράστης για την ενέργειά του είναι παντελώς αδιάφορο και κατά κανόνα, άσχετο με το αποτέλεσμα της.
* Ρούκουνα: Η μπόμπα, ρεμπέτικο
