Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Μπορεί η εξέλιξη να έχει αλλάξει συμπεριφορές και ορισμούς όμως αλλιώς περιγράφεται η γυναίκα στα γυναικεία μάτια κι αλλιώς στα ανδρικά. Αυτή η αντικειμενικά διαφορετική οπτική σφραγίζει και τις αναφορές στη μέρα της γυναίκας και σε κάθε άλλη περί μητριαρχίας ή γυναικοκρατίας, και το κοινωνικό τους περιεχόμενο. Το δίχως άλλο, στην τρέχουσα περίοδο, που τα τεχνολογικά εργαλεία εξακοντίζουν στο άπειρο τις δυνατότητες προσπορισμού από την εργασία, οι άλλοτε διαφορές εξορίζονται στο ιστορικό παρελθόν. Κι ό, τι απ' αυτές παραμένει, είναι για λόγους αδρανείας, σε πλείστες όσες περιπτώσεις οδυνηρό ενώ προβάλλεται αναλόγως, όπως για παράδειγμα ο όρος γυναικοκτονία για τις άλλες εγκληματικές περιπτώσεις.

Η λεηλασία της εργασίας έχει ως αντικείμενο, άφυλο άβαταρ, του οποίου κάθε άλλη ιδιότητα μοιάζει αδιάφορη (σ.σ. περιγράφεται άριστα με τον αφορισμό περί αποτελεσματικότητας του Ντενγκ Σιάοπινγκ, "άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια»). Των Ηρακλέων της παράδοσης και της πίστεως διαφεύγει η σημερινή πραγματικότητα, που η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου, μετατράπηκε σε υποζύγια δίχως χρονικά όρια. Υπόδειγμα ζωής όπου προφανώς καταστρατηγείται κάθε τι το φυσιολογικό κι ό, τι απομένει είναι περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις. Κάπως έτσι μεταλλάσσονται τα γεγονότα σε επετείους κι οι τελετές σε αφορμές για βαθιά χασμουρητά.

Όσο για το γυναικείο πρότυπο στα μάτια του Καββαδία μοιάζει αντικατοπτρισμός λόγω της λονγκάδας έλλειψης, στη λαμαρίνα που όλα τα σβήνει. Κι έτσι γίνεται, ως συμπτωματική παρουσία και ως ονείρωξη ακόμα, εξομολογητήριο μιας λανθάνουσας παιδικής τρυφερότητας σε σώμα άνδρα ενήλικα. Μια αντανάκλαση πηγαίου και επίκτητου, λόγω των συνθηκών, συναισθήματος απώλειας, που ολοφύρεται για το αναπόφευκτο, συγχέοντας τη γυναικεία φύση με την ειμαρμένη. Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο. Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα. Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα...