Τρέχει η φλόγα στο φυτίλι...
Επαναλαμβάνεται σαν να είναι είδηση το τελεσίγραφο περί τη διαχείριση των σκουπιδιών: Αν δεν ανοίξει η Λευκίμμη θα φάτε πρόστιμο!
Η κυβέρνηση προτάσσει έτσι την αποφασιστικότητά της, αποδίδοντας όλο το φορτίο στους ανθρώπους της στην Αυτοδιοίκηση, που εξελέγησαν όμως χαϊδεύοντας τα αυτιά των τοπικών κοινωνιών. Και της Λευκίμμης. Ο δήμαρχος από τη δική του την πλευρά, έχει επανειλλημένα χρησιμοποιήσει την παροιμιώδη ατάκα «να δούμε αν υπάρχει κράτος;». Προδήλως εννοεί την υποχρέωση της γενικής κυβέρνησης ν' ανοίξει τον δρόμο προς τη Λευκίμμη και να αποτρέψει έναν νέο αποκλεισμό του Τεμπλονίου.
Η πρόσκληση στο υπουργείο του περιφερειάρχη και των αντιδημάρχων, υποτιμά το πρόβλημα σε ζήτημα διοικητικής αποφασιστικότητας. Όλα οδηγούν στην εξαιρετική πιθανότητα μιας άνευ προηγουμένου περιβαλλοντικής κρίσης με σοβαρές οικονομικές συνέπειες! Τα απανωτά λάθη χειρισμών, ακόμα και με την κατά τα λοιπά θετική εξέλιξη του εργασιακού στις δημοτικές Υπηρεσίες καθαριότητας και κυρίως η παντελής έλλειψη κοινωνικού διαλόγου, προσιδιάζουν με εκρητική γόμωση στα θεμέλια της Κέρκυρας. Με τούτα και με 'κείνα, η πρόοδος που σημειώθηκε στην συγκέντρωση ανακυκλωτέων είναι αρνητική ενώ δεν άλλαξε κάτι και στη διαχείριση του Τεμπλονίου. Περιφερειακό και δημοτικό συμβούλιο, διατηρώντας πεισματικά την ατζέντα τους όσον αφορά στην υποχρέωση εφαρμογής ενός ανάπηρου, περιφερειακού σχεδιασμού αφήνουν τον χρόνο να περάσει, προσδοκώντας άγνωστο τι!
Η ανάγκη μιας νέας συνεννόησης κρίνεται απαραίτητη, μόνον που κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος ν' αναλάβει την πρωτοβουλία γι' αυτήν ώστε να πείσει τουλάχιστον για τις καλές του προθέσεις. Στο μεταξύ, μην γελιέστε, πολλοί πρόθυμοι να πετάξουν τα σκουπίδια όπου νάναι, αρκεί να μην φαίνονται αυτά με την πρώτη ματιά, είναι πλέον ύπουλη απειλή μιας ακόμα κρίσης. Όσο για τους εργολάβους αποκομιδής, αναρρωτιέται κανείς που θα αποθέτουν ό, τι συγκεντρώνουν;
Ακόμα όμως κι αν η εγκατάσταση στη Λευκίμμη χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για τα σκουπίδια της περιοχής, η ανάγκη προσωρινής (;) μεταφοράς των δεμάτων από το Τεμπλόνι, παίρνει μέρα με τη μέρα εκρηκτικές διαστάσεις. Η όλη υπόθεση μοιάζει με τη φλόγα, που καίει το φυτίλι πλησιάζοντας τη μπαρούτη...
