Το γελεκάκι που φορείς εγώ στόχω ραμμένο!

Οι εθνικές κοινωνίες των Ευρωπαίων μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Κυρίως αυτές βεβαίωσαν, κατά τον προηγούμενο αιώνα, κατακτήσεις, που συνεπάγονται ένα επίπεδο βιοπορισμού και κατανάλωσης, μεγαλύτερο και καλύτερο από σχεδόν του υπόλοιπου Πλανήτη. Παρά ταύτα, οι εσωτερικές διαφορές παρέμειναν λόγω της ανισομετρίας και οι κοινωνικές διακρίσεις εντάθηκαν ως συστημική προϋπόθεση, που ψευδώς εμφανιζόταν μέχρι πρότινος σαν το ακριβώς αντίθετο ως επιδίωξη, κίνητρο και προσδοκία. Η ευρωπαϊκή εκδοχή του αμερικανικού ονείρου.

Σ' αυτό το σημείο, θα μπορούσε να παραθέσει κανείς όλα εκείνα τα βαρύγδουπα περί των συνεπειών της τεχνολογικής επανάστασης, της παγκοσμιοποίησης, της εθνικής στροφής ως αντίδραση στην κρίση υπερυσώρρευσης και τη μετανάστευση. Πράγματα γνωστά, τα λένε κι οι τηλεοράσεις, αποτελούν το περιεχόμενο δήθεν αποκαλυπτικών αναλύσεων, που ερημεύουν μια ακόμα αντίδραση κλίμακας σαν τη γαλλική, από την οποία διαχέονται συμβολικές εικόνες με βανδαλισμένη την Αψίδα του θριάμβου και τα Ηλύσια πεδία.

Σε τι να ελπίζουμε λοιπόν; Η απελευθέρωση ως ζητούμενο δεν μπορεί να είναι αντικείμενο και προϊόν του ανταγωνισμού, ιδιατέρως όταν η δική μας ευμάρεια οφείλεται στην ανέχεια των άλλων. Δημοκρατία και αγορά, σύνολο κανόνων που μετρούν, μετριάζουν και επαναφέρουν σε ασταθή ισορροπία τα πράγματα, κάνοντας τους δεσμούς και τις κοιλίες της εξέλιξης να δείχνουν αναπόφευκτες. Ανοχή και αλληλεγγύη δυο παραινέσεις, που αποδίδονται στη ρομαντική προσέγγιση των πραγμάτων. Όμως ο ρομαντισμός είναι το ρεύμα συμπεριφοράς, αισθητικής και τέχνης, που εμπνεύστηκε και ενέπνευσε την επανάσταση. Μήπως ήθελε τότε κάτι να μας πει, η ανθρωπότητα;