Πέμπτη 28.03.2024 ΚΕΡΚΥΡΑ

Ποτοαπαγόρευση & μαύρη αγορά δεν απέτρεψαν το κραχ!

editorial
15 Μαΐου 2020 / 10:59

Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν ήταν πολύς. Τόσος τουλάχιστον ώστε να αναγκαστεί κανείς ν΄ αλλάξει συνήθειες και γούστα, να επαναπροσανατολίσει την οικονομία του, τη δυνατότητά του να επιβιώνει.

Κι έτσι είναι πρόδηλο πως επιστρέφοντας στην κανονικότητα θα αναζητήσει τα πράγματα εκεί ακριβώς που τα είχε αφήσει. Σα να τάβαλε στο ψυγείο και τώρα, λίγο πριν χαλάσουν δηλ., απλώς να τα βγάλει και να τα ρίξει όπως είναι στην κατσαρόλα για μαγείρεμα. Αν θέλει να φάει, αλλιώς πως;

Η αφορμή δόθηκε από την ανακοίνωση του συλλόγου των κατοίκων της παλιάς πόλης και τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Κι ο λόγος γίνεται για τις νύξεις στην συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, που προκάλεσαν τα περιοριστικά μέτρα. Αυτά δηλ. που επικαλείται και ο σύλλογος ως το θετικό μέρος της όλης περιπέτειας. Τον σεβασμό στις ώρες κοινής ησυχίας, την καθαριότητα, την άνεση.
Αν θελήσει κάποιος να γίνει αμέσως μέρος του προβλήματος θα μπορούσε να αποπειραθεί με απόλυτο και αφαιρετικό όμως τρόπο να πει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Οι κάτοικοι που συναντήθηκαν όλως τυχαίως με τους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής; Ή οι επιχειρηματίες, που δυο μήνες τώρα βράζουν στο ζουμί τους, με το μαγαζί κλειστό, τα έξοδα να τρέχουν και κυρίως την αβεβαιότητα που δημιουργεί η φετινή τουριστική προοτπική; Σ' αυτές τις περιπτώσεις η απάντηση πάντοτε βρίσκεται στην αναζήτηση του μέτρου όσον τουλάχιστον αφορά στο επείγον και το άμεσο. Αυτό πρέπει να πρυτανεύσει και στην υπόθεση της έκτασης των τραπεζοκαθισμάτων. Και ο κανόνας των τελευταίων πολλών χρόνων ήταν η κατάφωρη παραβίαση του μέτρου με επιχειρήματα έλλειψης προσωπικού και πόρων για την εκπόνηση και κυρίως την εφαρμογή ενός σχεδίου υπέρ της βιωσιμότητας των κατοίκων της παλιάς πόλης και των επιχειρήσεων μέσα σ' αυτήν.
Τι μένει λοιπόν από την απρόσμενη συνάντηση με το φυσιολογικό, την άνεση, την καθαριότητα, τον σεβασμό και την ησυχία; Μα, η ανάγκη να ξανασχεδιάσουμε τις προσφορές τουριστικών υπηρεσιών, άρα και τη χρήση τόσο των χώρων όσο και του χρόνου, που αφήσαμε βορά στις τυφλές δυνάμεις της αγοράς κι αυτές κυριολεκτικά ξέσκισαν και τον χρόνο, και τον χώρο, και την πόλη. Πεθαίνοντάς την κάθε μέρα στο όνομα της ζωντάνιας της.
Ο επαπειλούμενος κοινωνικός αυτοματισμός και σ' αυτήν την περίπτωση απλώς θα μας εκθέσει για μια ακόμα φορά. Δεν θα επιλύσει κανένα πρόβλημα ούτε των κατοίκων ούτε των επιχειρήσεων. Σ' αυτήν ακριβώς την κομβική στιγμή, λίγο πριν την επανεκκίνηση, είναι που θα κριθούμε όλοι, εμείς, οι τοπικές Αρχές και οι... άλλες δημοκρατικές δυνάμεις!