Η νέα στρατηγική των πολυεθνικών του τουρισμού

Το σχέδιο της επιπλέον καθετοποίησης, που αποπειρώνται οι μεγάλοι τουρ οπερέϊτορ, περιορίζει την ακτινοβολία των προορισμών. Στο πλαίσιο της all inclusive επιχειρηματικότητας, η τάση είναι η ανέγερση νέων ξενοδοχειακών μονάδων και η χρόνια μίσθωση άλλων από τους ίδιους τους τ.ο. με στόχο να πουλάνε διακοπές σ' αυτές ακριβώς τις μονάδες, ρίχνοντας σε δεύτερη μοίρα τα άλλα καλούδια του προορισμού. Σε μια ακραία ανάγνωση της επιδίωξης, ο επισκέπτης θα μπορεί έτσι να καταναλώνει ακριβώς τις ίδιες υπηρεσίες, κατά κανόνα εντός του ξενοδοχείου, αδιαφορώντας εάν βρίσκεται στη Χαλκιδική ή στην Κέρκυρα. Ο προφανής στόχος είναι η συγκέντρωση ολόκληρου του διατιθέμενου ποσού για τις διακοπές, στο πλαίσιο ενός ολοκληρωτικού ανταγωνισμού, με θύματα τις μικρότερης ισχύος και πάντως μη καθετοποιημένες επιχειρήσεις τουριστικών υπηρεσιών, βεβαίως και τις μικρές ντόπιες μονάδες. 

Στην άλλη πλευρά εξακολουθεί να υφίσταται η low cost αεροπορία με τα καταλύματα και την ελευθερία του πελάτη να επιλέξει ένα προς ένα όλα τα βήματα των διακοπών του. Η ολοκληρωτική πρώτη προσέγγιση βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες επενδύσεις που γίνονται τα τελευταία χρόνια, και στην Κέρκυρα. Το έσοδο της τοπικής οικονομίας προέρχεται αποκλειστικά από την αμοιβή της εργασίας και μάλιστα υπό την προϋπόθεση ότι οι εργαζόμενοι είναι Κερκυραίοι. Θα άξιζε τον κόπο να μετρήσει κανείς το κόστος των δημοσίων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένης και της διαχείρισης των σκουπιδιών, που προσφέρονται ώστε να λειτουργήσει μια τέτοια επένδυση, που βγάζει όλα της τα λεφτά εκτός.

Εάν η τοπική πολιτική, προεξαρχουσών των νέων τοπικών Αρχών, αποφύγει να εμπλακεί στην επίλυση αυτού του γρίφου, τότε ακόμα και να επιλύσει τα χρόνια λειτουργικά της προβλήματα, θα εξακολουθήσει να αδυνατεί να χρηματοδοτήσει την αειφορία της υποδομής της. Τότε είναι που θα προκρίνεται εσαεί ως μονόδρομος η παραχώρηση της δημόσιας υποδομής έναντι όποιου τιμήματος, προκειμένου αυτή να λειτουργήσει, να ανανεωθεί, να εκσυχγρονιστεί.

Αυτής της ομηρίας η αιτιολογική βάση είναι της εξάρτησης και της οικονομικής λεηλασίας. Είναι ένα σπιράλ καθοδικών αποδόσεων για το Δημόσιο και την τοπική οικονομία, που υποχρεωτικά υποτιμά και την πολιτική εκπροσώπηση συν των χρόνω εφόσον εκείνη εξακολουθεί να αντιμετωπίζει μυωπικά αυτήν την αλγεινή πραγματικότητα, θεωρώντας ίσως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δική της δουλειά.