Ράμματα για τη γούνα του Έντι
editorial
22 Φεβρουαρίου 2019
/ 12:08
Έπεσαν, μονοί - διπλοί, οι πρέσβεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας να μεταπείσουν την αλβανική αντιπολίτευση ώστε οι βουλευτές της να μην παραδώσουν την έδρα τους κι έτσι να αποτραπεί η πολιτική κρίση. Στο ίδιο μήκος κύματος Μογκερίνι και Χαν. Ανένδοτη η αντιπολίτευση.
Τόσο το Δημοκρατικό κόμμα του Λ. Μπάσα όσο και το άλλο Σοσιαλιστικό του προέδρου Μέτα επέμειναν να παραιτηθούν οι βουλευτές τους για να οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Ο πρωθυπουργός, Ε. Ράμα, από την Ιταλία, επικαλέστηκε πως όλη η Δύση είναι μαζί μου όπως αναμενόταν ενώ αντέτεινε ότι οι βουλευτικές κάλπες θα στηθούν το 2021, όπως το Σύνταγμα προβλέπει. Ο μη εξοικειωμένος παρατηρητής θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει την αφορμή και την στιγμή της έκρηξης της πολιτικής κρίσης. Εκ πρώτη όψεως οι «συνήθεις ύποπτοι» καταδικάζουν τις κινήσεις της αντιπολίτευσης. Μάλιστα ο Αμερικανός πρέσβης Ντ. Λου, εν είδει αρμοστή, εξέδωσε και ανακοίνωση, που νουθετεί την αντιπολίτευση. Το ίδιο και οι Ευρωπαίοι. Τότε;
Ο πρόεδρος του Δ.Κ., Λ. Μπάσα στις διαδηλώσεις της Πέμπτης
Εκείνο που περιπλέκει τα πράγματα είναι η εμμονή του Ράμα στο σχέδιο, που αποδίδεται στην σχέση του με τον Ερντογάν και αφορά στην προσάρτηση του Κοσσυφοπεδίου μετά το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τους Σέρβους. Τις κινήσεις του αυτές στολίζει με σειρά εμβληματικών παραπόνων που έλκουν την προέλευσή τους από το είδος και τις διαστάσεις της αλβανικής εθνογένεσης, τροφοδοτούμενα από την οικεία «μεγάλη ιδέα» (σ.σ. κάθε κράτος της περιοχής έχει από μία, διαιρώντας και διχάζοντας τους υπηκόους του σε πατριώτες και προδότες αναλόγως της ιστορικής ανάγνωσης αυτής της ιδέας). Ο μίτος της διμερούς ελληνοαλβανικής διαφοράς σε σχέση με αυτές τις επιδιώξεις παραμένει στη μέθοδο καθορισμού των θαλασσίων ζωνών στο Βόρειο Ιόνιο, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για τις τουρκικές προσδοκίες στο ανατολικό Αιγαίο.
Η διεκδίκηση ηγεμονικής προτεραιότητας σ' αυτήν την έτσι κι αλλιώς διελκυστίνδα γίνεται το εσωτερικό, πολιτικό ζητούμενο στις εμπλεκόμενες χώρες. Για τον σκοπό αυτόν αξιοποιούνται όλα τα ράμματα για την γούνα των εγχώριων πολιτικών, εδώ κι εκεί. Το πότε και το πως όμως επιμένουν να το καθορίζουν οι επικυρίαρχοι, που εμφανίζονται και ως εγγυητές της υλοποίησης των σχεδίων και την εποπτεία του διαγκωνισμού ισχύος ώστε να μην υπάρξουν αυθαίρετα παρατράγουδα. Αυτά ως προς την ερμηνεία των δραματικών γεγονότων στη γείτονα με μια εισέτι επισήμανση, την στάση της γερμανικής διπλωματίας, που επιχειρεί μαζί με το κύριο επίδικο να αναβαθμίσει και την δική της επιρροή στην περιοχή, παίζοντας, όπως και στις αρχές της δεκαετίας του '90 στη Γιουγκοσλαβία, εν ου παικτοίς.
Ο πρόεδρος του Δ.Κ., Λ. Μπάσα στις διαδηλώσεις της Πέμπτης
Εκείνο που περιπλέκει τα πράγματα είναι η εμμονή του Ράμα στο σχέδιο, που αποδίδεται στην σχέση του με τον Ερντογάν και αφορά στην προσάρτηση του Κοσσυφοπεδίου μετά το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με τους Σέρβους. Τις κινήσεις του αυτές στολίζει με σειρά εμβληματικών παραπόνων που έλκουν την προέλευσή τους από το είδος και τις διαστάσεις της αλβανικής εθνογένεσης, τροφοδοτούμενα από την οικεία «μεγάλη ιδέα» (σ.σ. κάθε κράτος της περιοχής έχει από μία, διαιρώντας και διχάζοντας τους υπηκόους του σε πατριώτες και προδότες αναλόγως της ιστορικής ανάγνωσης αυτής της ιδέας). Ο μίτος της διμερούς ελληνοαλβανικής διαφοράς σε σχέση με αυτές τις επιδιώξεις παραμένει στη μέθοδο καθορισμού των θαλασσίων ζωνών στο Βόρειο Ιόνιο, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για τις τουρκικές προσδοκίες στο ανατολικό Αιγαίο.
Η διεκδίκηση ηγεμονικής προτεραιότητας σ' αυτήν την έτσι κι αλλιώς διελκυστίνδα γίνεται το εσωτερικό, πολιτικό ζητούμενο στις εμπλεκόμενες χώρες. Για τον σκοπό αυτόν αξιοποιούνται όλα τα ράμματα για την γούνα των εγχώριων πολιτικών, εδώ κι εκεί. Το πότε και το πως όμως επιμένουν να το καθορίζουν οι επικυρίαρχοι, που εμφανίζονται και ως εγγυητές της υλοποίησης των σχεδίων και την εποπτεία του διαγκωνισμού ισχύος ώστε να μην υπάρξουν αυθαίρετα παρατράγουδα. Αυτά ως προς την ερμηνεία των δραματικών γεγονότων στη γείτονα με μια εισέτι επισήμανση, την στάση της γερμανικής διπλωματίας, που επιχειρεί μαζί με το κύριο επίδικο να αναβαθμίσει και την δική της επιρροή στην περιοχή, παίζοντας, όπως και στις αρχές της δεκαετίας του '90 στη Γιουγκοσλαβία, εν ου παικτοίς.
