Ο παπάς, παπάς κι ο ζευγάς, ζευγάς
Δεν είναι κακό αλλά χρειάζεται τις διευκρινίσεις του. Η νίκη των Σοβιετικών στον β΄παγκόσμιο
αναμφισβήτητα είναι κομμάτι της ρωσικής ιστορίας. Οι επόμενοι των ηρωικών μαχητών του Στάλιγκραντ και της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, που μπήκε τελικά πρώτη στη Γερμανία, σηκώνουν τις φωτογραφίες των πατεράδων τους συγκινημένοι. Φορούν δίκωχα και ναυτικά καπέλα με το σφυροδρέπανο, καρφιτσώνουν στο στήθος τους κονκάρδες με το αστέρι και στο μέσα του το περιστέρι της ειρήνης. Οι εκδηλώσεις για την στρατιά των αθανάτων εμπνέουν. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξαγωγή τους ξεκινάει από το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών και επικαιροποιείται στην σημερινή διπλωματική του εφαρμογή.
Μπορεί το σφυροδρέπανο να έγινε κρατικό σύμβολο κι έτσι να ενσωματώνεται στη ρωσική ιστορία (σ.σ. την κινέζικη κα.) αλλά το περιεχόμενό του είναι πιο πλούσιο. Ενώ βεβαίως δεν πρόκειται για εθνικό σύμβολο. Κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά αυτές οι αναφορές δεν είναι του παρόντος.
Ύστερα, το ορθόδοξο σχήμα, που διεκδικεί να εκφράσει τη σύγχρονη σχέση ανάμεσα στις ανατολικές, χριστιανικές Εκκλησίες, μπορεί να είναι θεάρεστο αλλά δεν έχει σχέση με το σφυροδρέπανο, τον σοσιαλισμό, την ΕΣΣΔ και τον Στάλιν. Όταν όλα αυτά συμποσούνται μπορεί να εξάγει ο Βλ. Πούτιν έτσι την σύγχρονη κουλτούρα των γεωπολιτικών του επιδιώξεων, κατά τα λοιπά θεμιτών, όμως ας μας επιτρέψει να έχουμε στο μυαλό μας πιο διακριτές αναφορές, συμπεριφορές και πολιτικές προσδοκίες σε ότι απεικονίζεται στους οικουμενικούς, κοινωνικούς αγώνες. Κάτι που είναι διαφορετικό πράγμα...
Εν ολίγοις, «πάνω» από αυτό το ανέκαθεν ενδιαφέρον σταυροδρόμι, όπου άλλοτε η κατοικία των θεών, διασταυρωνόταν το ενδιαφέρον πολλών περισσοτέρων από τους ντόπιους. Κι έτσι οι προτεινόμενες σχέσεις τους με τους άλλους ενδιαφερόμενους ανέκαθεν χρειάζονταν προσοχή και επιμέλεια. Ο παπάς, παπάς κι ο ζευγάς, ζευγάς.
