Κάθε σέξι νέος, είναι Πανιώνιος κι ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος
Editorial
01 Ιουνίου 2017
/ 10:05
Η ραγδαία και μεγάλη συγκέντρωση πολιτικής και επικοινωνιακής ισχύος στα χέρια πλουσίων συνιστά δημοκρατικό πρόβλημα. Ακυρώνει τη δυνατότητα θεσμών
και συλλογικοτήτων να εποπτεύουν (όσο) και να ρεγουλάρουν την εξουσία, ενεργοποιώντας τους παραπληρωματικούς, κοινωνικούς θεσμούς. Ξεθεμελιώνεται έτσι η θωράκιση της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας εφόσον απ' αυτούς ακριβώς, media και κοινωνικές συλλογικότητες, αποστερείται ό, τι αποδίδεται αντικειμενικά λόγω της προφανούς και αναπόφευκτης ηθικής και λειτουργικής υστέρησης έναντι των ιδανικών αρχών της άμεσης Δημοκρατίας. Το κόστος αυτών των κατά συρροή παραβιάσεων θα πληρωθεί σε δικαιώματα και ελευθερίες. Κι έχουν παραμαζευτεί τα πληρωτέα εσχάτως...
Εκείνοι, που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, με ποδοσφαιρικές και κομματικές παρωπίδες, πανηγυρίζοντας ενδεχομένως για τις επιτυχίες του «πρόεδρα», θα μετανιώσουν πικρά, και αλίμονο κατά μόνας, όταν θα κληθούν να καταβάλουν τα επίχειρα της αρχικώς αγνής τους εθελοτυφλότητας. Οι άλλοι, μέλη ίσως των οπαδικών στρατών, που προορίζονται κατά κανόνα για αναλώσιμα στον σκληρό ανταγωνισμό των πλούσιων, φιλάθλων παραγόντων, δεν έχουν κάποια τύχη... Θα συνεχίσουν παντοιοτρόπως να σφάζονται στα τσιμεντένια αλώνια της υπαρξιακής απελπισίας...
Το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν στις μέρες της αριστερής διοίκησης της Χώρας, αποκαλύπτει την αδυναμία της να υποστηρίξει όσα διαλαλούσε. Διολισθαίνει στην εγγενή ανηθικότητα της «αυτορυθμιζόμενης αγοράς», συκοφαντώντας έργω τα γενετικά και πάντοτε απελευθερωτικά προτάγματα αυτής της ίδιας. Ενισχύει τον οπλισμό της άλλης πλευράς, που διαφημίζει αυτήν τη ζούγκλα ως αναπόφευκτη, ανθρώπινη ειμαρμένη. Εντέλει της στρώνει τον δρόμο εφόσον έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα, χάσει, κερδίσει, θα έχει χάσει!
Οι εξελίξεις αυτές είναι δυσοίωνες για όποια φανέλα και νάχουμε κλάψει... Προσοχή, οι ξυπόλητοι Πειραιώτες αθλητές κι εκείνοι των Αμπελοκήπων, της Τούμπας και της Νέας Φιλαδέλφειας δεν είναι οι πρόγονοι αυτού του απροσχημάτιστου ανταγωνισμού ισχύος. Στην Ελλάδα, που μετράει τις μνημονιακές πληγές της, με φτώχεια και ανέχεια, πλούσιοι άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι, κατασπαράζουν με όρους αγοράς ό, τι καθαγιάστηκε με ιδρώτα και αίμα στο όνομα μιας ιδέας και μιας σχέσης. Δεν είναι φάλτσο σφύριγμα ρέφερι αυτό. Καμπανάκι κινδύνου είναι...
Εκείνοι, που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, με ποδοσφαιρικές και κομματικές παρωπίδες, πανηγυρίζοντας ενδεχομένως για τις επιτυχίες του «πρόεδρα», θα μετανιώσουν πικρά, και αλίμονο κατά μόνας, όταν θα κληθούν να καταβάλουν τα επίχειρα της αρχικώς αγνής τους εθελοτυφλότητας. Οι άλλοι, μέλη ίσως των οπαδικών στρατών, που προορίζονται κατά κανόνα για αναλώσιμα στον σκληρό ανταγωνισμό των πλούσιων, φιλάθλων παραγόντων, δεν έχουν κάποια τύχη... Θα συνεχίσουν παντοιοτρόπως να σφάζονται στα τσιμεντένια αλώνια της υπαρξιακής απελπισίας...
Το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν στις μέρες της αριστερής διοίκησης της Χώρας, αποκαλύπτει την αδυναμία της να υποστηρίξει όσα διαλαλούσε. Διολισθαίνει στην εγγενή ανηθικότητα της «αυτορυθμιζόμενης αγοράς», συκοφαντώντας έργω τα γενετικά και πάντοτε απελευθερωτικά προτάγματα αυτής της ίδιας. Ενισχύει τον οπλισμό της άλλης πλευράς, που διαφημίζει αυτήν τη ζούγκλα ως αναπόφευκτη, ανθρώπινη ειμαρμένη. Εντέλει της στρώνει τον δρόμο εφόσον έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα, χάσει, κερδίσει, θα έχει χάσει!
Οι εξελίξεις αυτές είναι δυσοίωνες για όποια φανέλα και νάχουμε κλάψει... Προσοχή, οι ξυπόλητοι Πειραιώτες αθλητές κι εκείνοι των Αμπελοκήπων, της Τούμπας και της Νέας Φιλαδέλφειας δεν είναι οι πρόγονοι αυτού του απροσχημάτιστου ανταγωνισμού ισχύος. Στην Ελλάδα, που μετράει τις μνημονιακές πληγές της, με φτώχεια και ανέχεια, πλούσιοι άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι, κατασπαράζουν με όρους αγοράς ό, τι καθαγιάστηκε με ιδρώτα και αίμα στο όνομα μιας ιδέας και μιας σχέσης. Δεν είναι φάλτσο σφύριγμα ρέφερι αυτό. Καμπανάκι κινδύνου είναι...
*Σύνθημα από την εποχή της αθωότητας...
